Иван Точко
Иван Точко (Охрид, 9 јануари 1914 - Скопје, 12 ноември 1973) — македонски раскажувач, новинар и драмски писател. Тој е еден од основачите на Друштвото на писателите на Македонија.
| Иван Точко | |
|---|---|
| Роден/а | 9 јануари 1914 Охрид, Македонија |
| Починат/а | 12 ноември 1973 Скопје, Македонија |
| Занимање | Писател |
Животопис
Иван Точко се школувал во Охрид и Битола. Завршил Правен факултет во Белград и Театарска академија во Софија.[1] Бил учесник во НОВ на Македонија. По завршувањето на војната, работел како новинар во „Нова Македонија“ и во Радио Скопје, а покрај тоа, бил уредник на списанието „Македонија“. По донесувањето на Резолуцијата на Информбирото бил уапсен, осуден и испратен на отслужување на затворската казна на Голи Оток.[2]
Загинал во сообраќајна несреќа, прегазен од автомобил, по излегувањето од автобус.
Творештво
Литературната активност ја започнал во 1933 година со неговиот прв расказ „Нашиот поет“.[3]
Точко е автор на шест збирки раскази, три драми и две збирки со прозни минијатури:[4]
- „Бојана“ (раскази, 1953)
- „Акорди“ (раскази, 1956)
- „Прстен“ (раскази, 1959)
- „Раскази“ (1962)
- „Вино за душите“ (новелети, 1968)
- „Премиера“ (раскази, 1970)
- „Грев“ (лирски минијатури, 1971)
- „Плуто“ (драма, 1972)
- „Охридска трилогија“ (три драмски текстови - „Под Акропол“, „Робинка“ и „Плуто“, 1974)
Три негови кратки раскази се застапени во антологијата на македонскиот краток расказ, „Џинџуџе во земјата на афионите“ (Темплум, 2022).[5]