Сончев минимум

Сончевиот минимум и сончевиот максимум се две крајности на сончевиот циклус^[1]. Кога е максимум, Сонцето е ишарано со сончеви дамки, избувнуваат сончеви ерупции и Сонцето исфрла милјардно тонски облаци од електризиран гас во вселената. Ова е погодно време за набљудувачите на поларните светлини, но не и за астронаутите кои треба да се пазат од радијационите бури. Последиците од сончевиот максимум се: прекин на електричната енергија, дефекти на сателитите, нарушување на комуникациите, дефект на приемник за ГПС итн.^[2]

За време на сончевиот минимум има помалку сочеви дамки, а ерупциите се смируват. Понекогаш може да поминат неколку денови или недели без дамки. Побезбедно е да се патува во вселената, но е помалку интересно за набљудувачите на поларното небо.

Предвидување на сончева активност е многу тешко бидејќи активноста не е линиска појава^[3]. Сончевиот минимум се одликува со период на најмала сончева активност, со малку сочеви дамки. Ова е најпогодното време за астроунаутите да ги извршуваат своите мисии затоа што има помалку сончево зрачење. Три научници од НАСА успеале подобро да ги предвидат сончевите циклуси користејќи едноставна функција со 4 параметри^[4], што придонесува да се открие времетраењето на овие циклуси. Научниците од националниот центар за атмосферски истражувања создале компјутерски модел на сончевата динамика за попрецизни предвидувања и поголема доверба во прогнозите, врз основа на низа на тестови со новоразвиениот модел за симулирање на силата на изминатите осум сончеви циклуси со повеќе од 98 % точност^[5]. Во ретроспектива предвидувата се покажале како неточни.^[6]

Во 2008-2009 година научниците на НАСА забележале дека Сонцето е во процес на „длабок сончев минимум“ наведувајќи „Немаме забележано сончеви дамки во 266 од 366 денови(73%)“. Поттикнати од овие бројки, некои набљудувачи предложуваат дека сончевиот циклус го достигнал дното во 2008 година. Бројот на сончевите дамки во 2009 година се намалил уште повеќе. Од 14 септември 2009 година немаше сончени дамки во 206 од 257 денови (80%). Од тоа произлегува заклучокот „Ние доживуваме многу силен сончев минимум“ според физичарот за сончева динамика Дин Песнел од центарт Годард за летови во вселената. „Ова е најтивкото Сонце скоро во еден век“ се согласува експертот за сончеви дамки, Давид Хатавај, Маршаловиот центар за вселнски летови од НАСА. Тоа е природен дел од циклусот на сочевите дамки, откриен од германскиот астроном Хенрих Швабе во средината на XIX век^[7]. „Временската Шема“ важи повеќе од 200 години^[8].

Големиот сончев минимум се случува кога сончевиот циклус покажува активност, помала од просечната во текот на неколку децении или векови. Сончевите циклуси сепак се случуваат во периодите на голем сончев минимум, но тие се со помал интензитет од просечниот. Големите сончеви минимуми покажуваат врска со промените на глобалната и регионалната клима.

Големи минимуми на сончева активност се забележани во следниве години^[10]: 690 н.е., 360 п.н.е., 770 п.н.е., 1390 п.н.е., 2860 п.н.е., 3340 п.н.е., 3500 п.н.е., 3630 п.н.е., 3940 п.н.е., 4230 п.н.е., 4330 п.н.е., 5260 п.н.е., 5460 п.н.е., 5620 п.н.е., 5710 п.н.е., 5990 п.н.е., 6220 п.н.е., 6400 п.н.е., 7040 п.н.е., 7310 п.н.е., 7520 п.н.е., 8220 п.н.е., 9170 п.н.е..