Социјална средина
Социјалното опкружување, социјалниот контекст, социокултурниот контекст или средина се однесува на непосредната физичка и социјална средина во која живеат луѓето или во која нешто се случува или се развива. Ја вклучува културата во која поединецот се образувал или живее, како и луѓето и институциите со кои комуницираат. Интеракцијата може да биде лично или преку комуникациски медиуми, дури и анонимни или еднонасочни, и може да не имплицира еднаквост на социјалниот статус. Општественото опкружување е поширок концепт од оној на социјалната класа или општествениот круг .
Физичката и социјалната средина е одлучувачки фактор за активно и здраво стареење, што е централен фактор во проучувањето на геронтологијата на животната средина.
Солидарност
Луѓето со иста социјална средина често развиваат чувство на социјална солидарност. Луѓето често имаат тенденција да си веруваат и да си помагаат еден на друг и да се собираат во општествени групи. Тие често размислуваат во слични ставови и обрасци, иако заклучоците до кои доаѓаат, може да се разликуваат.
Природна/вештачка средина
Со цел да го збогатат својот живот, луѓето ги користеа природните ресурси и во тој процес и пртоа донесоа многу промени во природната средина . Тоа се: Човечки населби, патишта, обработливи површини, брани и многу други елементи, кои се развиле низ процесот. Сите овие вештачки компоненти се вклучени во човековата културна средина, Ервинг Гофман особено ја нагласува длабоко социјалната природа на индивидуалната средина.
Милије/општествена структура
C. Рајт Милс го спротивстави непосредното опкружување на работните места, семејството, соседството со пошироките формации на социјалната структура, особено истакнувајќи ја разликата помеѓу „личните невољи на околината“ и „јавните кризи на социјалната структура“.
Емил Диркем имаше поширок поглед на социјалното опкружување ( milieu social ), тврдејќи дека тоа содржи интернализирани очекувања и претстави на општествените сили/социјални факти: „Целата наша социјална средина се чини дека е исполнета со сили кои навистина постојат само во нашите сопствени умови“ – колективни претстави.
Феноменологија
Феноменолозите спротивставуваат две алтернативни визии за општеството, како детерминистичко ограничување (милје) и како негувачка обвивка (амбиент).
Макс Шелер прави разлика помеѓу милјето како искусен вредносен свет и објективното социјално опкружување од кое се потпираме за да го создадеме првото, забележувајќи дека социјалната средина може или да го поттикне или да го ограничи нашето создавање на лично милје.
Социјална хирургија
Пјер Жанет ја гледал неврозата, делумно како производ на социјалната средина на идентификуваниот пациент – семејство, друштвена мрежа, работа итн. – и сметал дека во некои случаи она што тој го нарекол „социјална хирургија“ за создавање поздрава средина може да биде корисна мерка.
Оттогаш, слични идеи се прифатени во психијатријата во заедницата и семејната терапија.
Поврзано
- Алфред Шут - Четирите поделби на животниот свет
- Комунитаризмот
- Заедница на пракса
- Семејна врска
- Врамување (социјални науки)
- Генерализирано друго
- Микрокултура
- Контрола на миље
- Терапија на Mиље
- Пиларизација
Понатамошно читање
- Лео Спицер, „ Милие и амбиент : есеј во историската семантика“, во Филозофија и феноменолошки истражувања III (1942-3)
- Џејмс Мороу, Каде започнува секојдневието. Студија за животната средина и секојдневниот живот . препис, Билефелд 2017 година,ISBN 978-3-8376-4077-9 .