Цариградска патријаршија
Цариградска патријаршија позната и како Вселенска патријаршија (грчки: Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως, Oikoumenikòn Patriarcheîon Kōnstantinoupóleōs; турски: Rum Ortodoks Patrikhanesiе [4][5]) — една од четиринаесетте автокефални православни цркви, со седиште во Истанбул, Турција. На нејзино чело стои Вселенски Патријарх, кој има статус на "прв меѓу еднаквите" од останатите православни епископи во светот.
| Вселенска патријаршија | |
|---|---|
.svg) | |
| Класификација | Православие |
| Поглавар | Архиепископ на Константинопол-Новиот Рим и Вселенски патријарх Вартоломеј I |
| Парохии | 525 (во САД)[1] |
| Монаси | ~1,800 (Света Гора) |
| Манастири | 20 (САД),[1] 20 (Света Гора), 8 (Австралија), 6 (Метеора), 2 (Кореја) |
| Јазик | грчки, англиски, украински, француски, корејски, турски |
| Седиште | Црква „Свети Ѓорѓи“, Истанбул 41°01′45″N 28°57′06″E / 41.02917° СГШ; 28.95167° ИГД |
| Територија | Истанбул, поголемиот дел од Турција, Света Гора, Крит, дел од северна Грција, Додеканезите, Кореја, грчките и украинските православни цркви во дијаспората |
| Основач | Апостол Андреј |
| Членови | ~5,000 во Турција,[2][3] ~3,800,000 во Грција, ~1,500,000 во дијаспората, =5,305,000 вкупно. |
| Мрежно место | ec-patr.org |
Моментален патријарх и духовен водач[6] на околу 300 милиони православни христијани во светот[7] е Вартоломеј I.
Историја
Создадена е откако е расцепена Римското Царство (395 г.) на чело со епископ, а од 451 г. од патријарх. Во 596 година патријархот се прогласува за Вселенски патријарх.
После паѓањето на Цариград под османска власт (1453 г.) на цариградскиот патријарх му е дадено правото да биде духовен водич на сите источни (словенски) христијани во пределите на империјата.
Во првите векови на османското владеење, Цариградската патријаршија игра улога на потпомагач на црковното и училишното дело во Османлиското Царство и противдејствува на некои од обидите на исламот за потурчување на одделни региони на Балканот.
Од XVIII век и почетокот на XIX век таа започнува да се претставува како грчка, со што се стреми кон грцизирање на негрчкото христијанско население во империјата.
Цариградската патријаршија ја претставува црковна и училишна дејност во Македонија и Одринско, кои после Берлинскиот конгрес од 1878 г. одново се под османската власт. Таа ги поткрепува и грчките и српските области, но не ја признава автокефалноста на бугарската црква.