Lynyrd Skynyrd

Почетоци (1963-1973)

Летото 1964 година, Рони Ван Зант, Ален Колинс и Гери Росингтон ја основале групата „My Backyard“. Во 1965 година, откако на групата ѝ се приклучиле Лери Јунстром и Боб Барнс, името било променето во „The Noble Five“.

Потоа групата го менувала името во: „Wildcats“, „The Sons of Satan“, „Conqueror Worm“, „The Pretty Ones“ и „One Percent“. Во 1969 година, Ван Зант барал ново име откако му здодеало публиката да им се потсмева дека имаат „еден процент талент“. На предлог на Барнс,^[7] групата се одлучила за Leonard Skinnerd, што делумно упатувало на „Леонард Скинер“ кој се споменува во песната од Алан Шерман „Hello Muddah, Hello Fadduh“ ^[8] и делумно како исмејување на нивниот професор по физичко воспитување Леонард Скинер.^[9] Скинер бил строг во спроведувањето на правилата на училиштето, а правилата налагале машките ученици да не смеат да имаат долга коса.^[10] Попрепознатливиот правопис „Lynyrd Skynyrd“ бил усвоен не подоцна од 1970 година.

Во 1970 година, Алан Волден станал менаџер на групата. Армстронг набргу потоа го напушти Хастлерс за да основа своја агенција. Волден бил менаџер на групата до 1974 година, по што менаџирањето го презел Питер Руџ. Во раните 1970-ти, групата настапувала низ американскиот Југ, а тоа приденоло нивната музика да содржи сѐ повеќе елементи на тврд блуз-рок звук. Овој препознатлив „јужен“ звук Skynyrd го добиле преку креативен спој на кантри, блуз и мало британско рок-влијание.^[11]

Во овој период, имало многу промени во составот на групата, Барнс и Јунстром ја напуштиле групата, а нив ги замениле Рики Медлок на тапани и Грег Вокер на бас гитара. Во 1972 година, Барнс се вратил во групата, а Леон Вилкесон станал нов басист, додека Медлок и Вокер заминале за да свират во групата Блекфут. Истата година, Били Пауел станал клавијатурист на Skynyrd .

Врв (1973–1977)

Во 1972 година, групата (тогаш во состав: Ван Зант, Колинс, Росингтон, Барнс, Вилкесон и Пауел) била откриена од музичарот, текстописец и продуцент Ал Купер. Тие потпишале договор со дискографската куќа MCA Records и почнале да работат на нивниот прв албум Pronounced 'Lĕh-'nérd 'Skin-'nérd. Басистот Вилкесон накратко ја напуштил групата и бил заменет со гитаристот од Strawberry Alarm Clock, Ед Кинг, кој се префрлил на гитара откако Вилкесон се вратил. На 13 август 1973 година, групата го издала албумот ^[12] и на него се наоѓа песната „Free Bird“, која се искачила на 19-тото место на Billboard Hot 100^[13] и според многумина е најдобрата рокенрол песна досега.

Базата на обожаватели на Lynyrd Skynyrd продолжила брзо да расте во текот на 1973 година, најмногу затоа што биле предгрупа на турнејата на Who во САД. Во 1974 година, тие го издале нивниот втор албум, Second Helping, на кој се наоѓа една од нивните најпознати песни, Sweet Home Alabama.

Во јануари 1975 година, тапанарот Барнс ја напуштил групата откако доживеал нервен слом за време на европска турнеја.^[7] Бил заменет со поранешен американски маринец, Артимус Пајл. Третиот албум на групата, Nuthin' Fancy, бил снимен за 17 дена.^[14] Незадоволен од недоволната подготовка на групата за снимањето на албумот, ^[7] Купер и групата се разделиле со заеднички договор по завршувањето на снимањето, но Купер го миксал албумот додека групата заминала на турнејата која го нарушила ограничениот распоред за снимање. ^[15] Иако албумот поминал добро, послабо се продавал од неговите претходници. На сред турнеја, гитаристот Ед Кинг ненадејно ја напуштил групата по една расправија со Ван Зант.^[7]

Колинс и Росингтон имале сериозни сообраќајни несреќи за време на викендот за Денот на трудот во 1976 година, што го забавило снимањето на следниот албум и ја принудило групата да откаже некои концерти.

Во 1976 година го издале четвртиот студиски албум Gimme Back My Bullets, но не бил успешен како првите два, а Ван Зант и Колинс знаеле дека на нивните песни им недостига третата гитара, по која се препознатливи. Тие го поканиле Стив Гејнс, помлад брат на нивната придружна пејачка Кеси Гејнс, во групата.

Во албумот Street Survivors од 1977 година гитаристот и вокалист Стив Гејнс го покажал својот раскошен талент. Јавно и приватно, Рони Ван Зант се восхитувал на најновиот член на Skynyrd, тврдејќи дека „еден ден сите во грпата ќе бидат во негова сенка“.^[16] Албумот ги содржел и хит сингловите „What's Your Name“ и „That Smell“. Групата била подготвена за нивната најголема турнеја дотогаш, со концерти најавувани со иконската рок-химна „Free Bird“.^[17]

Авионска несреќа (1977)

На 20 октомври 1977 година, само три дена по објавувањето на нивниот албум Street Survivors, членовите на групата се урнале со нивниот изнајмен авион Convair 240 додека патувале од Гринвил до Батон Руж. Откако останале без гориво, пилотите се обиделе итно да слетаат пред да се урнат во густо пошумена област на пет милји североисточно од Гилсбург, Мисисипи.^{[18] [19]} Рони Ван Зант, Стив и Кеси Гејнс, членот на екипажот Дин Килпатрик, пилотот Волтер Мекрери и копилотот Вилијам Греј загинале при несреќата. Останатите патници се здобиле со сериозни повреди; Колинс имал повреда на два пршлени на вратот, а на Колинс и Вилкесон речиси им беа ампутирани двете раце поради повредите. Росингтон ги скршил двете раце и десната нога.

По падот и пишувањата во весниците, Street Survivors станал втор платинест албум на групата и стигнал до бр. 5 на Билборд 200, нивната највисока позиција на листата. Синглот „What's Your Name“ стигнал до бр. 13 на сингл листите во 1978 година. Оригиналната корица од Street Survivors имала фотографија од групата среде пламен, при што Стив Гејнс бил речиси заматен од оган. Од почит кон починатиот (и на барање на Тереза Гејнс, вдовицата на Стив), MCA Records ја повлекла оригиналната корица и ја заменила со задната фотографија од албумот, слична слика на групата на едноставна црна позадина.^[20] Сепак, групата ја вратила оригиналната слика за јубилејната 30 годишнина од издавањето на албумот.^[21]

Студиски албуми

• (Pronounced 'Lĕh-'nérd 'Skin-'nérd) (1973)
• Second Helping (1974)
• Nuthin' Fancy (1975)
• Gimme Back My Bullets (1976)
• Street Survivors (1977)
• Lynyrd Skynyrd 1991 (1991)
• The Last Rebel (1993)
• Endangered Species (1994)
• Twenty (1997)
• Edge of Forever (1999)
• Christmas Time Again (2000)
• Vicious Cycle (2003)
• God & Guns (2009)
• Last of a Dyin' Breed (2012)