The Yardbirds

Почетоци

Бендот бил формиран во југозападното предградие на Лондон. Рилф и Семвел-Смит биле во бендот наречен „Metropolitan Blues Quartet“. Откако им се придружиле Дрежа, Мек Картни и Топам при крајот на мај 1963, одлучиле да го сменат името и по неколку настапи во септември 1963, како „Blue-Sounds“ тие го именувале бендот како „The Yardbirds“.

Прво настапиле како бенд во позадина за Кирил Дејвис во Уметничкото школо во Кингстон, а биле забележани во растечката британска ритам и блуз сцена во септември 1963, кога организирале свирка во клубот „Crawdaddy Club“ во Ричмонд, наследувајќи ги „The Rolling Stones“. Нивниот репертоар го исцрпеа од чикаго блузот на Ховлин Вулф, Мади Воретс, Бо Дидли, Сони Бои Вилјамсон II и Елмор Џејмс вклучувајќи ги „Smokestack Lightning“, „Good Morning Little School Girl“, „Boom Boom“, „I Wish You Would“, „Rollin’ and Tumblin’“ и „I’m a Man“.

Главниот и водечки гитарист (Ентони) Топ Топам заминал и бил заменет од Ерик Клептон во октомври 1963. Сопственикот на „Crawdaddy Club“, Џорџо Гомелски, станал менаџер на „The Yardbirds“ и продуцент на нивното прво снимање. Под водство на Гомелски, бендот потпишал договор со издавачката куќа „Columbia“ во февруари 1964. Нивниот прв албум е во живо, „Five Live Yardbirds“, снимен во легендарниот клуб „Marquee Club“ во Лондон. Блуз легендата Сони Бои Вилјамсон го поканил бендот да дојде на турнеја во Англија и Германија со него, сојуз од кој подоцна произлезе уште еден албум во живо.

Успешното пробивање на пазарот и заминувањето на Клептон

Квинтетот направи два сингла, „I Wish You Would“ и „Good Morning, School Girl“, пред нивниот трет, „For Your Love“, композиција на Грахам Голдмен, кој им беше првиот голем хит. Се продадоа околу еден милион копии.^[3] Клептон во тоа време, во потрага по блузот, го напушти бендот^[4] за да им се придружи на „John Mayall & the Bluesbreakers“. Клептон му препорачал на Џими Пејџ истакнат млад студио гитарист како негова замена. Пејџ, не сакајќи да се откаже од својата профитабилна студио работа и загрижен за своето здравје, за возврат го препорачал неговиот пријател Џеф Бек.^[5] Тој свирел на својот прв настап во „The Yardbirds“ на само два дена откако Клептон заминал во мај 1965.

Мандатот на Џеф Бек

Експериментите на Бек со неговиот специфичен тон и дисторзијата добро се вклопиле со стилот на британската музика и „The Yardbirds“ почнале да екпериментираат произведувајќи аранжмани кои потсетуваат на Грегоријанската миса и различни Европски и Азиски стилови („Still I'm Sad“, „Turn Into Earth“, „Hot House of Omagarashid“, „Farewell“, „Ever Since The World Began“), иако нивната комерцијална желба почнала да слабее. Бек бил изгласан за #1 водечки гитарист во 1966 во Британскиот музички магазин „Beat Instrumental“.

Додека Бек престојуваше во бендот тие произведуваа голем број незаборавни снимки, сингл хитови како „Heart Full of Soul“, „I’m a Man“ на Бо Дидли и „Shapes of Things“ и нивниот албум (популарен како „Roger the Engineer“ и првпат издаден во САД во скратена верзија нарекуван „Over Under Sideways Down“).

„The Yardbirds“ се посвети на својата прва турнеја во САД некаде при крајот на август 1965. Пар албуми беа ставени заедно за Американскиот пазар: „For Your Love“ (кој вклучувал рани верзии на „My Girl Sloopy“) и „Havin’ A Rave Up With The Yardbirds“ од кој половината доаѓаат од „Five Live Yardbirds“. Имаше уште три турнеи низ САД во времето додека Бек беше во групата. Кратка Европска турнеја се одржа во април 1966.^[6]

Последните денови на The Yardbirds. Ерата на Пејџ

Бек бил отпуштен од групата после прекинот на турнејата во Тексас при крајот на октомври 1966. Како такви, „The Yardbirds“, продолжиле како квартет во преостатокот на нивната кариера. Пејџ стана новиот водечки гитарист на бендот.^[7]

Комерцијалната среќа на бендот беше во опаѓање. „Happenings Ten Years Time Ago“ го достигна само местото 30 на Американската „Hot 100“ и се покажа уште полошо во Британија. Продуцентот на „Colubmia Records“ не успеа да го обнови нивниот комерцијален успех. Синглот „Little Games“, издаден пролетта, се покажал толку лошо во ОК што „EMI“ не издаде друга снимка на „The Yardbirds“ до крајот на нивното распаѓање (издавањето на синглот „Goodnight Sweet Josephine“ бил планиран за следната година, но бил откажан). Верзијата на „Ha Ha Said the Clown“ на која свиреше само еден член од бендот, Рилф, беше последниот сингл кој влегол во Топ 50 во САД, заземајќи ја 44 позиција во летото, 1967. Нивниот финален албум „Little Games“ беше издаден во Америка во јули, комерцијален албум кој не доби критики.

„The Yardbirds“ го потрошија остатокот од годината на турнеи низ државите со нивниот нов менаџер Питер Грант, нивните настапи во живо станувале се потешки и експериментални. Бендот ретко ги свирел неговите хитови во 1967, претпочитајќи да направат микс на хитовите од ерата на Џеф Бек со блуз стандарди и нивни преработки како „The Velvet Underground“ и Американскиот фолк пејач Џејк Холмс, чија „Dazed and Confused“, со текст напишан од Рилф, беше во живо сечена од „The Yardbirds“ на Американските турнеи каде песната поминала добро прифатена, па Пејџ ја селектирал оваа песна како прва снимка на „Led Zeppelin“ каде што тој е кредитиран како текстописец.

Од 1968 Кеит Рилф и Џим Мек Картни сакаа да продолжат стил под влијание на фолкот и класичната музика додека, пак, Џими Пејџ, во тоа време кога психоделичниот блуз-рок на „Cream“ и „The Jimi Hendrix Experience“ бил енормно популарен, сакал да продолжи со видот на „тешка“ музика поради која подоцна „Led Zeppelin“ ќе станат познати. Крис Дрежа почнал да развива интерес за фотографија. До март Рилф и Мек Картни одлучиле да заминат, иако менаџерите успеале другите двајца да ги убедат да останат барем до крајот на Американската турнеја.

Последниот сингл на „The Yardbirds“, снимен во јануари и издаден два месеци подоцна дал отсјај на разликите во бендот. Концерт и неколку песни беа снимени во Њујорк Сити во март (вклучувајќи ја сè уште неиздадената песна „Knowing That I’m Losing You“, дамнешна верзија на песна која ќе биде преснимена од „Led Zeppelin“ како „Tangerine“).^[8] Сето тоа беше остварено по барање на бендот.

На 7 јули 1968, „The Yardbirds“ свиреа на нивниот последен настап во „Luton College of Technology“ во Бедфордшир, Англија.^[9] Дванаесет години подоцна на тој ден „Led Zeppelin“ ќе го отсвират нивниот последен концерт со оригиналната постава во Берлин.

По распадот на групата во 1968, голем број на албуми се појавија. И покрај бројните компилации, албуми кои вклучуваат додатни снимки во живо и различни демоа од исфрлени делови од 1963-1968 беа издадени. Од 1999 неколку снимки од реконструираните „Yardbirds“ беа издадени.Since their breakup in 1968, a number of new albums have appeared. Besides numerous compilations, albums featuring additional live recordings and various demos and outtakes from 1963–1968 have been released. Since 1999, several recordings by the reconstituted Yardbirds have been released.

• 5 студио албуми
• 9 албуми во живо
• 6+ компилациони албуми
• 2 плочи
• 15 синглови
• 1 песна за филм

Албуми во живо

Компилациони албуми

Музика за во филм

Албуми по 1969

Албуми

Албуми во живо

Селектирани компилациони албуми

Бројни компилациони албуми на „The Yardbirds“ се издадени низ годините од страна на бројни продуцентски куќи (allmusic покажува на 100 компилации)^[11] Следнава листа вбројува некои од позабележителните издавања:

Оригинални синглови 1964–1968

• Официјално мрежно место
• Американското мрежно место на бендот Архивирано на 8 август 2018 г.
• [1] Архивирано на 24 октомври 2007 г.
• „Yardbirds“ во „Silverstone“, 2010 Архивирано на 22 мај 2012 г.