Śląsk (prowincja)

Po wojnach śląskich teren Śląska został podzielony (ostatecznie w 1763 r.) pomiędzy Królestwo Prus i Monarchię Habsburgów (bardziej szczegółowo określając, pomiędzy wchodzące w skład Monarchii Habsburgów Królestwo Czech). Do państwa Hohenzollernów włączono większą część Śląska, zwany czasem Śląskiem Pruskim. Przy Habsburgach pozostały południowe fragmenty dawniejszych księstwa nyskiego, karniowskiego oraz opawskiego, a także niemal całe Księstwo Cieszyńskie. Habsburgowie stracili również należącą do Kr. Czech ziemię kłodzką, włączoną administracyjnie do pruskiego Śląska.

Kr. Prus zdobyte terytorium nazwało Prowincją Śląską i w 1741 r. podzieliło na 2 departamenty kameralne ze stolicami we Wrocławiu (Śląsk Górny i tzw. Średni, 32 powiaty) i Głogowie (Śląsk Dolny, 16 powiatów). Granice dawnych księstw i powiatów pozostały w większości przypadków bez zmian, chociaż niektóre mniejsze jednostki wcielano do większych. Z trzech małych powiatów Nowogród, Przewóz i Żagań utworzono jeden duży w Żaganiu, z powiatów Prudnik, Biała i Głogówek jeden w Prudniku (choć początkowo stolica znajdowała się w Głogówku). Z powiatów Toszek i Gliwice powstał „podwójny” Toszek-Gliwice. Z dawnych wolnych państw stanowych swą rangę utrzymały tylko Bytom, Milicz i Pszczyna, stając się stolicami nowo utworzonych powiatów.

Do pruskiego Śląska należały 4 enklawy – w Brandenburgii wokół Świebodzina oraz na Łużycach – wsie Kromlau, Jämlitz i Tschernitz, wieś Lieskau oraz wieś Bloischdorf. Liczne enklawy występowały wewnątrz Śląska – w granicach powiatów znajdowały się ziemie z innych, niekoniecznie sąsiednich powiatów.

W 1741 r. wolne państwo stanowe Żmigród zostało podniesione do rangi księstwa. W 1793 r., po II rozbiorze Polski, do Prowincji Śląskiej włączono ziemię wschowską, przez 450 lat położoną w granicach Polski. Dwa lata później z części zachodniej Małopolski powstały dwa kolejne powiaty – pilicki i siewierski, które przyłączono jako Nowy Śląsk. Nabytki te odpadły już w 1807, najpierw na rzecz Księstwa Warszawskiego, a później Królestwa Polskiego (tzw. Kongresowego).W 1809 r. Francuzi przenieśli siedzibę departamentu kameralnego z Głogowa do Legnicy z uwagi na jej bardziej centralne położenie.

Największe zmiany przyniósł rok 1815. Na Kongresie Wiedeńskim ustalono, że północne rejony Królestwa Saksonii zaanektuje Królestwo Prus. Tereny te, historycznie należące do Górnych Łużyc, włączono do nowo utworzonej prowincji Śląsk (Provinz Schlesien). Były to trzy powiaty – Zgorzelec, Lubań i Rózbork (Rothenburg). W 1825 r. po raz kolejny przesunięto administracyjną granicę Śląska na zachód – o około 50 kilometrów. Był to wąski i długi pas łużyckiego powiatu Hoyerswerda, otoczony z trzech stron Saksonią. Władca rozszerzył terytorium prowincji o nowe obszary, powiększając Śląsk^[3].

Enklawę Świebodzina włączono do Brandenburgii (w 1815), podobnie jak wspomniane 3 mniejsze enklawy. Chcąc wyrównać północną granicę prowincji przesunięto ją bliżej Odry, włączając do niej fragmenty Brandenburgii – Czerwieńsk (Rothenburg) i Nietków (Polnisch Nettkow). Przydzielono je do powiatu zielonogórskiego, podobnie jak kolejny nabytek – wieś Drzonów.

W miejsce dawnych departamentów wprowadzono rejencje (Regierungsbezirk), które dzieliły się na powiaty. Na początku utworzono 4 rejencje: legnicką (13 powiatów), wrocławską (14), dzierżoniowską (11) i opolską (14). Dzierżoniowską w 1820 zlikwidowano i podzielono między rejencję wrocławską i legnicką. Do rejencji opolskiej włączono tereny dawnego księstwa nyskiego oraz niektóre inne ziemie, należące wcześniej do Dolnego Śląska (Kluczbork, Byczyna). Hrabstwo kłodzkie, posiadające do tej pory dużą samodzielność administracyjną, włączono do rejencji wrocławskiej. Tak ukształtowane rejencje pozostały w niemal niezmienionych granicach aż do 1945.

Wraz z reformą administracyjną zlikwidowano większość enklaw. W 1818 r. ze wschodniej części powiatu Racibórz, ziemi wodzisławskiej, żorskiej oraz południowych fragmentów powiatu gliwickiego utworzono powiat Rybnik. Z większych powiatów wykrojono mniejsze, samodzielne – np. Kamienna Góra, Świerzawa, Wałbrzych. Powstało też kilka całkowicie nowych – Lubań, Ziębice, Złotoryja-Chojnów. W 1820 powiat Kluczbork przeniesiono z rejencji wrocławskiej do opolskiej. Po reformach w rejencji wrocławskiej były 22 powiaty, w legnickiej 19, a w opolskiej 16. Powierzchnie były podobne – 13600, 13500 oraz 13200 kilometrów kwadratowych. Równolegle oprócz oficjalnych nazw stosowano też nazwy zwyczajowe – Śląsk Dolny na rejencję legnicką, Śląsk Średni lub Środkowy na wrocławską (Mittelschlesien) i Śląsk Górny na opolską^[4].

W późniejszych dekadach doszło już tylko do niewielkich zmian wewnętrznych. W 1855 powstał powiat Nowa Ruda, w 1873 r. powiaty Katowice, Tarnowskie Góry i Zabrze. Na przełomie XIX i XX wieku miastami wydzielonymi (powiatami grodzkimi) były: Wrocław, Legnica, Opole, Zgorzelec, Bytom, Królewska Huta, Katowice i Świdnica. Największym powiatem był opolski (1424 km²), najmniejszym Królewska Huta (6 km²), jednak gęściej zaludnionym od opolskiego.

Przez większość czasu prowincja Śląsk podzielona była na rejencje: legnicką, wrocławską, opolską. W początkowych latach (1815–1820) istniała także zachodnia rejencja z ośrodkiem w Reichenbach (dziś: Dzierżoniów). W 1816 r. do rejencji dzierżoniowskiej (później wrocławskiej) włączono hrabstwo kłodzkie^[5]. Podział ten istniał w praktycznie niezmienionej formie aż do końca I wojny światowej^[6].W 1919 r. została rozdzielona na dwie prowincje: Dolny i Górny Śląsk. W 1938 r. obie prowincje ponownie połączono, ale w 1941 r. znowu dokonano podziału. W czasie II wojny światowej utworzono dodatkowo rejencję katowicką, a rejencja opolska objęła anektowane tereny powiatów Blachownia i Zawiercie z województwa kieleckiego II Rzeczypospolitej.

Podział administracyjny w roku 1910

Rejencja wrocławska

(niem. Regierungsbezirk Breslau)

Rejencja legnicka

(niem. Regierungsbezirk Liegnitz)

Rejencja opolska

(niem. Regierungsbezirk Oppeln)

W początkach XIX wieku Śląsk Pruski zamieszkiwali Niemcy, Polacy, Czesi, Morawianie, Łużyczanie i Żydzi. Georg Hassel podaje szczegółowe dane dot. struktury narodowościowej (Nationalverschiedenheit) całej prowincji i poszczególnych rejencji w swojej pracy z 1823 roku:

W grudniu 1939 roku ludność prowincji Śląsk wynosiła 7 462 061, co przy powierzchni 47 597 km² daje 156,8 mieszkańca na km²^[8].

Największe miasta prowincji na przełomie XIX i XX wieku:

	miasto	pop. 1900	pop. 1910	rejencja	2014
1.	Wrocław	422 709	512 105[15]	wrocławska
2.	Görlitz/Zgorzelec	80 931	85 806[16]	legnicka	/
3.	Królewska Huta	57 919	72 641[17]	opolska
4.	Bytom	51 404	67 718[18]	opolska
5.	Gliwice	52 362	66 981[19]	opolska
6.	Legnica	54 882	66 620[20]	legnicka
7.	Katowice	31 738	43 173[21]	opolska
8.	Racibórz	25 250	38 424[22]	opolska
9.	Opole	30 112	33 907[23]	opolska
10.	Świdnica	28 439	31 329[24]	wrocławska

• Śląsk
• Śląsk Austriacki
• wojny śląskie
• powstania śląskie

• Provinz Schlesien (niem.)