Boris Tadić

Syn Ljubomira Tadicia (filozofa oraz członka Serbskiej Akademii Nauk i Sztuk)^[2] i Nevenki Tadić (psycholożki). Jego dziadek od strony matki został zamordowany przez ustaszy^[3].

Ukończył psychologię kliniczną na Uniwersytecie w Belgradzie^[1]. Jak sam wspominał, w czasach studenckich zaangażował się w działalność polityczną, z jej powodu przez miesiąc był aresztowany^[1][4]. Pracował później jako nauczyciel akademicki na macierzystej uczelni oraz jako psycholog kliniczny^[1].

W 1990 znalazł się wśród założycieli Partii Demokratycznej, w połowie lat 90. został jednym z jej wiceprzewodniczących^[2]. W 1997 założył Centar modernih veština, organizację pozarządową na rzecz edukacji politycznej i obywatelskiej^[1]. Należał do liderów protestów przeciwko Slobodanowi Miloševiciowi (którego odsunięto od władzy w 2000) i jednym z przywódców koalicyjnej Demokratycznej Opozycji Serbii. Przewodził frakcji DOS w jednej z izb federalnego parlamentu. Od listopada 2000 do marca 2003 w rządzie Federalnej Republiki Jugosławii sprawował urząd ministra telekomunikacji, następnie do kwietnia 2004 był ministrem obrony w gabinecie federalnym Serbii i Czarnogóry^[1][3].

W 2003, po zamordowaniu Zorana Đinđicia, wszedł w skład kolegialnego tymczasowego kierownictwa Partii Demokratycznej^[5]. W tym samym roku w przedterminowych wyborach do Zgromadzenia Narodowego zamykał partyjną listę wyborczą swojego ugrupowania, które w głosowaniu zajęło 3. miejsce, tracąc ponad 20 mandatów^[6]. W lutym 2004 wybrany na przewodniczącego demokratów^[1], kierował tą formacją do 2012^[5].

27 czerwca 2004 w drugiej turze wyborów na prezydenta Serbii uzyskał blisko 54% głosów, pokonując Tomislava Nikolicia z Serbskiej Partii Radykalnej^[7]. Stanowisko to objął 11 lipca 2004^[2]. 3 lutego 2008 w drugiej turze kolejnych wyborów uzyskał prezydencką reelekcję. Otrzymał wówczas nieco ponad 50% głosów, ponownie wygrywając z Tomislavem Nikoliciem^[8].

W okresie jego prezydentury doszło do ostatecznego rozpadu Serbii i Czarnogóry (2006) oraz proklamowania niepodległości przez Kosowo (2008). W 2009 uzyskał międzynarodowy rozgłos medialny, kiedy to został ukarany grzywną za spożywanie alkoholu w miejscu publicznym przy okazji świętowania sukcesu piłkarskiej reprezentacji Serbii^[9]. W 2010 przyjechał do Vukovaru, gdzie w 1991 serbskie bojówki po zajęciu miasta wymordowały ponad 250 chorwackich pacjentów szpitala. W czasie wizyty publicznie przeprosił w imieniu państwa serbskiego za tę zbrodnię^[10].

4 kwietnia 2012 ogłosił swoją rezygnację ze stanowiska i złożenie urzędu prezydenta ze skutkiem na następny dzień. Nastąpiło to na dziesięć miesięcy przed końcem swej drugiej kadencji, a decyzję tę motywował chęcią przeprowadzenia w maju 2012 jednoczesnych wyborów parlamentarnych i prezydenckich^[11][12]. Obowiązki prezydenta przejęła Slavica Đukić Dejanović, przewodnicząca Zgromadzenia Narodowego. Boris Tadić w wyborach prezydenckich ponownie ubiegał się o reelekcję. 20 maja 2012 w drugiej turze po raz trzeci zmierzył się z Tomislavem Nikoliciem, który w międzyczasie opuścił radykałów i powołał umiarkowaną Serbską Partię Postępową. Były prezydent przegrał wybory, otrzymując ponad 47% głosów^[13].

W listopadzie 2012 na stanowisku przewodniczącego Partii Demokratycznej zastąpił go Dragan Đilas^[5]. Na początku 2014 opuścił to ugrupowanie. Stanął na czele Nowej Partii Demokratycznej, przekształconej później w Partię Socjaldemokratyczną^[14][15].

Jego przodkowie pochodzą ze Starej Hercegowiny. Z pierwszą żoną, Veselinką Zastavniković, rozwiódł się w latach 90. Jego drugą żoną została Tatjana Tadić, z którą ma dwie córki.

• Tytuł doktora honoris causa Universitatea Creștină „Dimitrie Cantemir” w Bukareszcie (2009)^[16]