Bródno

Osiedla mieszkaniowe znajdują się między torami linii kolejowej nadwiślańskiej, ulicą Toruńską, ulicą Rembielińską i ulicą Matki Teresy z Kalkuty (d. Budowlaną). W dużej mierze zabudowane jest blokami mieszkalnymi z lat 70. Zachowały się jednak liczne relikty przedwojennej zabudowy. Do najciekawszych można zaliczyć: drewniany dom rodziny Borowców (ul. Siedzibna 43), kamienicę Kurkowskich (Krakusa 7a), kamienicę firmy Klotz Sp. z o.o. (Wysockiego 32a). Na ulicy Wysockiego dzięki Oddziałowi Bródno Towarzystwa Przyjaciół Warszawy zachowano sześćdziesięciometrowy fragment bruku, szyny tramwajowe i cztery słupy trakcji tramwajowej.

Początki Bródna sięgają IX – X wieku, gdy na terenie obecnego Lasu Bródnowskiego powstał warowny gród, jeden z trzech na terenie obecnej Warszawy. Nazwa pochodzi od przepływającej w pobliżu rzeki Brodni.

W XVI wieku istniała już królewska wieś Bródno, zaś w 1570 roku odnotowano 11 włók nieoczynszowanych i jeden łan wójtowski^[5]. W 1580 wieś znajdowała się w powiecie warszawskim ziemi warszawskiej województwa mazowieckiego^[6].

W XVII wieku na Bródnie założono dwunastołanowy folwark, istniały także dwa młyny i dwie karczmy. Kres szybkiemu rozwojowi Bródna przyniósł potop szwedzki i trwająca trzy dni bitwa w okolicach Bródna (28-30 lipca 1656). W 1743 żydowscy osadnicy rozpoczęli chowanie na Bródnie swoich zmarłych w miejscu, w którym później, po uzyskaniu przywileju królewskiego, powstał cmentarz żydowski^[7].

Ponowny rozwój Bródna miał miejsce w II połowie XIX wieku, gdy uruchomiono linię Kolei Nadwiślańskiej i otwarto stację Praga (1875 rok). W roku 1880 na Bródnie odnotowano 360 domów i 960 mieszkańców. W roku 1884 pomiędzy szosą białołęcką (ul. I.J. Odrowąża), drogą do Starego Bródna (ul. św. Wincentego) a cmentarzem żydowskim, na terenach należących do wojska i szpitala św. Ducha, założono cmentarz Bródnowski. Zajął on miejsce nieużytków, poligonu i rozległych wyrobisk piasku i gliny. Pod koniec XIX wieku na terenach dawnych dóbr bródnowskich powstały folwark należący do Szpitala św. Ducha oraz kilka nowych kolonii mieszkalnych: Zacisze (z dóbr Zygmunta Jórskiego), Elsnerów (z dóbr Józefa Elsnera), Drewnica i Pustelnik. Wiosną 1917 katastrofalna powódź sprawiła, że Pelcowizna i Nowe Bródno zostały zalane^[8].

Przy brukowanym kamieniem polnym odcinku ul. Wysockiego znajduje się pomnik „Cudu nad Wisłą”, ufundowany przez mieszkańców dzielnicy w 1925 roku^[9].

Po agresji Niemiec na Polskę zabudowa Nowego Bródna została w znacznym stopniu zniszczona w dniach 10–11 września w wyniku nalotów Luftwaffe, zabudowania zostały zbombardowane, a ludność ukrywająca się na terenie cmentarza ostrzelana z lecących nisko samolotów^[10]. Zdjęcia zniszczonej dzielnicy zostały wykonane przez amerykańskiego dokumentalistę Juliena Bryana.

W latach 60. planowano wybudowanie osiedli oraz parku (powstał, aczkolwiek mniejszy niż zakładano), oraz m.in. dużego centrum handlowo-kulturalnego (miejsce zajmowane obecnie przez kościół św. Włodzimierza przy Kondratowicza), a zamiast bloków przy Poborzańskiej miał powstać park. Plany m.in. opisano w książce Praga Północ 1964−1968^[11].

Osiedle nabrało obecnego kształtu w latach 70., którego projekt przygotowano i zaakceptowano 29 maja 1961 roku. Bloki wzniesiono według planów J. Szuleckiej i J. Stanisławskiego. W 1973 rozpoczęto budowę Szpitala Bródnowskiego (ukończoną w latach 1980-1984), podczas budowy w 1977 odnaleziono armatę przeciwpancerną wz. 36, która jest eksponowana w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.

Na Bródnie znajduje się ostatnie w Warszawie Państwowe Gospodarstwo Rolne działające pod nazwą PGR Bródno Sp. z o.o.

We wrześniu 2022 roku oddano do użytku stację metra Bródno, najdalej na północ wysuniętą stację warszawskiego metra^[12].

• Park Bródnowski w Warszawie

• Brudno, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 384 .
• PKF 85/06 Dzień w osiedlu