Drogoń zmiennobarwny

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1763 roku przez Giovanniego Antonia Scopoliego pod nazwą Carabus metallicus^[2]. Za ważny uznaje się jednak epitet nadany mu w 1824 roku przez Jacoba Sturma w kombinacji Platysma versicolor^[3].

Chrząszcz o wydłużonym ciele długości od 8^[4] do 12 mm^[5], ubarwionym czarno z grzbietową stroną metalicznie purpurową (najczęściej), fioletową, miedzistą, zieloną, niebieską lub czarną, niekiedy dwubarwną, a ponadto z członami pierwszym i drugim czułków pomarańczowymi^[5][1] (czasami drugi jest przyczerniony^[5]). Człony czułków od pierwszego do trzeciego zaopatrzone są w ostre kile^[5][4]. Głowa ma gładkie, pozbawione punktowania lub punktowane delikatnie i niewyraźnie ciemię^[5][6]. Przedplecze jest najszersze za środkiem i ma brzegi boczne zaokrąglone ku małym i ostrym tylnym kątom^[6], a rowki boczne wyraźnie, stopniowo w tylnej połowie rozszerzone^[4][6][5] i wypłaszczone, ostatecznie otwierające się w zewnętrzne dołki przypodstawowe^[6]. Punktowanie podstawy przedplecza, mniej rozległe, zwłaszcza pośrodkowo, niż w przypadku drogonia połyskliwego^[4], poza dołkami przypodstawowymi bardzo delikatne i niewyraźne^[6], a na przedzie przedplecza brak punktowania zupełnie^[4]. Pokrywy mają kąty barkowe z ząbkiem bardzo małym, ale wyraźnym w widoku grzbietowym i tylnym^[6]. Rzędy pokryw są wyraźnie wgłębione, punktowane^[6][5]. W międzyrzędzie trzecim występuje od dwóch do siedmiu (zwykle trzy) chetoporów (punktów szczecinkowych)^[5], z których przedni leży za ⅓, a zwykle za ½ długości^[6], i z których niektóre położone są blisko drugiego rzędu. Poza tym od jednego do dwóch chetoporów dyskalnych znajduje się na międzyrzędach pierwszym, piątym i siódmym. Para chetoporów przytarczkowych występuje lub nie^[5]. Skrzydła tylnej pary są w pełni wykształcone^[5]. Odnóża cechują się stopami porośniętymi szczecinkami ciemniejszymi od pazurków, zwykle czarnymi, obecnymi także na spodzie ostatniego członu^[6]. Odnóża tylnej pary mają na wewnętrznych krawędziach goleni szereg od pięciu do siedmiu (rzadko ośmiu) ciemnych, zgrubiałych, krótkich szczecinek^[4][6][5].

Owad rozmieszczony od nizin po góry^[5], eurytopowy i heliofilny (słońcolubny)^[6]. Zasiedla skąpo porośnięte roślinnością tereny otwarte, zarówno o podłożu suchym, jak i wilgotnym, w tym: łąki, pastwiska, polany, pobrzeża lasów, przesieki, pobrzeża wód, ugory, skraje pól uprawnych, miedze, drogi gruntowe, przydroża i przytorza^[5][7][1]. Postacie dorosłe aktywne są od wczesnej wiosny do późnej jesieni i stanowią stadium zimujące. Są semizoofagami, polującymi na drobne bezkręgowce, zwłaszcza larwy i ślimaki, ale uzupełniającymi dietę roślinami^[1].

Gatunek palearktyczny. W Europie znany jest z Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Liechtensteinu, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Mołdawii, Rumunii, Bułgarii, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Albanii, Macedonii Północnej, Grecji oraz europejskiej części Rosji. W Azji podawany jest z syberyjskiej i dalekowschodniej części Rosji, Kazachstanu^[8][9], Chin^[8] i Japonii^[6].