Edward Mills Purcell

Ukończył Purdue University i Harvard University. W czasie II wojny światowej w latach 1940-1946 pracował w MIT w Cambridge – uczestniczył w badaniach dotyczących technik radarowych. Po zakończeniu wojny powrócił do Harvardu. W latach 1945-1946 opracował nowe metody precyzyjnych pomiarów jądrowego rezonansu magnetycznego (ang. Nuclear Magnetic Resonance, NMR), za co został uhonorowany w roku 1952 Nagrodą Nobla (wspólnie z Felixem Blochem, który niezależnie dokonał tego samego odkrycia)^[2].

Od 1949 roku był profesorem na Uniwersytecie Harvarda. W roku 1951 został wybrany do Narodowej Akademii Nauk w Waszyngtonie^[2].

Rozwój technik spektroskopii NMR był jednym z najważniejszych czynników, umożliwiających postęp w medycynie w XX wieku.

Purcell jest autorem licznych publikacji, w tym książek^[3]. m.in. podręcznika Electricity and Magnetism (1965)^[4], przetłumaczonego m.in. na język polski jako „Elektryczność i magnetyzm” (wyd. I: PWN 1971), wchodzącego w skład Kursu Fizyki z Berkeley (Berkeley Physics Course)^[5]. Jest on uznawany za jeden z najlepszych podręczników fizyki – bardzo dobrą podstawę kursu elektrodynamiki klasycznej^[6]. Laureat Medalu Oersteda za nauczanie fizyki (1967).

• Nagrody Nobla. Leksykon PWN, BeataB. Tarnowska (red.), Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001, ISBN 83-01-13393-7, OCLC 830213964 .brak strony (książka)

• Robert V. Pound: Edward Mills Purcell (Biographical Memoirs) na www National Academy of Sciences