Języki oceaniczne

Języki oceaniczne
Obszar	większa część Oceanii
Liczba mówiących	2–2,5 mln
Klasyfikacja genetyczna	języki austronezyjskie języki malajsko-polinezyjskie grupa centralno-wschodnia grupa wschodnia języki oceaniczne; ; ; ;
Kody rodziny językowej
Glottolog	ocea1241
	Występowanie
	; Zasięg języków oceanicznych
	Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode.

Języki oceaniczne (języki wschodnioaustronezyjskie) – podrodzina języków austronezyjskich, którymi posługuje się około 2–2,5 mln rdzennych mieszkańców wysp Oceanii. Do głównych zespołów języków oceanicznych zaliczają się języki mikronezyjskie i języki polinezyjskie. Poszczególnymi językami tej grupy posługuje się zazwyczaj kilka-kilkadziesiąt tysięcy osób, zamieszkujących wyspę lub archipelag. Do najczęściej używanych należą języki: fidżyjski (300 tys. – blisko spokrewniony z polinezyjskimi), samoański (235 tys.) oraz maoryski, tahitański, tonga i tolai (po 100 tys.).

R. Blust (1978) stwierdził, że są najbliżej spokrewnione z językami halmahersko-zachodnionowogwinejskimi, które to tworzą równoległą gałąź rodziny austronezyjskiej^[1]^[2].

Klasyfikacja języków oceanicznych:

języki austronezyjskie

języki malajsko-polinezyjskie

języki malajsko-polinezyjskie centralno-wschodnie

języki malajsko-polinezyjskie wschodnie

języki oceaniczne (2,2 mln)

języki mikronezyjskie (170 tys.)