Jerzy Misiński
Jerzy Misiński, ps. „Kmita” (ur. 22 maja 1892 w Pistyniu, zm. 29 maja 1944 we Flossenbürgu) – polski lekkoatleta, działacz i dziennikarz sportowy, prezes Polskiego Związku Lekkiej Atletyki, kapitan administracji Wojska Polskiego.
 kapitan administracji | |
| Data i miejsce urodzenia | 22 maja 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 29 maja 1944 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | kierownik referatu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      | |
.png){kind=small}
 | ||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data śmierci | ||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Życiorys
Urodził się w Pistyniu, w ówczesnym powiecie kossowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Marcelego (zm. 1928), sędziego w Stryju. Był bratem Jana (fizyk powiatowy w Stryju z tytułem doktora)[1][2]. Studiował na Politechnice Lwowskiej (1910–1911) i Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego (1911–1914). Uczestniczył w ruchu strzeleckim, należał do Sekcji Narciarskiej Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie.
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Strzelców Nr 22[3]. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916[4]. Służbę zakończył w stopniu porucznika. Od listopada 1918 do maja 1919 z ramienia Polskiej Organizacji Wojskowej był zastępcą komendanta miasta Stryj.
W 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. W 1921 roku pełnił służbę w Departamencie V Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 2 pułk Strzelców Podhalańskich[5]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 48. lokatą w korpusie oficerów uzbrojenia. Jego oddziałem macierzystym był wówczas Okręgowy Zakład Uzbrojenia Nr 1[6]. W 1923 roku pełnił służbę w Okręgowym Zakładzie Uzbrojenia Nr 1[7]. Od 1924 roku pełnił służbę Szkole Broni Chemicznej, a później Szkole Gazowej, pozostając oficerem nadetatowym Okręgowego Zakładu Uzbrojenia Nr 1[8][9][10]. Od 1933 roku pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Generalnego. 25 listopada 1938 został ranny w walce z armią czechosłowacką w rejonie Czadcy. Był wówczas oficerem sztabu Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Śląsk”[11]. W marcu 1939 roku zajmował stanowisko kierownika referatu zaopatrzenia w Wydziale I Organizacyjnym[12]. W tym samym stopniu i starszeństwie zajmował 29. lokatę w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna[13].
Był pierwszym inspektorem głównym obrony przeciwgazowej Zarządu Głównego Ligę Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej[14].
W czasie II wojny światowej działał w konspiracji. Został aresztowany przez Gestapo 27 lutego 1944 i osadzony w obozie we Flossenbürgu, gdzie zmarł 29 maja 1944.
Działalność sportowa
Na początku lat 20. uprawiał lekkoatletykę. W 1921 został wicemistrzem Polski na 800 metrów i brązowym medalistą na 1500 m. W 1922 wystąpił w reprezentacji Polski w meczu międzypaństwowym z Czechosłowacją i Jugosławią – w biegu na 110 m ppł (4 m.) i chodzie na 2 km (5 m.). Znalazł się w gronie zawodników nominowanych do kadry na Igrzyska Olimpijskie w 1920[15]. Z powodu wojny polsko-bolszewickiej Polska nie wysłała jednak ostatecznie reprezentacji na te zawody[15]. Po zakończeniu kariery sportowej był działaczem i dziennikarzem sportowym, m.in. został prezesem Warszawskiego Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki. Od 1921 był członkiem zarządu Polskiego Związku Lekkiej Atletyki, w latach 1925–1931 pełnił funkcję prezesa, a w latach 1931–1932 i 1935–1939 wiceprezesa związku. W 1925 należał do założycieli agencji prasowej „Centrosport”. W latach 1927–1929 pełnił funkcję redaktora tygodnika „Stadjon”. W latach 1933–1939 był też członkiem Komitetu Europejskiego IAAF.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[16][17]
- Krzyż Zasługi za Dzielność – 26 listopada 1938 „za czyny męstwa i odwagi w obronie granic Państwa”[18]
- Złoty Krzyż Zasługi – 1938[19]
- Srebrny Krzyż Zasługi po raz drugi – 12 maja 1933 „za zasługi na polu obrony powietrznej i przeciwgazowej”[20]
- Srebrny Krzyż Zasługi po raz pierwszy – 19 marca 1931 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i rozwoju sportu”[21][22]
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia[23]
- Srebrny Medal Waleczności 2 klasy (Austro-Węgry)[3]
Przypisy
Bibliografia
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony – Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004. ISBN 83-9136-63-9-1.
- Bogdan Tuszynski: Bardowie Sportu. Warszawa: 2009.