Jerzy Ostoja-Koźniewski

polski działacz emigracyjny

Jerzy Józef Ostoja-Koźniewski herbu Ostoja (ur. 21 września 1926 w Poznaniu, zm. 4 września 2014 w Nettlebed w hrabstwie Oxford[1]) – polski polityk i działacz emigracyjny, minister skarbu w ostatnim Rządzie RP na uchodźstwie (1989-1990), powstaniec warszawski.

Jerzy Ostoja-Koźniewski
Pełne imię i nazwisko

Jerzy Józef Ostoja-Koźniewski

Data i miejsce urodzenia

21 września 1926
Poznań

Data i miejsce śmierci

4 września 2014
Nettlebed

Minister skarbu (na uchodźstwie)
Okres

od 1 listopada 1989
do 20 grudnia 1990

Poprzednik

Stanisław Borczyk

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Grób Jerzego Ostoja-Koźniewskiego

Życiorys

Od 1941 był członkiem antyniemieckiej konspiracji, ukończył w Warszawie tajną szkołę podchorążych. Walczył w powstaniu warszawskim w batalionie „Golski”, następnie przebywał w niewoli niemieckiej, a po wyzwoleniu przez wojska brytyjskie służył w 1 Dywizji Pancernej i 2 Korpusie Polskim. Pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii.

W 1986 został podsekretarzem stanu w pierwszym rządzie Edwarda Szczepanika odpowiedzialnym za sprawy skarbu, później ministrem skarbu w drugim rządzie Edwarda Szczepanika (1989-1990), a następnie członkiem Komisji Likwidacyjnej Rządu RP na Uchodźstwie. Należał do Ligi Niepodległości Polski, w której m.in. przewodniczył Głównemu Komitetowi Wykonawczemu (1986-1990). Z jej ramienia zasiadał w Rady Narodowej RP (1983-1991). Był także honorowym sekretarzem Polonia Aid Foundation Trust. W 1991 został członkiem Rady Politycznej Konfederacji Polski Niepodległej.

Postanowieniem Prezydenta RP na Uchodźstwie z dnia 11 listopada 1990 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[2]. Postanowieniem Prezydenta RP z dnia 6 listopada 2006 został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[3].

Zmarł na raka w hospicjum Sue Ryder w Nettlebed w hrabstwie Oxford w wieku 87 lat. Pochowany na North Sheen Cemetery w Londynie (DG nr 187)[4].

Przypisy

Bibliografia