Królestwo Fryzyjskie

Historyczne źródła są ubogie w informacje o pierwszych władcach Fryzji. Z imienia znani są królowie Audulf, którego panowanie przypadało na wczesny VII wiek i Aldgisl, panujący ok. 678.

Następnie władzę objął Radbod, panujący od ok. 679 do śmierci w 719^[1], za którego rządów Fryzja osiągnęła swój największy rozmiar. Radbod odpierał ofensywy Franków oraz bronił kraju przed wpływami chrześcijaństwa, jednakże w latach 689–692 utracił na rzecz Franków południową część państwa z miastami Dorestad i Utrecht^[1][2][3]. W 716 poprowadził połączone siły Fryzów i Neustrii do zwycięstwa w bitwie pod Kolonią(inne języki) przeciw Frankom dowodzonym przez Karola Młota, odzyskując południowe ziemie^[1][3]. Kolejnym i, jak miało się okazać, ostatnim niezależnym władcą Fryzji był Poppo. W 734 Poppo poległ w bitwie nad rzeką Boorne(inne języki), w której liczniejsi Frankowie pod wodzą Karola Młota zwyciężyli Fryzów^[1][4]. Państwo upadło i zachodnie ziemie zostały włączone do imperium frankijskiego, a syn Poppy, Alfbad, został hrabią Fryzji, jako regionu państwa Franków^[1]. Wschodnia Fryzja, w sojuszu z Sasami, broniła się przed Frankami przez kolejne 50 lat aż do podboju przez Karola Wielkiego^[1] pomiędzy 772 a 785^[4].

Na gospodarkę Fryzji składały się m.in. rolnictwo, hodowla bydła, włókiennictwo i handel rzeczny na Renie i Mozeli, sięgający dzisiejszej północnej Francji^[2]. Fryzowie bili własne monety^[2]. Najstarsze odkryte fryzyjskie monety pochodzą z ok. 575 roku^[4]. Posługiwano się także monetami frankijskimi^[5].

• J.J. Kalma, Geschiedenis van Friesland, 1980