Królestwo Obojga Sycylii
Królestwo Obojga Sycylii – państwo istniejące w latach 1816–1860 na terenie Sycylii i południowej części Półwyspu Apenińskiego.
| 1816–1861 | |||||
| |||||
| Hymn: (Hymn dla Króla) | |||||
 | |||||
| Język urzędowy | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Stolica | |||||
| Ustrój polityczny | |||||
| Pierwszy król | |||||
| Ostatni król | |||||
| Powierzchnia • całkowita |
| ||||
| Liczba ludności (1860) • całkowita • gęstość zaludnienia |
| ||||
| Przekształcenie z Królestwa Neapolu | |||||
| Zjednoczenie Włoch | |||||
.svg)
Państwo powstało z przekształcenia się Królestwa Neapolu po kongresie wiedeńskim. Koronę sycylijską otrzymał ród Burbonów, z którego później oddzieliła się cała gałąź – Burbonowie Sycylijscy. Niecodzienna nazwa państwa ma swój rodowód z XIII wieku – gdy w wyniku tzw. nieszporów sycylijskich doszło do podziału Królestwa Sycylii na część wyspiarską i kontynentalną ze stolicą w Neapolu – zaś władcy obu państw utrzymali i używali tytułu Królów Sycylii.
Kres państwa nadszedł w 1861 roku, kiedy Giuseppe Garibaldi zajął cały obszar królestwa i włączył je do zjednoczonych Włoch.
Królowie Obojga Sycylii
- Ferdynand I, 1816-1825
- Franciszek I, 1825-1830
- Ferdynand II, 1830-1859
- Franciszek II, 1859-1860
Gospodarka
Najlepiej rozwiniętą gałęzią gospodarki był przemysł. Jednym z najważniejszych kompleksów przemysłowych w królestwie była stocznia Castellammare di Stabia, która zatrudniała 1800 pracowników. Fabryka w Pietrarsie, w której wyrabiano m.in. lokomotywy, trakcję kolejową i armaty, była największym zakładem przemysłowym na Półwyspie Apenińskim. W skład kompleksu wchodziła także szkoła dla maszynistów i inżynierów marynarki wojennej, dzięki czemu królestwo mogło obejść się bez angielskiego personelu w branży kolejarskiej powszechnego w innych regionach włoskich. Dużym sukcesem inżynierii królestwa okazało się zbudowanie i zwodowanie pierwszego na świecie okrętu parowego z napędem śrubowym „Giglio delle Onde”. Podjął służbę 17 maja 1847 r., łącząc stolicę Neapolu z portami Kalabrii, Mesyny, Gallipoli i Tarentu.
W Kalabrii największą fabryką była odlewnia żeliwa Fonderia Ferdinandea. Żelazo w niej produkowane pozwalało m.in. na samodzielną produkcję broni w pobliskiej fabryce Mongiana zatrudniającej ponad 1600 pracowników. Na Sycylii (niedaleko Katanii i Agrigento) wydobywano siarkę w celu wytworzenia prochu. Sycylijskie kopalnie były w stanie zaspokoić większość światowego zapotrzebowania na siarkę. Produkcja jedwabnych tkanin koncentrowała się w San Leucio (niedaleko Caserty). W regionie Basilicata było także kilka zakładów w Potenza i San Chirico Raparo, w których przetwarzano bawełnę, wełnę i jedwab. Przetwarzanie żywności było szeroko rozpowszechnione, szczególnie w pobliżu Neapolu (Torre Annunziata i Gragnano).
Łączna wartość kapitałów znajdujących się w obiegu wynosiła przed najazdem Garibaldiego 443,3 mln lirów w różnych walutach, głównie (424 mln lirów) srebrnych. Odpowiadało to niemal dwóm trzecim całego kapitału Półwyspu Apenińskiego[1].
Podział terytorialny kraju
|
.svg){kind=small}
