Lorysa karmazynowa

Lorysy karmazynowe mierzą około 31 cm oraz ważą 170 g. Samce i samice wyglądają tak samo. W upierzeniu dominuje kolor czerwony. Lotki pierwszorzędne są czarne. Dolna część grzbietu oraz pokrywy podogonowe niebieskie. Ogon jest czerwonobrązowy^[6]. Dziób ciemnopomarańczowy, a oczy ciemne^[7]. Podgatunek E. b. cyanonotha ma ciemniejszy odcień czerwonego od nominatywnego. Młode osobniki są ciemniejsze oraz mają niebieskie pokrywy uszne i krawędzie piór na brzuchu^[6].

Obszar występowania poszczególnych podgatunków lorys karmazynowych^[8]:

• Eos bornea cyanonotha (Vieillot, 1818) – Buru (południowe Moluki);
• Eos bornea bornea (Linnaeus, 1758) – południowe Moluki oraz Wyspy Kai.

Gatunek ten został introdukowany do Singapuru oraz na Tajwan^[3].

Lorysy karmazynowe zamieszkują przeważnie lasy deszczowe oraz namorzyny do wysokości 1250 m n.p.m.^[7]

Na wolności ptaki te żywią się nektarem, kwiatami oraz owadami^[6]. W niewoli dodatkowo podawane są miękkie owoce^[7].

Papugi te można spotkać w niewoli jako ptaki ozdobne. Łatwo nawiązują kontakty z ludźmi. Nie zaleca się trzymania ich z innymi gatunkami ptaków^[9].

Ze względu na to, że głównym pokarmem tego gatunku jest nektar, w sklepach można kupić specjalne pożywienie przeznaczone dla lor^[9]. Można też przygotować samodzielnie, lecz wówczas utrzymanie może być kłopotliwe^[7].

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje lorysę karmazynową za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Liczebność populacji na wolności nie została oszacowana; w 1997 roku ptak ten opisywany był jako pospolity do bardzo licznego. Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy^[3].

Gatunek jest ujęty w II załączniku konwencji waszyngtońskiej (CITES)^[3][10].

• Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).