Marcy Kaptur

Urodzona 17 czerwca 1946 w Toledo w stanie Ohio. Jest córką Stephena Kaptura oraz Anastasii Delores (Rogowski), pochodzących z Polski właścicieli małego sklepu spożywczego^[2]. Matka Marcy Kaptur była później w pierwotnym komitecie organizacyjnym związku zawodowego w fabryce Champion Spark Plug w Toledo. Jej dziadkowie ze strony ojca przypłynęli do Ameryki pod koniec XIX wieku.^[3]. Korzenie rodziny Kaptur wywodzą się z okolic Żnina^[4]. Dziadkowie ze strony matki, Teofila i John, mieszkali w rejonie miasteczka Połonne w dzisiejszym obwodzie chmielnickim na Ukrainie^[5]. Odbyli miesięczną podróż z Rotterdamu na Ellis Island w 1912, ponieważ nie mogli wypasać swoich krów na skolektywizowanej ziemi^[6]. Planowali zarobić wystarczająco dużo pieniędzy, żeby kupić ziemię i wrócić do rodzinnych stron. Plany pokrzyżowały im rewolucje: lutowa i październikowa w 1917 oraz wybuch I wojny światowej. Nigdy nie udało im się wrócić do domu^[7].

W 1964 ukończyła katolicką St. Ursula Academy w Cincinnati (Ohio). Aplikowała do United States Air Force Academy i Uniwersytetu Notre Dame, ale została odrzucona, ponieważ była kobietą^[8].

W 1968 została pierwszą osobą w rodzinie, która ukończyła studia, zdobywając licencjat w dziedzinie historii na Uniwersytecie Wisconsin w Madison^[9]. W 1974 zdobyła tytuł magistra urbanistyki na Uniwersytecie Michigan^[10]. Następnie, rozpoczęła doktorat w dziedzinie urbanistyki na Massachusetts Institute of Technology^[2].

Przez 15 lat pracowała jako urbanistka, głównie w Toledo i Chicago^[9]. Następnie zaakceptowała nominację prezydenta Jimmy’ego Cartera na stanowisko doradczyni ds. polityki krajowej^[9]. Podczas tej pracy pomogła przeforsować w Kongresie 17 projektów ustaw dotyczących mieszkalnictwa i rewitalizacji dzielnic^[9].

W 1983 z ramienia Partii Demokratycznej została wybrana na członkinię Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych^[11], gdzie reprezentuje dziewiąty dystrykt w Ohio. Wybory w 1982 wygrała z przewagą 20% głosów, choć jej kontrkandydat wydał na kampanię niemal trzy razy więcej^[12]. Pieniądze na pierwszą kampanię uzbierała za pomocą sprzedaży wypieków w Toledo^[13].

Założyła oraz przewodniczy kongresowej Grupie Roboczej ds. Polski^[14]. Udziela się w projektach dotyczących Polski oraz Polonii amerykańskiej. Prowadziła działania na rzecz ujawnienia dokumentów katyńskich z archiwów amerykańskich^[12]. Jest główną sponsorką rezolucji wspierającej Inicjatywę Trójmorza, w której rząd USA zobowiązał się do przekazania miliarda dolarów na Fundusz Trójmorza^[15]. Po tragicznym zabójstwie prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza, zainicjowała projekt mający na celu wzmocnienie wymiany demokratycznej między Stanami Zjednoczonymi a Polską^[16].

Jest autorką ustawy, na mocy której powstał Narodowy Pomnik II Wojny Światowej w Waszyngtonie^[17]. Pomysł dał jej Roger Durbin, listonosz i weteran II wojny światowej, który podszedł do niej w lokalnej smażalni ryb. Pomnik odsłonięto w 2004 i jest obecnie jedną z popularnych atrakcji turystycznych w Waszyngtonie^[18].

Jest przeciwniczką podwyżek płac w Kongresie, więc przeznacza je na pokrycie deficytu federalnego oraz na cele charytatywne w swojej lokalnej społeczności^[19].

W 1993 otrzymała honorowy doktorat w dziedzinie prawa od Uniwersytetu Toledo^[9].

W 2002 otrzymała Ellis Island Medal of Honor^[20].

W 2012 otrzymała Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski^[21].

W 2013 została honorową obywatelką Żnina^[22].

Jest katoliczką^[23]. Mieszka w domu, w którym się urodziła^[17].

• Women of Congress: A Twentieth-Century Odyssey, 1996