Odmiana językowa
Odmiana językowa (ang. language variety, speech variety), niekiedy również lekt (ang. lect) lub kod językowy[1] – każda forma języka rozpatrywana jako systematycznie odrębna od innych[2]. Według jednej z definicji jest to zbiór środków językowych wyróżnionych na podstawie określonego kryterium – funkcjonalnego, socjalnego lub terytorialnego[3]. Mianem odmiany językowej można określić pewien język, dialekt czy też rejestr, styl lub odmianę standardową danego języka[4].
Stosowanie terminu „odmiana językowa” w odniesieniu do różnych form mowy pozwala uniknąć terminu „język”, który jest popularnie kojarzony z językiem standardowym (odmianą prestiżową), oraz terminu „dialekt”, który bywa rezerwowany dla kodów mniej prestiżowych, postrzeganych jako „gorsze” czy mniej staranne od standardu[5]. W dyskursie lingwistycznym mowa zarówno o standardowych (literackich), jak i niestandardowych (nieliterackich) odmianach językowych[5][6]. Termin „lekt” pozwala neutralnie określić środek komunikacji pewnej społeczności w sytuacjach, gdy wybór precyzyjniejszej jednostki klasyfikacyjnej byłby kwestią sporną. Jako neutralne określenie bytów językowych bywa stosowany także termin „idiom” (m.in. w serbsko-chorwackiej tradycji lingwistycznej)[7][8][9][10]. Niektórzy badacze posługują się terminami „kod językowy” oraz „forma egzystencji języka”, które mają zasadniczo charakter synonimiczny[3].
Wśród odmian językowych można wyróżnić odmiany socjalne (diastratyczne), terytorialne (diatopiczne, geograficzne) oraz sytuacyjne (diafazyczne, funkcjonalne)[3][11]. Zróżnicowanie polegające na odrębności leksykalnej, takie jak slang czy żargon, opisywane jest często w ramach konkretnych stylów lub poziomów formalności (rejestrów), choć takie formy również bywają ujmowane jako swoiste odmiany językowe[4].
Pojęcie odmiany językowej bywa odróżniane od pojęcia wariantu – pod tym drugim określeniem rozumie się wówczas pojedyncze cechy lub elementy językowe, w przeciwieństwie do odmiany jako zespołu pewnych jednostek o podobnej dystrybucji[3].
Dialekty
O’Grady et al. definiują „dialekt”: „regionalna lub społeczna odmiana języka, cechująca się swoistymi cechami fonologicznymi, składniowymi i leksykalnymi”[4]. Dialekt o podłożu regionalnym określany jest mianem dialektu regionalnego (inne terminy używane w tym znaczeniu to regiolekt i geolekt[12]); sporadycznie spotyka się również terminy „regionalekt”[13] i „topolekt”[14], zwłaszcza w tekstach nt. języka chińskiego. Wyróżnia się także odmiany powiązane z grupami etnicznymi (tzw. etnolekty)[15] i grupami społecznymi (socjolekty)[16].
Badaniem dialektów i ich rozmieszczenia geograficznego zajmuje się dialektologia[4].
Standardy językowe
Standard językowy (zwany również językiem standardowym lub ogólnym[17]) to odmiana językowa, która przeszła proces kodyfikacji, polegający na usankcjonowaniu norm gramatyki, ortografii i leksyki w postaci publikacji takich jak słowniki. Na tle innych odmian języka standard wyróżnia się wysokim prestiżem[18]. Stanowi środek komunikacji oficjalnej i pełni funkcję języka pisanego[19]. Jest szerzony przez system edukacji i służy jako miara dla oceny środków językowych[20].
Pod względem lingwistycznym standardy nie wykazują szczególnych cech, które predysponowałyby je do wyższego statusu względem innych odmian języka – ich rozwój stanowi wynik splotu okoliczności historycznych[21][22][23]. Dla zaznaczenia tego faktu stosuje się niekiedy określenie „dialekt standardowy” (ang. standard dialect), podkreślające ich pozycję wśród szerszego spektrum odmian językowych[24].
W niektórych przypadkach zasady języka standardowego są ustalane przez autorytatywne gremium, takie jak Akademia Francuska, która zajmuje się regulacją języka francuskiego[25]. W innych przypadkach za źródło normy językowej przyjmuje się powszechną praktykę językową. John Algeo stwierdza, że normę języka angielskiego tworzy „to, co użytkownicy angielszczyzny decydują się uznać za właściwe”[26].
Rejestry i style
Rejestr językowy to odmiana języka używana w danej sytuacji społecznej. Dobór rejestru jest uzależniony od celu i tematu rozmowy, medium (mowa, pismo) i relacji między uczestnikami[27]. Szczególnym przykładem rejestru jest mowa matczyna, używana do zwracania się do niemowląt i małych dzieci[28]. Wyróżnia się także rejestry związane z poszczególnymi zawodami lub grupami interesów; termin „żargon” odnosi się do słownictwa związanego z takimi rejestrami.
Rejestry odróżniają się od dialektów, gdyż te odzwierciedlają nie cel użycia języka, lecz różnice pomiędzy jego użytkownikami. Dialekt i rejestr można toteż pojmować jako różne wymiary wariacji językowej. Bywa jednak, że pojęcia te się pokrywają; np. dla użytkownika niestandardowej odmiany języka rolę specjalnego rejestru (sytuacyjnej formy języka) odgrywa język standardowy[27]. Rejestr jest blisko związany z pojęciem stylu funkcjonalnego[29].
Idiolekt i familiolekt
Idiolekt definiuje się jako „sposób użycia języka właściwy dla danej osoby”[30]. Na kształt mowy indywidualnej może rzutować kontakt mówiącego z dialektami regionalnymi i środowiskowymi, rejestrami zawodowymi, a – w przypadku osób wielojęzycznych – także kontakt z różnymi językami[31].
Familiolekt to natomiast mowa charakterystyczna dla danej rodziny[32][33]. Familiolekt obejmuje specyficzne słownictwo i formy językowe poszczególnych rodzin[34][35].
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- Marjory Meechan, Janie Rees-Miller, Language in social contexts, [w:] William O’Grady i inni red., Contemporary linguistics: an introduction, Boston: Bedford/St. Martin’s, 2001, s. 537–590 (ang.).
- Natalie Schilling-Estes, Dialect variation, [w:] Ralph W. Fasold, Jeff Connor-Linton (red.), An introduction to language and linguistics, Cambridge: Cambridge University Press, 2006, s. 311–341, ISBN 978-0-521-84768-1, OCLC 62532880 (ang.).
- Natalie Schilling-Estes, Walt Wolfram, American English: dialects and variation, wyd. 3, Hoboken: John Wiley & Sons, 2016 (Language in Society), ISBN 978-1-118-39022-1, ISBN 978-1-118-39145-7, OCLC 919202335 (ang.).