Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010

W marcu 2009 roku treningi wznowił dwukrotny srebrny medalista olimpijski w konkurencjach drużynowych, dwukrotny zdobywca Pucharu Świata, pięciokrotny złoty medalista mistrzostw świata i pięciokrotny triumfator Turnieju Czterech Skoczni, Janne Ahonen^[1], który rok wcześniej zakończył karierę sportową. Decyzję o powrocie na skocznie umotywował przede wszystkim chęcią zdobycia indywidualnego medalu igrzysk olimpijskich^[2].

Na dwa tygodnie przed konkursami olimpijskimi dyrektor Pucharu Świata Walter Hofer przedstawił nowe przepisy dotyczące kombinezonów skoczków narciarskich, z których wynikało, że zaklejanie logo sponsorów jest niedozwolone. W wyniku tego wszyscy zawodnicy zmuszeni byli do zakupu nowych kombinezonów^[3].

Na początku lutego 2010 kontuzji kolana doznał Dmitrij Wasiljew, który w ówczesnej klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajmował szesnaste miejsce. Uraz ten uniemożliwił mu start w konkursach olimpijskich^[4]. Podczas konkursu Pucharu Świata w Willingen, na tydzień przed igrzyskami, kontuzji uległ także Bjørn Einar Romøren, który złamał palec lewej ręki^[5], jednak Norweg ostatecznie wziął udział w zawodach w Vancouver.

Trzy spośród pięciu ostatnich konkursów Pucharu Świata, które odbyły się przed rozpoczęciem igrzysk, wygrał Gregor Schlierenzauer, a po jednym – Simon Ammann i Anders Jacobsen. Ci trzej zawodnicy, a także Thomas Morgenstern, Adam Małysz i Janne Ahonen zdaniem bukmacherów byli faworytami do zdobycia medalu olimpijskiego^[6][7].

Na prowadzeniu w klasyfikacji Pucharu Narodów znajdowała się reprezentacja Austrii, która wygrała dwa konkursy drużynowe w sezonie. 7 lutego, w ostatnim konkursie przed rozpoczęciem zmagań olimpijskich, zwyciężyła reprezentacja Niemiec przed Norwegami i Austriakami^[8]. Te trzy drużyny, a także Finlandia i Japonia były uważane za kandydatów do medalu.

Tytułów mistrzów olimpijskich z igrzysk w 2006 roku w Turynie bronili: Thomas Morgenstern w konkursie indywidualnym na skoczni dużej oraz reprezentacja Austrii w konkursie drużynowym. Złoty medal olimpijski na skoczni normalnej w Turynie zdobył Lars Bystøl, jednak w 2009 roku zakończył sportową karierę i nie wystartował w Vancouver^[9][10].

Kontrowersje wokół startu kobiet

W styczniu 2008 organizatorzy igrzysk w Vancouver rozpoczęli starania nad wprowadzeniem konkursu skoków kobiet do kalendarza ZIO 2010. Od początku tych zmagań przeciwne stanowisko wyraził Międzynarodowy Komitet Olimpijski, który uznał, że konkurencja ta nie spełnia wymogów. Komitet poinformował, że aby skoki kobiet trafiły do programu igrzysk olimpijskich, najpierw dwukrotnie muszą zostać rozegrane zawody w tej dyscyplinie w ramach mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym, a także, że decyzja o włączeniu nowej konkurencji do kalendarza musi zapaść nie później niż na cztery lata przed rozpoczęciem igrzysk^[11].

W marcu tego samego roku ostatecznie zapadła decyzja o niewprowadzeniu konkursu skoków kobiet do kalendarza igrzysk w Vancouver. Przewodniczący Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, Jacques Rogge uargumentował tę decyzję niewielką liczbą zawodniczek, które uprawiają skoki narciarskie^[12].

W maju 2008 grupa piętnastu skoczkiń, m.in. Anette Sagen, Daniela Iraschko, Lindsey Van i Katie Willis, pozwała organizatorów igrzysk do sądu z uwagi na to, że niewłączenie konkurencji kobiet do programu było naruszeniem praw równości płci^[13]. W wyniku postępowania sądowego, z uwagi na zapis w kanadyjskiej konstytucji mówiący o tym, że kobiety mają te same prawa co mężczyźni, istniało także zagrożenie usunięciem konkursu mężczyzn z kalendarza igrzysk^[14].

10 lipca 2009 kanadyjski sąd odrzucił pozew wytoczony organizatorom igrzysk. Lauri Ann Fenlon, sędzia Sądu Najwyższego prowincji Kolumbia Brytyjska oznajmiła, że wybór dyscyplin należy wyłącznie do Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego^[15]. W tydzień po ogłoszeniu decyzji zawodniczki złożyły odwołanie^[16], jednak w listopadzie 2009 Sąd Apelacyjny Kolumbii Brytyjskiej w Vancouver odrzucił wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, w wyniku czego do programu igrzysk nie został wprowadzony konkurs w skokach narciarskich kobiet^[17].

Kwalifikacja olimpijska

Zgodnie z rozporządzeniem Międzynarodowej Federacji Narciarskiej do konkurencji olimpijskich mogło przystąpić maksymalnie 70 zawodników. W pierwszej kolejności kwalifikację olimpijską uzyskali zawodnicy, którzy w sezonie 2009/2010 przynajmniej dwukrotnie zajęli miejsca w pierwszej dwudziestce zawodów Pucharu Świata oraz wszyscy skoczkowie, którzy uplasowali się w pierwszej trzydziestce mistrzostw świata w 2009 w Libercu^[18]. W drugiej kolejności przyznawania kwalifikacji olimpijskiej wzięli udział wszyscy zawodnicy, którzy w okresie od 1 lipca 2008 do 25 stycznia 2010 zdobyli przynajmniej jeden punkt do klasyfikacji Pucharu Świata, Letniej Grand Prix lub Pucharu Kontynentalnego. Spośród nich zostali wyłonieni najlepsi zawodnicy według Światowej Listy Rankingowej, którzy dotychczas nie uzyskali kwalifikacji olimpijskiej. W następnej kolejności brano pod uwagę klasyfikacje generalne Pucharu Kontynentalnego w sezonach 2008/2009 oraz 2009/2010. Kanada jako organizator igrzysk miała zagwarantowany udział zawodników, którzy pomiędzy 1 lipca 2008 a 25 stycznia 2010 zdobyli przynajmniej jeden punkt Pucharu Świata, Letniej Grand Prix lub Pucharu Kontynentalnego, jednak ich liczba nie mogła być większa niż pięciu. Ostatecznie kwalifikację uzyskało czterech kanadyjskich skoczków. Kwoty krajowe dla wszystkich reprezentacji zostały oficjalnie ogłoszone przez Międzynarodową Federację Narciarską dnia 28 stycznia 2010^[19].

Zgodnie z regulaminem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w seriach kwalifikacyjnych przed konkursami olimpijskimi każda reprezentacja mogła wystawić maksymalnie czterech zawodników^[20], natomiast w seriach treningowych mogło wystartować pięciu skoczków z każdego kraju^[19].

Dwa spośród trzech konkursów (jeden indywidualny i jeden drużynowy) Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010 odbyły się na skoczni dużej w Whistler, której rozmiar wynosi 140 m. Trzeci z konkursów został przeprowadzony na obiekcie normalnym (HS 106), umieszczonym w tym samym kompleksie skoczni, co skocznia duża.

W kwietniu 2004 roku w Whistler rozpoczęto budowę dwóch skoczni narciarskich, które były areną zmagań na igrzyskach w 2010 roku. Oficjalne otwarcie kompleksu skoczni odbyło się 15 grudnia 2007^[21].

Do czasu rozpoczęcia igrzysk na obiekcie normalnym nie rozegrano żadnych zawodów Pucharu Świata ani mistrzostw świata, w związku z czym nie ustanowiono oficjalnego rekordu. Nieoficjalną rekordzistką skoczni była Lindsey Van, która w 2008 roku uzyskała 105,5 metra w konkursie Pucharu Kontynentalnego^[22].

	Nazwa skoczni	Miejscowość	Punkt K	HS	Rekord skoczni[b]
	Whistler Olympic Park Ski Jump	Whistler	K-95[22]	HS 106[22]	brak oficjalnego rekordu[c]
	Whistler Olympic Park Ski Jump	Whistler	K-125[22]	HS 140[22]	149,0 m[22]	Gregor Schlierenzauer	25.01.2009

Dyrektorem konkursów w skokach narciarskich na igrzyskach w Vancouver był Donald Grady oraz z ramienia Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, dyrektor zawodów Pucharu Świata, Walter Hofer. Asystentem Waltera Hofera był, podobnie jak w innych oficjalnych zawodach organizowanych przez FIS, Miran Tepeš. Sędzią technicznym był Sandro Pertile, a jego asystentem – Geir Steinar Løng.

Skład sędziowski poszczególnych konkursów przedstawia poniższa tabela:

Sędzia	Kraj	Stanowisko na wieży sędziowskiej konk. ind. HS 106[23][24]	Stanowisko na wieży sędziowskiej konk. ind. HS 140[25][26]	Stanowisko na wieży sędziowskiej konk. druż. HS 140[27]
Kemp Fripp	Kanada	D	B	A
Ryszard Guńka	Polska	B	-	E
Josef Kleisl	Niemcy	E	C	B
Daniel Lind	Szwecja	A	E	D
Hidemitsu Mori	Japonia	C	A	-
Josef Slavík	Czechy	-	D	C

Pierwszy konkurs olimpijski w Vancouver został rozegrany 13 lutego 2010 na skoczni normalnej o punkcie konstrukcyjnym na 95. metrze. Belka startowa podczas pierwszej serii konkursowej ustawiona była na 17. pozycji. Zawody rozpoczął Anders Johnson, który uzyskał 86,5 metra. Pierwszy skok poza granicę 95 metrów oddał występujący z numerem dziewiątym reprezentant Kazachstanu, Nikołaj Karpienko, który uzyskał odległość 96 metra i objął prowadzenie. Zawodnik z numerem czwartym, Vincent Descombes Sevoie uzyskał tę samą odległość co Karpienko, jednak dostał wyższe noty za styl i został liderem konkursu. Kolejnym zawodnikiem, który zasiadł na belce startowej był Janne Happonen. Oddał skok na 97,5 metra i prowadził w konkursie. Na pierwszym miejscu zmienił go następny z zawodników, Roman Koudelka, który jako pierwszy przekroczył granicę 100 metrów, uzyskując 101,5 metra. Czeski skoczek był liderem konkursu przez 18 następnych skoków^[28]. Do uzyskanej przez niego odległości zbliżyli się między innymi: Peter Prevc (100 m), Martin Schmitt (99,5 m), Tom Hilde (100 m) i Kamil Stoch (98,5 m)^[29].

Koudelkę pokonał jego rodak, Jakub Janda, który uzyskał rezultat o pół metra gorszy, jednak za sprawą wyższych not sędziowskich zdołał objąć prowadzenie. Zaraz po Jandzie skok na tę samą odległość uzyskał Michael Neumayer, jednak jego styl został niżej oceniony przez jury i uplasował się na trzecim miejscu^[29].

Jako czterdziesty miał wystartować Pascal Bodmer, jednak ze względu na problemy z kombinezonem oddał swój skok jako ostatni zawodnik pierwszej serii^[30]. Na belce startowej zasiadł za to Michael Uhrmann i po skoku na 103,5 metra objął prowadzenie. Nikt poza Simonem Ammannem, który skoczył 1,5 metra dalej, nie zdołał wyprzedzić Niemca. Tę samą odległość co Uhrmann uzyskał Adam Małysz, lecz z powodu odjazdu jednej z nart przy lądowaniu uzyskał o 0,5 punktu mniej za styl. Skoki na 102 metry oddali Thomas Morgenstern, Janne Ahonen oraz Robert Kranjec i zajmowali kolejne miejsca od czwartego do szóstego. Pół metra bliżej skoczył Gregor Schlierenzauer i zajmował siódmą lokatę po pierwszej serii konkursowej^[29].

Przed drugą serią sędziowie zdecydowali wydłużyć rozbieg do 18. belki startowej. Pierwszym zawodnikiem był Nikołaj Karpienko, który uzyskał 96 metrów. Ten sam rezultat uzyskał Vincent Descombes Sevoie i wyprzedził Kazacha. 3,5 metra dalej skoczył Kalle Keituri, a 4 metry dalej Janne Happonen i ci zawodnicy kolejno obejmowali prowadzenie. Happonen pozostawał na pierwszym miejscu przez dwa kolejne skoki aż do momentu, gdy Anders Bardal uzyskał 100 metrów. Lepszy od Bardala okazał się Noriaki Kasai (100,5 m). Następnie prowadzenie obejmowali kolejno: Martin Schmitt (103,5 m), Anders Jacobsen (104 m) i Peter Prevc (104,5 m). Zmiana lidera nastąpiła dopiero po skoku Gregora Schlierenzauera, który uzyskując 106,5 metra wyprzedził Prevca o dziewięć punktów. Kolejni trzej zawodnicy – Robert Kranjec, Janne Ahonen i Thomas Morgenstern osiągnęli krótsze rezultaty, w wyniku czego Schlierenzauer pozostawał liderem aż do ostatnich trzech skoków konkursowych^[29].

Trzeci zawodnik pierwszej rundy, Adam Małysz uzyskał 105 metrów i objął prowadzenie, tym samym zapewniając sobie medal olimpijski. Michael Uhrmann lądował trzy metry bliżej i wypadł poza podium olimpijskie. Najdłuższy skok drugiej serii, a jednocześnie całego konkursu oddał Simon Ammann, który dzięki uzyskanym 108 metrom w ostatecznym rozrachunku miał siedem punktów przewagi nad drugim Małyszem. Jednocześnie odległość Ammanna była nowym, oficjalnym rekordem skoczni normalnej w Whistler^[31]. Simon Ammann zdobył trzeci w karierze tytuł mistrza olimpijskiego w skokach narciarskich^[29].

Drugi z indywidualnych konkursów olimpijskich odbył się 20 lutego na skoczni dużej. Rywalizacja rozpoczęła się z dwunastej belki startowej. Jako pierwszy skok oddał Stefan Read, który wylądował na 104,5 metrze. Zawodnicy, którzy wystartowali w następnej kolejności – Tomáš Zmoray i Peter Frenette kolejno obejmowali prowadzenie. Frenette skoczył 114,5 metra, co pozwoliło mu zachować prowadzenie przez osiem następnych skoków. Amerykanina wyprzedził jedenasty zawodnik na liście startowej, Stefan Hula, który uzyskał odległość 122,5 metra. Polak zajmował pierwsze miejsce przez następne siedem skoków, aż do momentu gdy na belce startowej zasiadł Peter Prevc. Prevc skoczył dwa metry dalej od Huli, dzięki czemu został liderem konkursu^[32].

Pierwszy skok za punktem konstrukcyjnym oddał Matti Hautamäki – 134 metry. Występujący po reprezentancie Finlandii zawodnicy nie byli w stanie go wyprzedzić – Kamil Stoch uzyskał 126 metrów, Antonín Hájek 128 metrów, a Michael Neumayer 130 metrów. Hautamäki prowadził w konkursie przez 20 skoków, a zawodnikiem, który go wyprzedził był dopiero Adam Małysz. Polski skoczek lądował na 137 metrze, dzięki czemu z przewagą 6,4 punktu był liderem konkursu. Żaden z czterech kolejnych skoczków, wszystkich reprezentantów Austrii, nie zdołał wyprzedzić reprezentanta Polski. Wolfgang Loitzl i Thomas Morgenstern skoczyli na odległość 129,5 metra, Andreas Kofler uzyskał 131,5 metra, a Gregor Schlierenzauer 130,5 metra. Ostatni zawodnik pierwszej serii, Simon Ammann skoczył o siedem metrów dalej od prowadzącego Małysza i został liderem na półmetku rywalizacji z przewagą 6,6 punktu^[32].

Druga runda indywidualnego konkursu na skoczni HS 140 została przeprowadzona z 11. belki startowej. Rozpoczynający drugą serię Harri Olli uzyskał 129 metrów. Zajmujący z nim ex aequo 29. miejsce Daiki Itō lądował pół metra bliżej i w efekcie zajął drugie miejsce. Jeden z najdłuższych skoków w całym konkursie oddał Robert Kranjec, który osiągnął 135,5 metra i prowadził przez kolejne pięć skoków, aż do momentu gdy swój skok oddał Noriaki Kasai. Kasai lądował pół metra bliżej od Kranjca, jednak za sprawą przewagi punktowej uzyskanej w pierwszej serii objął prowadzenie. Kasai i Kranjec byli na prowadzeniu konkursu do czasu, gdy swoje skoki rozpoczęli oddawać zawodnicy z najlepszej dziesiątki pierwszej serii^[32].

126 metrów uzyskał Johan Remen Evensen, jednak ten rezultat nie pozwolił mu na pokonanie prowadzącej dwójki. Szesnasty zawodnik pierwszej serii, Janne Ahonen zrezygnował ze startu w drugiej rundzie ze względu na kontuzję więzadła bocznego, którą odniósł w trakcie serii próbnej^[33]. Zmiana lidera konkursu nastąpiła po skoku Antonína Hájka, który wylądował na 129 metrze. Metr dłuższą odległość odnotował Michael Neumayer i objął prowadzenie^[32].

Obrońca tytułu mistrza olimpijskiego z 2006 roku, Thomas Morgenstern po skoku na 129,5 metra zdołał wyprzedzić Neumayera. Kolejnym z zawodników był Wolfgang Loitzl, jednak oddał skok na 121,5 metra, w wyniku czego zajmował szóste miejsce. Piąty po pierwszej serii Gregor Schlierenzauer osiągnął 136 metrów i z przewagą ponad 15 punktów wyprzedził Morgensterna. Następny zawodnik, Andreas Kofler uzyskał rezultat gorszy o metr od Schlierenzauera, w wyniku czego zajmował drugie miejsce ze stratą jednego punktu. Trzeci zawodnik pierwszej rundy, Matti Hautamäki uzyskał 104 metry i w efekcie spadł do trzeciej dziesiątki zawodów. 133,5 metra skoczył Adam Małysz i objął prowadzenie w konkursie, jednocześnie zapewniając sobie drugi srebrny medal igrzysk w Vancouver. Małysza pokonał prowadzący po pierwszej serii Simon Ammann, który dzięki skokowi na 138 metrów zyskał ponad 14 punktów przewagi nad reprezentantem Polski. Ammann zdobył drugi złoty medal na igrzyskach w Vancouver i jednocześnie czwarty złoty medal zimowych igrzysk olimpijskich w karierze^[32].

Ostatnią konkurencją skoków narciarskich na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 był konkurs drużynowy na obiekcie dużym. Początkowo do startu w zawodach zostało zgłoszonych trzynaście drużyn, poza dwunastoma, które wzięły udział w konkursie, także Ukraina^[34], jednak z powodu kontuzji jednego z ukraińskich skoczków wycofała się z rywalizacji^[35]. W pierwszej kolejce skoków najdłuższe skoki oddali Wolfgang Loitzl (138 m) i Michael Neumayer (137 m), dzięki czemu na pierwszym miejscu plasowała się reprezentacja Austrii, a na drugim Niemiec. Klasyfikacja ta nie uległa zmianie do końca konkursu. Trzecie miejsce po pierwszej turze skoków zajmowała Finlandia po skoku Mattiego Hautamäki na 133,5 metra. W drugiej grupie zawodników najlepszy okazał się kolejny reprezentant Austrii, Andreas Kofler, który uzyskał 132 metry. Metr krócej lądował Roman Koudelka. Prowadzące trzy drużyny nie zmieniły się. W trzeciej rundzie najdalej skoczył Thomas Morgenstern (135,5 m), dzięki czemu reprezentacja Austrii powiększyła przewagę punktową nad zajmującą drugą pozycją reprezentacją Niemiec. Drugi co do odległości skok tej tury oddał Peter Prevc (132 m), a pół metra bliżej lądował Johan Remen Evensen, dzięki czemu ekipa norweska awansowała na trzecie miejsce. W ostatniej, czwartej grupie, kończącej pierwszą serię konkursową najdłuższy skok oddał Gregor Schlierenzauer, który jako jedyny w pierwszej serii przekroczył odległość 140 metrów, która jest wielkością skoczni w Whistler. Drugi pod względem długości skok należał do Andersa Jacobsena (138,5 m), a trzeci do Adama Małysza (136,5 m). Sytuacja na półmetku pierwszej serii nie zmieniła się względem trzeciej kolejki – prowadzili Austriacy przed Niemcami i Norwegami. Do drugiej serii konkursowej nie awansowały drużyny: Francji, Rosji, Stanów Zjednoczonych i Kanady^[36].

Pierwszym skoczkiem, który wystartował był Antonín Hájek, który uzyskał 135 metrów. W pierwszej grupie zawodników dłuższe skoki od Czecha oddali: Michael Neumayer (136,5 m) i Wolfgang Loitzl (138,5 m). Klasyfikacja drużyn nie uległa zmianie w porównaniu z wynikami pierwszej serii. Drugą turę skoków rozpoczął Roman Koudelka, który uzyskał 135,5 metra. Janne Happonen, Tom Hilde i Andreas Wank skoczyli po 139 metrów, a najdalej lądował Andreas Kofler. Kofler uzyskał 142 metry, co do tej pory było najdłuższym rezultatem w całym konkursie. W przedostatniej kolejce najdłuższy skok oddał Thomas Morgenstern, który lądował na 135 metrze. Pół metra krócej skoczył reprezentant Polski, Kamil Stoch, dzięki czemu drużyna polska zmniejszyła stratę do bezpośrednio ją wyprzedzających – Japonii i Czech. W ósmej, ostatniej kolejce skoków najdalej skoczył Gregor Schlierenzauer (146,5 m). Skok za punktem HS oddał także Anders Jacobsen (140,5 m), a odległość 140 metrów uzyskali Michael Uhrmann i Noriaki Kasai. Pół metra przed punktem HS lądował Adam Małysz, a metr bliżej Robert Kranjec. W końcowej klasyfikacji drużynowego konkursu olimpijskiego na pierwszym miejscu znaleźli się reprezentanci Austrii z przewagą 72,1 punktu nad drugimi Niemcami. Brązowy medal przypadł ekipie Norwegów^[36].

Złote medale Simona Ammanna

Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2002 w Salt Lake City Simon Ammann zdobył dwa złote medale olimpijskie w startach indywidualnych, czyniąc to jako drugi skoczek narciarski w historii po Matti Nykänenie. Na igrzyskach w Vancouver Ammann jako pierwszy zawodnik w historii powtórzył swoje osiągnięcie i jednocześnie stał się pierwszym, który zdobył cztery złote medale zimowych igrzysk olimpijskich w konkurencjach indywidualnych^[37].

Po zwycięstwie Ammanna na skoczni normalnej w Whistler pojawiły się spekulacje, jakoby jego sukcesy sportowe wynikały ze stosowania przez skoczka wiązań narciarskich, które zamiast pasków mocujących miały bolce. Trener reprezentacji Austrii, Alexander Pointner domagał się dochodzenia Międzynarodowej Federacji Narciarskiej w tej sprawie^[38]. Po przeprowadzonej kontroli przedstawiciele FIS – Jouko Törmänen i Sepp Gratzer uznali, że wiązania Ammanna są regulaminowe i nie ma możliwości, aby je zakwestionować^[39].

Konkurs indywidualny na skoczni HS 106 (13.02.2010)

Medal	Imię i nazwisko	Skok 1	Skok 2	Noty za styl • • • •	Nota łączna	Strata
	Simon Ammann	105,0 m 135,5 pkt	108,0 m 141,0 pkt	18,5 • 18,5 • 18,5 • 19,0 • 18,5 18,5 • 18,5 • 17,5 • 18,5 • 18,0	276,5 pkt	–
	Adam Małysz	103,5 m 132,5 pkt	105,0 m 137,0 pkt	18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5 • 19,0 18,5 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0	269,5 pkt	7,0 pkt
	Gregor Schlierenzauer	101,5 m 128,0 pkt	106,5 m 140,0 pkt	18,5 • 18,0 • 18,5 • 17,5 • 18,5 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,5	268,0 pkt	8,5 pkt

Konkurs indywidualny na skoczni HS 140 (20.02.2010)

Medal	Imię i nazwisko	Skok 1	Skok 2	Noty za styl • • • •	Nota łączna	Strata
	Simon Ammann	144,0 m 144,7 pkt	138,0 m 138,9 pkt	17,0 • 16,5 • 17,0 • 17,0 • 16,0 18,5 • 18,5 • 18,5 • 19,0 • 18,5	283,6 pkt	–
	Adam Małysz	137,0 m 138,1 pkt	133,5 m 131,3 pkt	18,5 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 18,5 18,5 • 18,5 • 19,0 • 19,0 • 18,5	269,4 pkt	14,2 pkt
	Gregor Schlierenzauer	130,5 m 125,4 pkt	136,0 m 136,8 pkt	18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0	262,2 pkt	21,4 pkt

Konkurs drużynowy na skoczni HS 140 (22.02.2010)

Medal	Kraj	Imię i nazwisko	Skok 1	Skok 2	Noty za styl • • • •	Nota łączna zawodnika	Nota łączna drużyny	Strata
	Austria	Wolfgang Loitzl	138,0 m 140,4 pkt	138,5 m 141,8 pkt	19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 19,0 • 19,5 • 19,0 • 19,5 • 19,0	282,2 pkt	1107,9 pkt	–
		Andreas Kofler	132,0 m 126,1 pkt	142,0 m 138,6 pkt	17,5 • 18,0 • 17,5 • 18,0 • 18,0 16,0 • 16,0 • 16,0 • 16,0 • 17,0	264,7 pkt
		Thomas Morgenstern	135,5 m 135,9 pkt	135,0 m 135,0 pkt	19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0	270,9 pkt
		Gregor Schlierenzauer	140,5 m 144,9 pkt	146,5 m 145,2 pkt	19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 15,5 • 15,5 • 14,0 • 15,5 • 16,5	290,1 pkt
	Niemcy	Michael Neumayer	137,0 m 135,6 pkt	136,5 m 134,7 pkt	17,5 • 18,0 • 18,5 • 18,0 • 18,0 18,0 • 18,0 • 18,5 • 17,5 • 18,0	270,3 pkt	1035,8 pkt	72,1 pkt
		Andreas Wank	128,5 m 120,3 pkt	139,0 m 141,7 pkt	18,0 • 18,0 • 17,5 • 18,0 • 18,0 19,5 • 18,5 • 19,0 • 18,5 • 19,0	262,0 pkt
		Martin Schmitt	128,0 m 119,9 pkt	122,0 m 106,6 pkt	17,5 • 18,0 • 18,0 • 18,5 • 18,5 17,0 • 17,5 • 17,0 • 18,0 • 17,5	226,7 pkt
		Michael Uhrmann	135,0 m 133,5 pkt	140,0 m 143,5 pkt	18,0 • 18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5 18,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 18,5	277,0 pkt
	Norwegia	Anders Bardal	128,0 m 118,4 pkt	127,0 m 117,1 pkt	17,5 • 17,5 • 17,5 • 18,0 • 18,0 18,0 • 17,5 • 18,0 • 18,0 • 17,5	235,5 pkt	1030,3 pkt	77,6 pkt
		Tom Hilde	127,5 m 118,5 pkt	139,0 m 141,7 pkt	18,0 • 18,0 • 17,5 • 18,5 • 18,0 19,0 • 18,5 • 18,5 • 19,0 • 19,0	259,2 pkt
		Johan Remen Evensen	131,5 m 126,7 pkt	129,5 m 122,1 pkt	18,5 • 18,0 • 18,0 • 18,5 • 18,5 17,5 • 18,0 • 18,0 • 18,5 • 18,0	248,8 pkt
		Anders Jacobsen	138,0 m 140,4 pkt	140,5 m 145,4 pkt	19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 19,5 • 18,5 • 19,5 • 19,0 • 19,0	285,8 pkt

Klasyfikacja medalowa

Klasyfikacja medalowa
Lp.	Państwo	złoto	srebro	brąz	razem
1.	Szwajcaria	2	–	–	2
2.	Austria	1	–	2	3
3.	Polska	–	2	–	2
4.	Niemcy	–	1	–	1
5.	Norwegia	–	–	1	1

Kwalifikacje do konkursu indywidualnego na skoczni HS 106 (12.02.2010)

Miejsce	Skoczek	Kraj	Skok	Wynik punktowy	Kwalifikacja
1.	Michael Uhrmann	Niemcy	106,0	138,5	Q
2.	Jakub Janda	Czechy	105,0	135,5	Q
3.	Michael Neumayer	Niemcy	105,5	135,0	Q
4.	Daiki Itō	Japonia	104,5	134,5	Q
4.	Antonín Hájek	Czechy	105,0	134,5	Q
6.	Harri Olli	Finlandia	105,0	133,5	Q
6.	Noriaki Kasai	Japonia	105,5	133,5	Q
8.	Janne Happonen	Finlandia	104,5	133,0	Q
9.	Martin Schmitt	Niemcy	103,5	132,5	Q
10.	Tom Hilde	Norwegia	103,5	132,0	Q
11.	Kalle Keituri	Finlandia	103,0	130,0	Q
12.	Kamil Stoch	Polska	103,0	127,5	Q
13.	Emmanuel Chedal	Francja	102,0	127,0	Q
13.	Peter Prevc	Słowenia	101,5	127,0	Q
15.	Jernej Damjan	Słowenia	102,5	126,5	Q
15.	Krzysztof Miętus	Polska	101,5	126,5	Q
17.	Stefan Hula	Polska	101,5	125,5	Q
18.	Pascal Bodmer	Niemcy	100,5	123,5	Q
18.	Roman Koudelka	Czechy	100,0	123,5	Q
18.	Vincent Descombes Sevoie	Francja	100,5	123,5	Q
21.	Anders Bardal	Norwegia	99,5	122,5	Q
22.	Kim Hyun-ki	Korea Południowa	99,0	121,5	Q
23.	Andreas Küttel	Szwajcaria	99,0	120,5	Q
23.	Wołodymyr Boszczuk	Ukraina	99,0	120,5	Q
25.	David Lazzaroni	Francja	97,5	117,5	Q
26.	Dienis Korniłow	Rosja	97,5	117,0	Q
27.	Pawieł Karielin	Rosja	97,5	116,5	Q
27.	Primož Pikl	Słowenia	97,5	116,5	Q
29.	Aleksiej Korolow	Kazachstan	97,0	116,0	Q
30.	Peter Frenette	Stany Zjednoczone	97,0	115,0	Q
31.	Nikołaj Karpienko	Kazachstan	97,0	114,5	Q
32.	Andrea Morassi	Włochy	96,5	114,0	Q
33.	Taku Takeuchi	Japonia	96,0	113,5	Q
33.	Dmitrij Ipatow	Rosja	96,0	113,5	Q
35.	Sebastian Colloredo	Włochy	96,0	113,0	Q
35.	Nicholas Alexander	Stany Zjednoczone	96,0	113,0	Q
37.	Lukáš Hlava	Czechy	95,5	112,0	Q
37.	Witalij Szumbareć	Ukraina	95,5	112,0	Q
39.	Shōhei Tochimoto	Japonia	95,0	111,0	Q
40.	Choi Heung-chul	Korea Południowa	93,5	108,5	Q
40.	Anders Johnson	Stany Zjednoczone	93,5	108,5	Q
42.	Tomáš Zmoray	Słowacja	94,0	107,5	nq
43.	Choi Yong-jik	Korea Południowa	93,5	107,0	nq
44.	Mackenzie Boyd-Clowes	Kanada	92,5	105,0	nq
45.	Ilja Roslakow	Rosja	92,0	104,5	nq
46.	Trevor Morrice	Kanada	92,0	103,5	nq
47.	Stefan Read	Kanada	91,5	103,0	nq
48.	Ołeksandr Łazarowicz	Ukraina	90,5	100,0	nq
49.	Eric Mitchell	Kanada	89,0	98,5	nq
50.	Alexandre Mabboux	Francja	89,0	97,5	nq
–	Robert Kranjec	Słowenia	102,0	–	pq
–	Bjørn Einar Romøren	Norwegia	97,5	–	pq
–	Anders Jacobsen	Norwegia	DNS	–	pq
–	Janne Ahonen	Finlandia	102,0	–	pq
–	Adam Małysz	Polska	105,5	–	pq
–	Wolfgang Loitzl	Austria	103,5	–	pq
–	Andreas Kofler	Austria	105,0	–	pq
–	Thomas Morgenstern	Austria	105,5	–	pq
–	Gregor Schlierenzauer	Austria	107,0	–	pq
–	Simon Ammann	Szwajcaria	103,0	–	pq
–	Roberto Dellasega	Włochy	DSQ[d]	DSQ[d]	nq

Legenda:

pq – zawodnik ma zapewnioną kwalifikację dzięki pozycji w pierwszej „10” klasyfikacji Pucharu Świata

Q – zawodnik zakwalifikował się do konkursu głównego

nq – zawodnik odpadł w kwalifikacjach

DNS – zawodnik nie wystartował

DSQ – dyskwalifikacja

Konkurs indywidualny na skoczni HS 106 (13.02.2010)

Osobny artykuł: Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 – skocznia normalna.

Miejsce	Skoczek	Kraj	Skok 1	Skok 2	Wynik punktowy
1.	Simon Ammann	Szwajcaria	105,0	108,0	276,5
2.	Adam Małysz	Polska	103,5	105,0	269,5
3.	Gregor Schlierenzauer	Austria	101,5	106,5	268,0
4.	Janne Ahonen	Finlandia	102,0	104,0	263,0
5.	Michael Uhrmann	Niemcy	103,5	102,0	262,5
6.	Robert Kranjec	Słowenia	102,0	102,5	259,5
7.	Peter Prevc	Słowenia	100,0	104,5	259,0
8.	Thomas Morgenstern	Austria	102,0	101,5	258,5
9.	Anders Jacobsen	Norwegia	99,5	104,0	257,0
10.	Martin Schmitt	Niemcy	99,5	103,5	256,0
11.	Wolfgang Loitzl	Austria	100,0	102,5	255,0
12.	Tom Hilde	Norwegia	100,0	101,5	252,0
12.	Roman Koudelka	Czechy	101,5	100,5	252,0
14.	Jakub Janda	Czechy	101,0	99,5	250,5
15.	Daiki Itō	Japonia	100,5	100,0	249,5
16.	Michael Neumayer	Niemcy	101,0	99,5	247,0
17.	Noriaki Kasai	Japonia	99,0	100,5	244,5
18.	Anders Bardal	Norwegia	98,0	100,0	242,5
19.	Andreas Kofler	Austria	98,0	98,5	241,5
19.	Janne Happonen	Finlandia	97,5	100,0	241,5
21.	Antonín Hájek	Czechy	98,5	98,0	239,5
22.	Kalle Keituri	Finlandia	97,0	99,5	238,0
23.	Bjørn Einar Romøren	Norwegia	98,5	96,0	235,0
24.	Emmanuel Chedal	Francja	99,0	96,5	234,5
24.	Primož Pikl	Słowenia	97,5	97,5	234,5
26.	Dienis Korniłow	Rosja	98,0	96,5	232,5
27.	Kamil Stoch	Polska	98,5	95,5	232,0
28.	Vincent Descombes Sevoie	Francja	96,0	97,0	230,0
29.	Sebastian Colloredo	Włochy	96,0	96,5	229,0
29.	Nikołaj Karpienko	Kazachstan	96,0	97,0	229,0
31.	Pascal Bodmer	Niemcy	95,5	–	112,5
31.	Stefan Hula	Polska	95,0	–	112,5
33.	Pawieł Karielin	Rosja	95,0	–	111,5
34.	Taku Takeuchi	Japonia	94,5	–	110,5
35.	Andreas Küttel	Szwajcaria	94,0	–	110,0
36.	Krzysztof Miętus	Polska	94,0	–	109,0
37.	Shōhei Tochimoto	Japonia	93,5	–	108,5
38.	Jernej Damjan	Słowenia	93,5	–	108,0
38.	Lukáš Hlava	Czechy	94,0	–	108,0
40.	Kim Hyun-ki	Korea Południowa	93,0	–	107,0
41.	Nicholas Alexander	Stany Zjednoczone	93,5	–	106,5
41.	Peter Frenette	Stany Zjednoczone	93,0	–	106,5
43.	Andrea Morassi	Włochy	92,5	–	106,0
44.	Aleksiej Korolow	Kazachstan	93,0	–	105,0
45.	Witalij Szumbareć	Ukraina	92,0	–	104,5
46.	Dmitrij Ipatow	Rosja	91,0	–	102,5
47.	David Lazzaroni	Francja	90,5	–	101,0
48.	Choi Heung-chul	Korea Południowa	87,5	–	95,0
49.	Anders Johnson	Stany Zjednoczone	86,5	–	92,5
50.	Wołodymyr Boszczuk	Ukraina	87,5	–	91,5
–	Harri Olli	Finlandia	97,5	–	DSQ[d]

Kwalifikacje do konkursu indywidualnego na skoczni HS 140 (20.02.2010)

Miejsce	Skoczek	Kraj	Skok	Wynik punktowy	Kwalifikacja
1.	Noriaki Kasai	Japonia	142,5	143,5	Q
2.	Daiki Itō	Japonia	139,5	142,6	Q
3.	Andreas Wank	Niemcy	137,5	138,0	Q
3.	Antonín Hájek	Czechy	137,5	138,0	Q
3.	Matti Hautamäki	Finlandia	137,5	138,0	Q
6.	Johan Remen Evensen	Norwegia	137,0	137,1	Q
7.	Anders Bardal	Norwegia	136,5	136,7	Q
8.	Tom Hilde	Norwegia	136,5	135,7	Q
9.	Harri Olli	Finlandia	137,0	135,6	Q
10.	Emmanuel Chedal	Francja	137,0	135,1	Q
11.	Jakub Janda	Czechy	134,5	131,6	Q
12.	Michael Neumayer	Niemcy	136,0	129,3	Q
13.	Janne Happonen	Finlandia	133,0	128,4	Q
14.	Dienis Korniłow	Rosja	132,0	127,6	Q
14.	Stefan Hula	Polska	132,0	127,6	Q
16.	Krzysztof Miętus	Polska	132,5	127,0	Q
17.	Kamil Stoch	Polska	131,0	125,3	Q
18.	Sebastian Colloredo	Włochy	131,5	125,2	Q
19.	Shōhei Tochimoto	Japonia	130,5	123,4	Q
20.	Andreas Küttel	Szwajcaria	130,0	122,5	Q
21.	Peter Prevc	Słowenia	129,5	122,1	Q
22.	Taku Takeuchi	Japonia	129,5	121,6	Q
23.	Jernej Damjan	Słowenia	129,5	121,1	Q
24.	Pawieł Karielin	Rosja	128,5	119,3	Q
25.	Martin Schmitt	Niemcy	128,0	118,9	Q
26.	Vincent Descombes Sevoie	Francja	128,0	117,9	Q
27.	Roman Koudelka	Czechy	127,5	117,0	Q
28.	Nicholas Alexander	Stany Zjednoczone	127,5	116,5	Q
29.	Martin Cikl	Czechy	126,0	114,3	Q
30.	Peter Frenette	Stany Zjednoczone	126,0	113,8	Q
31.	Andrea Morassi	Włochy	124,0	109,7	Q
32.	Aleksiej Korolow	Kazachstan	123,5	109,3	Q
33.	Kim Hyun-ki	Korea Południowa	123,0	108,9	Q
34.	Choi Heung-chul	Korea Południowa	122,5	107,0	Q
35.	David Lazzaroni	Francja	122,5	105,0	Q
36.	Stefan Read	Kanada	120,5	102,9	Q
37.	Dmitrij Ipatow	Rosja	120,0	102,0	Q
38.	Ilja Roslakow	Rosja	119,5	101,1	Q
39.	Mitja Mežnar	Słowenia	120,0	101,0	Q
40.	Tomáš Zmoray	Słowacja	119,5	100,6	Q
41.	Nikołaj Karpienko	Kazachstan	119,0	100,2	nq
42.	Anders Johnson	Stany Zjednoczone	117,0	95,6	nq
43.	Ołeksandr Łazarowicz	Ukraina	116,5	94,2	nq
44.	Roberto Dellasega	Włochy	113,5	87,8	nq
45.	Mackenzie Boyd-Clowes	Kanada	111,0	83,8	nq
46.	Choi Yong-jik	Korea Południowa	110,5	83,4	nq
47.	Wołodymyr Boszczuk	Ukraina	109,5	81,1	nq
48.	Alexandre Mabboux	Francja	107,0	76,1	nq
49.	Trevor Morrice	Kanada	106,0	73,8	nq
50.	Witalij Szumbareć	Ukraina	102,0	65,6	nq
51.	Eric Mitchell	Kanada	93,0	47,4	nq
–	Michael Uhrmann	Niemcy	134,5	–	pq
–	Robert Kranjec	Słowenia	134,5	–	pq
–	Anders Jacobsen	Norwegia	142,5	–	pq
–	Janne Ahonen	Finlandia	126,5	–	pq
–	Adam Małysz	Polska	133,5	–	pq
–	Wolfgang Loitzl	Austria	125,5	–	pq
–	Andreas Kofler	Austria	125,5	–	pq
–	Thomas Morgenstern	Austria	129,5	–	pq
–	Gregor Schlierenzauer	Austria	134,5	–	pq
–	Simon Ammann	Szwajcaria	140,0	–	pq

Legenda:

pq – zawodnik ma zapewnioną kwalifikację dzięki pozycji w pierwszej „10” klasyfikacji Pucharu Świata

Q – zawodnik zakwalifikował się do konkursu głównego

nq – zawodnik odpadł w kwalifikacjach

Konkurs indywidualny na skoczni HS 140 (20.02.2010)

Osobny artykuł: Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 – skocznia duża.

Miejsce	Skoczek	Kraj	Skok 1	Skok 2	Wynik punktowy
1.	Simon Ammann	Szwajcaria	144,0	138,0	283,6
2.	Adam Małysz	Polska	137,0	133,5	269,4
3.	Gregor Schlierenzauer	Austria	130,5	136,0	262,2
4.	Andreas Kofler	Austria	131,5	135,0	261,2
5.	Thomas Morgenstern	Austria	129,5	129,5	246,7
6.	Michael Neumayer	Niemcy	130,0	130,0	245,5
7.	Antonín Hájek	Czechy	128,0	129,0	240,6
8.	Noriaki Kasai	Japonia	121,5	135,0	239,2
9.	Robert Kranjec	Słowenia	118,5	135,5	233,7
10.	Wolfgang Loitzl	Austria	129,5	121,5	230,3
11.	Tom Hilde	Norwegia	124,0	126,5	227,9
12.	Anders Jacobsen	Norwegia	128,0	122,5	226,4
13.	Emmanuel Chedal	Francja	118,5	131,5	225,5
14.	Kamil Stoch	Polska	126,0	123,5	224,1
15.	Johan Remen Evensen	Norwegia	123,5	126,0	223,6
16.	Peter Prevc	Słowenia	124,5	124,0	222,3
17.	Jakub Janda	Czechy	126,5	121,5	221,4
18.	Harri Olli	Finlandia	117,0	129,0	217,8
19.	Stefan Hula	Polska	122,5	124,0	217,2
20.	Daiki Itō	Japonia	117,0	128,5	216,9
21.	Vincent Descombes Sevoie	Francja	120,0	124,5	211,6
22.	Anders Bardal	Norwegia	119,0	124,0	211,4
23.	Roman Koudelka	Czechy	117,5	125,0	208,5
24.	Andreas Küttel	Szwajcaria	121,5	119,0	204,9
25.	Michael Uhrmann	Niemcy	122,5	116,5	202,7
26.	Matti Hautamäki	Finlandia	134,0	104,0	202,4
27.	Sebastian Colloredo	Włochy	118,5	120,5	202,2
28.	Andreas Wank	Niemcy	127,5	110,0	200,5
29.	Mitja Mežnar	Słowenia	119,0	118,5	198,5
30.	Martin Schmitt	Niemcy	122,5	108,0	182,4
31.	Janne Ahonen	Finlandia	125,0	DNS[e]	111,0
32.	Peter Frenette	Stany Zjednoczone	114,5	–	90,6
33.	Jernej Damjan	Słowenia	114,0	–	89,7
34.	David Lazzaroni	Francja	112,0	–	85,6
35.	Dienis Korniłow	Rosja	111,5	–	85,2
36.	Krzysztof Miętus	Polska	111,5	–	84,7
37.	Taku Takeuchi	Japonia	110,5	–	83,9
38.	Pawieł Karielin	Rosja	109,0	–	80,2
39.	Aleksiej Korolow	Kazachstan	108,5	–	79,8
40.	Nicholas Alexander	Stany Zjednoczone	109,0	–	79,2
41.	Martin Cikl	Czechy	108,0	–	78,4
42.	Kim Hyun-ki	Korea Południowa	107,5	–	78,0
43.	Tomáš Zmoray	Słowacja	108,0	–	77,4
44.	Ilja Roslakow	Rosja	105,5	–	73,9
45.	Shōhei Tochimoto	Japonia	105,5	–	73,4
46.	Stefan Read	Kanada	104,5	–	71,6
47.	Dmitrij Ipatow	Rosja	100,5	–	63,9
48.	Andrea Morassi	Włochy	100,5	–	59,9
49.	Choi Heung-chul	Korea Południowa	98,5	–	56,3
–	Janne Happonen	Finlandia	122,0	–	DSQ[d]

Konkurs drużynowy na skoczni HS 140 (22.02.2010)

Osobny artykuł: Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 – konkurs drużynowy.

Miejsce	Kraj	Zawodnik	Skok 1	Skok 2	Wynik punktowy	Nota zespołu
1.	Austria	Wolfgang Loitzl	138,0	138,5	282,2	1107,9
		Andreas Kofler	132,0	142,0	264,7
		Thomas Morgenstern	135,5	135,0	270,9
		Gregor Schlierenzauer	140,5	146,5	290,1
2.	Niemcy	Michael Neumayer	137,0	136,5	270,3	1035,8
		Andreas Wank	128,5	139,0	262,0
		Martin Schmitt	128,0	122,0	226,5
		Michael Uhrmann	135,0	140,0	277,0
3.	Norwegia	Anders Bardal	128,0	127,0	235,5	1030,3
		Tom Hilde	127,5	139,0	260,2
		Johan Remen Evensen	131,5	129,5	248,8
		Anders Jacobsen	138,0	140,5	285,8
4.	Finlandia	Matti Hautamäki	133,5	130,0	253,3	1014,6
		Janne Happonen	128,5	139,0	262,5
		Kalle Keituri	123,0	132,0	235,0
		Harri Olli	134,0	134,5	263,8
5.	Japonia	Daiki Itō	129,5	133,5	252,9	1007,7
		Taku Takeuchi	125,5	129,5	235,5
		Shōhei Tochimoto	128,0	132,0	245,0
		Noriaki Kasai	133,5	140,0	274,3
6.	Polska	Stefan Hula	129,0	127,5	240,7	996,7
		Łukasz Rutkowski	123,0	127,5	226,9
		Kamil Stoch	126,5	134,5	248,8
		Adam Małysz	136,5	139,5	280,3
7.	Czechy	Antonín Hájek	129,0	135,0	255,2	981,8
		Roman Koudelka	131,0	135,5	258,7
		Lukáš Hlava	125,0	126,0	226,8
		Jakub Janda	128,0	129,0	241,1
8.	Słowenia	Primož Pikl	124,0	119,5	211,3	958,8
		Mitja Mežnar	126,5	131,0	239,0
		Peter Prevc	132,0	127,5	245,1
		Robert Kranjec	129,0	139,0	263,4
9.	Francja	Vincent Descombes Sevoie	125,0	-	111,0	419,8
		David Lazzaroni	125,0	-	112,0
		Alexandre Mabboux	108,5	-	78,8
		Emmanuel Chedal	127,5	-	118,0
10.	Rosja	Pawieł Karielin	114,5	-	90,6	414,1
		Dienis Korniłow	129,5	-	122,1
		Ilja Roslakow	119,5	-	101,1
		Dmitrij Ipatow	118,5	-	100,3
11.	Stany Zjednoczone	Anders Johnson	115,5	-	92,4	340,0
		Peter Frenette	124,5	-	111,1
		Taylor Fletcher	88,5	-	36,3
		Nicholas Alexander	119,0	-	100,2
12.	Kanada	Mackenzie Boyd-Clowes	105,0	-	72,0	294,6
		Trevor Morrice	101,0	-	64,8
		Eric Mitchell	102,0	-	66,6
		Stefan Read	114,0	-	91,2

Mimo wcześniejszego powołania do reprezentacji, w żadnych zawodach nie wystartowali: Martin Koch i Takanobu Okabe. Do konkursów drużynowych powołani zostali dwaj kombinatorzy norwescy: w drużynie USA był to Taylor Fletcher, a w drużynie Ukrainy – Wołodymyr Traczuk. Traczuk ostatecznie nie wystartował, gdyż zespół ukraiński wycofał się ze startu w konkursie drużynowym z powodu kontuzji Witalija Szumbarecia^[35].

W składzie reprezentacji Rosji zabrakło najwyżej sklasyfikowanego w Pucharze Świata rosyjskiego skoczka, Dmitrija Wasiljewa, który z powodu kontuzji nie wyleciał do Vancouver^[4]. Tuż po igrzyskach, z uwagi na niskie lokaty pozostałych reprezentantów Rosji w konkursach olimpijskich, trener tej drużyny, Wolfgang Steiert został zwolniony^[40].

Poniższa tabela przedstawia składy wszystkich osiemnastu reprezentacji, które uczestniczyły w konkursach skoków na igrzyskach olimpijskich w Vancouver.

Zawodnik	Data urodzenia	Miejsca na ZIO 2006			Miejsca na ZIO 2010			Źródło
		ind. norm.	ind. duża	druż. duża	ind. norm.	ind. duża	druż. duża
Austria[41] (5)
Koch, MartinMartin Koch	22 stycznia 1982	23	32	1[f]	–	–	–	[42]
Kofler, AndreasAndreas Kofler	17 maja 1984	11	2	1[f]	19	4	1	[43]
Loitzl, WolfgangWolfgang Loitzl	13 stycznia 1980	11	10	1[f]	11	10	1	[44]
Morgenstern, ThomasThomas Morgenstern	30 października 1986	9	1	1[f]	8	5	1	[45]
Schlierenzauer, GregorGregor Schlierenzauer	7 stycznia 1990	–			3	3	1	[46]
Czechy[47] (5)
Cikl, MartinMartin Cikl	17 sierpnia 1987	–			–	41	–	[48]
Hájek, AntonínAntonín Hájek	12 lutego 1987	–			21	7	7	[49]
Hlava, LukášLukáš Hlava	10 września 1984	–			38	–	7	[50]
Janda, JakubJakub Janda	27 kwietnia 1978	13	10	9[g]	14	17	7	[51]
Koudelka, RomanRoman Koudelka	9 lipca 1989	–			12	23	7	[52]
Finlandia[47] (5)
Ahonen, JanneJanne Ahonen	11 maja 1977	6	9	2[h]	4	31	–	[53]
Happonen, JanneJanne Happonen	18 czerwca 1984	28	–	2[h]	19	DSQ	4	[54]
Hautamäki, MattiMatti Hautamäki	14 lipca 1981	2	5	2[h]	–	26	4	[55]
Keituri, KalleKalle Keituri	25 kwietnia 1984	–			22	–	4	[56]
Olli, HarriHarri Olli	15 stycznia 1985	–			DSQ	18	4	[57]
Francja[47] (4)
Chedal, EmmanuelEmmanuel Chedal	15 stycznia 1983	–			24	13	9	[58]
Descombes Sevoie, VincentVincent Descombes Sevoie	9 stycznia 1984	–			28	21	9	[59]
Lazzaroni, DavidDavid Lazzaroni	4 lutego 1985	–			47	34	9	[60]
Mabboux, AlexandreAlexandre Mabboux	19 września 1991	–			q	q	9	[61]
Japonia[47] (5)
Itō, DaikiDaiki Itō	27 grudnia 1985	18	42	6[i]	15	20	5	[62]
Kasai, NoriakiNoriaki Kasai	6 czerwca 1972	20	12	6[i]	17	8	5	[63]
Okabe, TakanobuTakanobu Okabe	26 października 1970	23	8	6[i]	–	–	–	[64]
Takeuchi, TakuTaku Takeuchi	20 maja 1987	–			34	37	5	[65]
Tochimoto, ShōheiShōhei Tochimoto	21 grudnia 1989	–			37	45	5	[66]
Kanada[67] (4)
Boyd-Clowes, MackenzieMackenzie Boyd-Clowes	13 lipca 1991	–			q	q	12	[68]
Mitchell, EricEric Mitchell	10 kwietnia 1992	–			q	q	12	[69]
Morrice, TrevorTrevor Morrice	23 września 1991	–			q	q	12	[70]
Read, StefanStefan Read	7 maja 1987	42	30	15[j]	q	46	12	[71]
Kazachstan[47] (2)
Karpienko, NikołajNikołaj Karpienko	10 sierpnia 1981	q[k]	48	12[l]	29	q	–	[72]
Korolow, AleksiejAleksiej Korolow	20 czerwca 1987	q	q	12[l]	44	39	–	[73]
Korea Południowa[47] (3)
Heung-chul, ChoiChoi Heung-chul	3 grudnia 1981	q	47	13[m]	48	49	–	[74]
Yong-jik, ChoiChoi Yong-jik	3 grudnia 1982	q	q	13[m]	q	q	–	[75]
Hyun-ki, KimKim Hyun-ki	9 lutego 1983	43	39	13[m]	40	42	–	[76]
Niemcy[47] (5)
Bodmer, PascalPascal Bodmer	4 stycznia 1991	–			31	–	–	[77]
Neumayer, MichaelMichael Neumayer	15 stycznia 1979	8	11	4[n]	16	6	2	[78]
Schmitt, MartinMartin Schmitt	29 stycznia 1978	–	19	4[n]	10	30	2	[79]
Uhrmann, MichaelMichael Uhrmann	16 września 1978	4	16	4[n]	5	25	2	[80]
Wank, AndreasAndreas Wank	18 lutego 1988	–			–	28	2	[81]
Norwegia[82] (5)
Bardal, AndersAnders Bardal	24 sierpnia 1982	–			18	22	3	[83]
Evensen, Johan RemenJohan Remen Evensen	16 września 1985	–			–	15	3	[84]
Hilde, TomTom Hilde	22 września 1987	–			12	11	3	[85]
Jacobsen, AndersAnders Jacobsen	17 lutego 1985	–			9	12	3	[86]
Romøren, Bjørn EinarBjørn Einar Romøren	1 kwietnia 1981	15	7	3[o]	23	–	–	[87]
Polska[88] (5)
Hula, StefanStefan Hula	29 września 1986	29	–	5[p]	31	19	6	[89]
Małysz, AdamAdam Małysz	3 grudnia 1977	7	14	5[p]	2	2	6	[90]
Miętus, KrzysztofKrzysztof Miętus	8 marca 1991	–			36	36	–	[91]
Rutkowski, ŁukaszŁukasz Rutkowski	22 stycznia 1988	–			–	–	6	[92]
Stoch, KamilKamil Stoch	25 maja 1987	16	26	5[p]	27	14	6	[93]
Rosja[47] (4)
Ipatow, DmitrijDmitrij Ipatow	30 czerwca 1984	19	27	8[q]	46	47	10	[94]
Karielin, PawiełPawieł Karielin	27 kwietnia 1990	–			33	38	10	[95]
Korniłow, DienisDienis Korniłow	17 sierpnia 1986	34	33	8[q]	26	35	10	[96]
Roslakow, IljaIlja Roslakow	18 lutego 1983	–			q	44	10	[97]
Słowacja[47] (1)
Zmoray, TomášTomáš Zmoray	26 lipca 1989	–			q	43	–	[98]
Słowenia[47] (5)
Damjan, JernejJernej Damjan	28 maja 1983	35	28	10[r]	38	33	–	[99]
Kranjec, RobertRobert Kranjec	16 lipca 1981	41	49	10[r]	6	9	8	[100]
Mežnar, MitjaMitja Mežnar	30 czerwca 1988	–			–	29	8	[101]
Pikl, PrimožPrimož Pikl	25 sierpnia 1982	–			24	–	8	[102]
Prevc, PeterPeter Prevc	20 września 1992	–			7	16	8	[103]
Stany Zjednoczone[104] (4)
Alexander, NicholasNicholas Alexander	24 sierpnia 1988	–			41	40	11	[105]
Fletcher, TaylorTaylor Fletcher	11 maja 1990	–			–	–	11	[106]
Frenette, PeterPeter Frenette	24 lutego 1992	–			41	32	11	[107]
Johnson, AndersAnders Johnson	23 kwietnia 1989	–		11[s]	49	q	11	[108]
Szwajcaria[109] (2)
Ammann, SimonSimon Ammann	25 czerwca 1981	38	15	7[t]	1	1	–	[110]
Küttel, AndreasAndreas Küttel	25 kwietnia 1979	5	6	7[t]	35	24	–	[111]
Ukraina[34][47] (4)
Boszczuk, WołodymyrWołodymyr Boszczuk	3 sierpnia 1982	q	q	–	50	q	–	[112]
Łazarowicz, OłeksandrOłeksandr Łazarowicz	30 sierpnia 1984	–			q	q	–	[113]
Szumbareć, WitalijWitalij Szumbareć	14 lipca 1983	–			45	q	–	[114]
Traczuk, WołodymyrWołodymyr Traczuk	3 stycznia 1985	–[u]			–	–	–	[115]
Włochy[47] (3)
Colloredo, SebastianSebastian Colloredo	9 września 1987	27	36	11[v]	29	27	–	[116]
Dellasega, RobertoRoberto Dellasega	15 czerwca 1990	–			q[k]	q	–	[117]
Morassi, AndreaAndrea Morassi	30 sierpnia 1988	36	q	11[v]	43	48	–	[118]

W trakcie jednego z treningów przed konkursem na obiekcie dużym, swojego skoku nie ustał Janne Ahonen. Upadek ten spowodował u zawodnika kontuzję więzadła bocznego i uniemożliwił mu start w drugiej serii konkursu indywidualnego na skoczni dużej oraz w zawodach drużynowych^[33].

Podczas treningu przed konkursem drużynowym wypadkowi uległ Witalij Szumbareć, który po wyjściu z progu upadł na zeskok i uderzył twarzą w lód. Ukraiński zawodnik został przetransportowany do szpitala^[34]. Z uwagi na to, że Szumbareć był jednym z czterech ukraińskich zawodników, ekipa ta wycofała się z konkursu drużynowego z powodu braku wystarczającej liczby zawodników^[35].

W pozostałych startach na igrzyskach w Vancouver nie odnotowano żadnego upadku^[119].

• Ski Jumping: Vancouver 2010 Olympic Games. vancouver2010.com. [dostęp 2010-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-26)]. (ang.).
• FIS-Ski: 12-22.2.2010 Vancouver; Ski Jumping. fis-ski.com. [dostęp 2010-08-27]. (ang.).