Tramwaje w Pjongjangu

Pierwszy system tramwajowy

Początki systemu tramwajowego w Pjongjangu sięgają czasów okupacji japońskiej. W październiku 1905 r. powstała spółka, która połączyła dworzec kolejowy z miastem dwutorową linią tramwajową o rozstawie szyn równym 610 mm. Na linii kursowały 24 wagony napędzane siłą ludzkich mięśni. W 1911 r. przewieziono 90 000, w 1912 r. 80 000, a w 1913 r. 75 000 pasażerów^[1]. Według stanu z 1914 r. długość torów wynosiła ok. 2 km^[2].

W 1922 r. tramwaje napędzane siłą ludzkich mięśni zastąpiono tramwajami elektrycznymi^[1].

Przed wybuchem wojny koreańskiej na półwyspie Koreańskim funkcjonowały trzy systemy tramwajowe: w Seulu, Pusanie i Pjongjangu^[3]. Z powodu znacznych zniszczeń w czasie bombardowań, system tramwajowy w Pjongjangu nie został odbudowany.

Drugi system tramwajowy

W przeciwieństwie do Korei Południowej, bardzo niewielu mieszkańców Korei Północnej posiada prywatne samochody. W związku z tym Koreańczycy z północy korzystają głównie z publicznego transportu zbiorowego: w Pjongjangu mają do dyspozycji metro, trolejbusy oraz tramwaje, które uruchomiono w dniu 15 kwietnia 1991 r.^[4]

W czasie klęski głodu kursowanie tramwajów uległo zakłóceniu z powodu niedoboru elektryczności i braku motorniczych^[5].

14 października 2002 r. fragment trasy linii tramwajowej nr 1, łączącej lewobrzeżną stację kolejową Pjongjang i prawobrzeżną zajezdnię Songyo, został zamknięty z powodu złego stanu mostu nad rzeką Taedong^[4][6]. Tory tramwajowe od mostu do zajezdni zdemontowano we wrześniu 2003 r.^[7], a linię nr 1 na tym odcinku zastąpiły trolejbusy (jednak dopiero w 2014 r.). Na lewobrzeżu linia tramwajowa nr 1 kursuje odtąd w skróconym wariancie.

Po likwidacji zajezdni Songsin wybudowano nowy odcinek torów do zajezdni Rangnang i przeniesiono do niej tramwaje dotychczas stacjonujące w Songsin^[4].

Pierwotnie turyści z zagranicy nie mogli uczestniczyć w przejazdach tramwajami, ale współcześnie organizowane są wycieczki, które obejmują możliwość skorzystania z tramwajów (nie można jednak podróżować razem z mieszkańcami Pjongjangu, a jedynie wynająć tramwaj na indywidualny przejazd)^[8][9].

W mieście funkcjonują trzy linie normalnotorowe i jedna linia wąskotorowa Kŭmsusan do mauzoleum Kim Ir Sena (otwarta 7 lipca 1995 r.^[4]), którą obsługuje wojsko.

W Pjongjangu działają cztery zajezdnie tramwajowe. Na początku eksploatowano głównie czechosłowackie tramwaje typu T6B5K i KT8D5K oraz chińskie tramwaje typu Shenyang ST4, które były bardzo zbliżone do czechosłowackich krótkoprzegubowych Tatr KT4. Z powodu wad konstrukcyjnych przegubów dwa człony tramwajów ST4 zespawano, tworząc tramwaje jednoczłonowe. Wycofano je z eksploatacji w 1999 r.^[10]

Dla Pjongjangu powstały prototypowe tramwaje 7.17^[11] i kilka egzemplarzy Pulgungi-2.16 (lokalna kopia Tatry T6B5)^[12].

W latach 1996–1998 zakupiono ponad 100 używanych tramwajów Tatra T4D z Drezna, Magdeburga i Lipska.

W 2008 r. Dopravní podnik hlavního města Prahy sprzedał do Pjongjangu 20 wycofanych z eksploatacji Tatr T3^[13]. Tramwaje przetransportowano do północnokoreańskiej stolicy drogą morską z portu w Gdyni^[14].

W sierpniu 2018 r., tuż po oficjalnej prezentacji nowych trolejbusów i wagonów metra, przedstawiono nowe tramwaje, które wyprodukowano częściowo w miejscowych zakładach. Tramwaje te, oznaczone Thongil-181, powstały wskutek montażu nadwozi produkcji Zakładu Napraw Autobusów w Pjongjangu na podwoziach Tatr KT8D5K^[15].

Stan z 16 marca 2024 r.^[16]

Zdjęcie	Typ	Liczba
	Tatra T6B5K	163
	Tatra KT8D5K	26
	Tatra T4D	124
	Tatra B4D	69
	Tatra T3	20
	Thongil-181	18
	SWS Ce 4/4 / SIG B4	36
	Łączna liczba:	456