Wenera 6
Wenera 6 (ros. Венера) – trzecia udana radziecka sonda kosmiczna przeznaczona do badania Wenus, o budowie analogicznej do Wenery 5.
.jpg) | |
| Inne nazwy | 2V (V-69) No. 331 |
|---|---|
| Zaangażowani | |
| Indeks COSPAR | 1969-002A |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Cel misji | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Okrążane ciało niebieskie | |
| Perycentrum | |
| Apocentrum | 0,98 au[2] |
| Okres obiegu | 285 d[2] |
| Nachylenie | |
| Czas trwania | |
| Początek misji | 10 stycznia 1969 (05:51:52[2] UTC) |
| Data lądowania | 17 maja 1969 |
| Wymiary | |
| Masa całkowita | 1128[2] kg |
Przebieg i rezultaty misji
Wenera 6 została wystrzelona 10 stycznia 1969 z kosmodromu Bajkonur w Kazachskiej SRR, pięć dni po Wenerze 5. Do Wenus dotarła 17 maja tego samego roku (dzień po Wenerze 5). Sonda posiadała lądownik o masie 405 kg, który dokonał bezpośrednich pomiarów w atmosferze planety. Aparatura badawcza lądownika została włączona na wysokości około 50 km nad średnim poziomem gruntu. Pomiar temperatury i ciśnienia odbył się praktycznie na takim samym poziomie atmosfery jak w przypadku Wenery 5. W przypadku Wenery 6 ostatnia zarejestrowana wartość (27 atm) odpowiadała wysokości tylko 10-12 km. Świadczyło to o dużych różnicach wzniesień terenu, dochodzących do kilkunastu km. Uzyskano również podobne wartości składu atmosfery. Lądownik uległ zniszczeniu na wysokości 10-12 km[3].
Przypisy
Bibliografia
- Edward J. Pokorny, Rodzina Słońca, Nasza Księgarnia, Warszawa 1975