Wikipedysta:KwiApril/Erich Honecker (akt.)
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 25 sierpnia 1912 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 29 maja 1994 |
| Przewodniczący Rady Państwa NRD | |
| Okres | od 29 września 1976 |
| Przynależność polityczna | |
| Małżonek | Charlotte Schanuel |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Sekretarz Generalny Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec | |
| Okres | od 3 maja 1971 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Przewodniczący Rady Obrony Narodowej | |
| Okres | od 3 maja 1971 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Przewodniczący Wolnej Młodzieży Niemieckiej | |
| Okres | od 7 marca 1946 |
| Następca | Karl Namokel |
| Odznaczenia | |
       | |
Erich Ernst Paul Honecker (ur. 25 sierpnia 1912 w Neunkirchen, zm. 29 maja 1994 w Santiago) – niemiecki polityk komunistyczny, który w latach 1971–1989 był przywódcą Niemieckiej Republiki Demokratycznej jako Sekretarz Generalny Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec (SED) oraz Przewodniczący Rady Obrony Narodowej. W 1976 zastąpił Williego Stopha jako Przewodniczący Rady Państwa, zostając oficjalną głową państwa. Jako przywódca Wschodnich Niemiec, Honecker miał bliskie powiązania ze Związkiem Radzieckim, który posiadał znaczącą obecność wojskową w kraju.
Kariera polityczna Honeckera rozpoczęła się w latach 30. XX w., kiedy został funkcjonariuszem Komunistycznej Partii Niemiec, za co został aresztowany przez nazistów. Po II wojnie światowej, został wyzwolony przez Armię Czerwoną i wznowił działalność polityczną, zakładając młodzieżową organizację SED, Wolną Młodzież Niemiec (FDJ), w 1946 roku pełniąc funkcję przewodniczącego organizacji do 1955. Jako sekretarz ds. bezpieczeństwa w KC SED był jednym z głównych organizatorów budowy muru berlińskiego w 1961 roku, i w tej roli ponosi administracyjną odpowiedzialność za rozkaz strzelania do osób próbujących przekroczyć granicę z RFN wzdłuż muru.
W 1970 Honecker rozpoczął walkę o władzę, która – ze wsparciem przywódcy ZSRR Leonida Breżniewa – doprowadziła do zastąpienia przez niego Waltera Ulbrichta jako Sekretarza Generalnego SED oraz Przewodniczącego Rady Obrony Narodowej. Pod jego przywództwem kraj przyjął program "konsumenckiego socjalizmu" oraz podjął działania wobec społeczności międzynarodowej normalizując stosunki dyplomatyczne z RFN i uzyskując pełne członkostwo w ONZ, co uznawane jest za jego największy sukces polityczny.
Gdy napięcia związane z zimną wojną osłabły w latach 80. wraz z początkiem pierestrojki oraz glasnostu – liberalnymi reformami przywódcy ZSRR Michaiła Gorbaczowa – Honecker odmówił wprowadzenia gruntownych reform we wschodnioniemieckim ustroju politycznym, powołując się na poglądy Kim Il–Sunga i Fidela Castro, przywódców Korei Północnej oraz Kuby, którzy byli przeciwni reformom. Wraz ze wzrostem protestów przeciwko rządowi, Honecker zwrócił się do Gorbaczowa z prośbą o interwencję armii ZSRR, aby stłamsić protesty i utrzymać rządy komunistyczne, tak jak to miało miejsce w Czechosłowacji w 1968 i na Węgrzech w 1956 roku, jednakże Gorbaczow odmówił. Honecker został zmuszony zrezygnować przez Politbiuro SED w październiku 1989 roku, aby poprawić wizerunek reżimu w oczach opinii publicznej; ostatecznie nie udało się osiągnąć tego celu i reżim upadł w następnym miesiącu.
Po zjednoczeniu Niemiec w 1990, Honecker ubiegał się o azyl w ambasadzie Chile w Moskwie, ale został ekstradowany z powrotem do Niemiec w 1992 roku, po upadku Związku Radzieckiego, aby stanąć przed sądem w sprawie jego roli w łamaniu praw człowieka dokonywanego przez rząd Niemiec Wschodnich. Postepowanie zostało porzucone z powodu zaawansowanego raka nerki Honeckera. Po wypuszczeniu z więzienia dołączył do swojej rodziny na wygnaniu w Chile, gdzie zmarł w maju 1994 roku.