Witelon

W wielu encyklopediach podawane jest także nazwisko Erazm Ciołek (łac. Vitellus), które zasugerował w 1810 r. prof. prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego Józef Sołtykowicz. Historyk nauk ścisłych tego samego uniwersytetu, Aleksander Birkenmajer, wykazał bezpodstawność tej hipotezy, po pierwsze przypominając, że w XIII w. nie istniały jeszcze nazwiska, po drugie zaś przedstawiając źródłosłów imienia Witelo, zdrobnienia od Wito, śląskiej wersji germańskiego Gwido.

Daty urodzin i śmierci nie są pewne: urodził się na Dolnym Śląsku, prawdopodobnie w Legnicy; inne źródła podają, że urodził się w miejscowości Borów lub Borek^[a][b]; będąc synem niezamożnej rodziny plebejskiej, Polki z rycerskiego rodu^[c] i kolonisty z Turyngii^[d] (pisał o sobie „syn Turyngów i Polaków” – łac. Turingorum et Polonorum filius).

Początkowo nauki pobierał w szkole klasztornej w Legnicy. Tam też został zakonnikiem. Następnie studiował sztuki wyzwolone w Paryżu (1254-1257), później zaś prawo kanoniczne, filozofię i nauki ścisłe w Padwie (1262-1268). Jesienią 1268 r. wyruszył do Viterbo pod Rzymem, gdzie zaprzyjaźnił się z Wilhelmem z Moerbeke, wcześniejszym współpracownikiem Tomasza z Akwinu. Korzystając z jego tłumaczeń starożytnych dzieł greckich, napisał Vitellionis Mathematicii Doctissimi Peri Optikīs id est de natura, ratione et proiectione radiorum visus, luminum, colorum atque formarum quam vulgo Perspectivam vocant Libri X („Witelona Matematyka Wielce Uczonego o Optyce, to jest o naturze, przyczynie i padaniu promieni wzroku, światła, barw oraz kształtów, którą powszechnie nazywają Perspektywą, ksiąg dziesięcioro”), później rozpowszechnione pod skróconymi tytułami De Perspectiva („O Perspektywie”) i De Optica („O Optyce”), dedykując je właśnie Wilhelmowi z Moerbeke.

Był ściśle związany z Wrocławiem, przebywając w otoczeniu książąt i biskupów wrocławskich oraz będąc przewodnikiem duchowym księcia Władysława, który razem z nim pojechał do Padwy i przebywał tam w latach 1262-1265, następnie zaś udał się do Wrocławia, by przejąć tron biskupi Pasawy.

Po napisaniu De Perspectiva Witelon zajął się działalnością dyplomatyczną: brał udział w soborze powszechnym w Lyonie w 1274 r., był posłem księcia Henryka IV Probusa do papieża Jana XXI oraz służył czeskiemu królowi Przemysłowi Ottokarowi II. Następnie prawdopodobnie poświęcił się nauczaniu w szkole parafialnej pod wezwaniem św. Piotra i Pawła w Legnicy. Z innych dokonań Witelona należy wspomnieć o upowszechnianiu przez niego dzieł starożytnych uczonych i konstruowaniu przyrządów do kreślenia krzywych.

Po powrocie na Śląsk od 1274 roku był kanonikiem wrocławskiej kapituły katedralnej z nadanym przez Henryka IV Probusa uposażeniem w postaci podwrocławskiej wsi Żórawina.

Zmarł pomiędzy rokiem 1280 a kwietniem 1314. Duża rozbieżność dat zgonu wynika prawdopodobnie z faktu, że pod koniec życia jego aktywność naukowa i polityczna nie została udokumentowana, brak o nim wszelkich informacji po roku 1280. Niektórzy historycy identyfikują go z tajemniczym mnichem zmarłym w roku 1314 we Francji, w La Vicogne, w tamtejszym klasztorze norbertanów, co jest raczej mało prawdopodobne. Istnieją przekazy wskazujące, że w 1314 roku za jego duszę odprawiono mszę żałobną w katedrze wrocławskiej, której był kanonikiem.

Tajemnicza postać Witelona stała się źródłem rozmaitych legend, plotek oraz inspiracji literackich. Łódzki prozaik Witold Jabłoński napisał cykl powieści pt. Gwiazda Wenus, Gwiazda Lucyfer (2003-2007), którego bohaterem jest ten właśnie uczony.

Witelon miał bardzo nowatorskie poglądy na temat anatomii oka i fizjologii widzenia. Jest uznawany za twórcę podwalin wiedzy psychologiczno-psychiatrycznej i psychopatologicznej. Poza zagadnieniami fizycznymi optyki, w których wzorował się na poglądach arabskiego uczonego Alhazena (około 965-1039) oraz Roberta Grosseteste z Oksfordu, rozpatrywał również np. prostoliniowe rozchodzenie się światła, jego odbijanie, rozpraszanie, załamanie, świetlne zjawiska meteorologiczne, analizował także psychologiczny aspekt spostrzegania. W swoim dziele o optyce, a także we wcześniejszej rozprawie Tractatus de primaria causa poenitentiae et de natura daemonum („Traktat o najgłówniejszej przyczynie skruchy i o naturze demonów”) z roku 1268 wskazywał m.in., że złudzenia wzrokowe są wynikiem warunków obserwacji oraz wyobrażeń i sposobu myślenia, pisząc np. że „oko nie otrzymuje żadnej innej informacji poza światłem, barwą i wielkością kątową”, a dopiero umysł dokonuje „przetworzenia wrażeń z pomocą przedstawień branych z doświadczenia”. Wprost wyraża również swój szacunek do geometrii, opisując jak w wilgotnym powietrzu człowiek widzi stojącą przed nim swoją kopię. Jeśli nie zna zasad matematyki, może uznać to za działanie demona i przestraszy się, „lecz ten, który potraktuje to w sposób naturalny i matematyczny, nieźle się uśmieje.”^[2]

Przyczyn złudzeń wzrokowych upatrywał zarówno w warunkach obserwacji, np. słabego oświetlenia jak i w poprzednich doświadczeniach obserwatora. Jedną z jego najbardziej przenikliwych analiz jest przykład „Maura”, który „widzi czarnego anioła, podczas gdy dla chrześcijan ma on jasną skórę” natomiast diabeł dla chrześcijan jest czarny, a dla Maurów jasnoskóry. Mimo że Witelon nie negował istnienia demonów, a nawet opisał szczegółowo ich naturę i zachowanie, to niedwuznacznie wskazał, że materialne wyobrażenie demonów może być złudzeniem, mającym swoje uwarunkowania kulturowe, np. związane z samooceną poszczególnych ludów, zaś większa część opowieści o demonach, które pojawiają się, ale nic nie robią ma swoje źródło w różnego rodzaju złudzeniach wzrokowych^[3][4].

Witelo był zwolennikiem koncepcji dwóch dróg poznania: drogi rozumu oraz objawienia chrześcijańskiego. W przeciwieństwie do św. Tomasza z Akwinu dopuszczał jednak rozbieżność wiedzy uzyskanej każdym z tych środków, jak twierdzi w De causa primaria poenitentiae et de natura daemonum: „Nie chcę przez to moje pisanie przeszkadzać lepszym poglądom i najczcigodniejszej wierze chrześcijańskiej, której ufam bardziej niż jakiemukolwiek rozumowaniu”^[2].

Wiele wskazuje, że poglądy Witelona nie były silnie uzależnione od współczesnych autorytetów filozoficznych żyjących w tych samych czasach, takich jak św. Tomasza z Akwinu czy św. Bonawentury. W sprawach filozofii bazował głównie na Awicennie i Al-Ghazalim oraz silnie zmodyfikowanych koncepcjach platońskich i chrześcijańskich, natomiast naukowymi autorytetami byli dla niego m.in. Arystoteles i Galen. Szczegółowo opisał budowę i działanie ludzkiej duszy w liście „O najgłówniejszej przyczynie skruchy (...)”, przy czym pomimo rozróżnienia różnych funkcji umysłu, traktował go jako niepodzielną całość^[5]. Wielokrotnie powoływał się przy tym na swoją nieznajomość teologii oraz naukowe podejście do tematu^[6]. Odrzucał twierdzenie o upadku Szatana jako niezgodne z rozumem oraz uznał demony za rodzaj zwierząt, szlachetniejszych jednak od człowieka, w których przeważa element duchowy i które zbudowane są głównie z elementu powietrza. Mają, według niego, zmysł dotyku, ale mniej czuły niż ludzie i zwierzęta, za to ich intelekt przewyższa ludzki. Tłumaczy, że demony spółkują z kobietami przez tę samą lubieżność, która u ludzi powoduje zoofilię, jednak u demonów jest to zjawisko rzadsze niż u ludzi oraz pogardzane, oba ze względu na większą czystość duchową. Przypisuje też demonom zdolności prorocze, zmiennokształtność(inne języki), opętania i poruszanie ciałami martwych.

Był on pierwszym szeroko znanym polskim uczonym piszącym o sobie in nostra terra, scilicet Polonia – „z naszej ziemi, to znaczy Polski”, autorem dzieła o optyce i fizjologii widzenia pt. Perspectivorum libri decem, które ukończył około roku 1273, przebywając na dworze papieskim w Viterbo. Po raz pierwszy opublikowano je drukiem w Norymberdze już w 1535. Rozprawa ta była wznawiana jeszcze kilkaset lat po jego śmierci, znali ją m.in.: Leonardo da Vinci, Mikołaj Kopernik i Johannes Kepler^[e].

Ważniejsze dzieła

• Vitellionis Mathematicii Doctissimi Peri Optikīs id est de natura, ratione et proiectione radiorum visus, luminum, colorum atque formarum quam vulgo Perspectivam vocant Libri X („Witelona Matematyka Uczonego o Optyce, to jest o istocie, przyczynie i padaniu promieni wzroku, barw oraz kształtów, którą powszechnie nazywają perspektywą, ksiąg dziesięcioro”) – obszerne dzieło o optyce powst. prawdopodobnie w latach 1270-1273, wyd. Norymberga 1535, drukarnia I. Petreius; wyd. następne: Norymberga 1551; pt. Vitellonis Thuringopoloni Opticae Libri decem, Bazylea 1572; fragmenty ogł. K. Bäumker „Witelo. Ein Philosoph und Naturforscher des XIII Jahrhunderts”, Münster 1908, Beiträge z. Geschichte d. Philosophie d. Mittelalters, t. 3, zeszyt 2; przekł. polski fragm. dedykacji Wilhelmowi z Moerbeke ogł. P. Chmielowski Złota przędza, t. 4, Warszawa 1887
• De causa primaria poenitentiae („O najgłówniejszej przyczynie skruchy”) – pismo psychologiczno-etyczne, wyciąg z rękopisu paryskiego (Cod. Paris. lat. 17796), ogł. A. Birkenmajer „Studia nad Witelonem”, cz. I: Dwa nieznane pisemka Witelona, Archiwum Komisji do Badań Historii Filozofii w Polsce, t. 2 (1926)
• De natura daemonum („O naturze demonów”) – pismo fizjologiczno-filozoficzne o demonach, wyciąg ogł. A. Birkenmajer „Studia nad Witelonem”, cz. I: Dwa nieznane pisemka Witelona, Archiwum Komisji do Badań Historii Filozofii w Polsce, t. 2 (1926). Oryginalnie należało do tego samego listu co „O najgłówniejszej przyczynie skruchy”.
• De ordine entium („O porządku bytów”) – zaginione, traktat filozoficzny
• De elementis conclusionibus („O wnioskach z »Elementów«”) – zaginione, o wnioskach z Elementów Euklidesa, wyprowadzonych w mniemaniu Witelona przez następców Euklidesa
• De partibus universi („O częściach świata”) – zaginione, w formie listu do przyjaciół
• De philosophia naturalis („O filozofii natury”) – zaginione, część o meteorologii, część o wzajemnym oddziaływaniu ciał i sił fizycznych
• Naturales animae passiones („Naturalne afekty duszy”) zaginione, traktat o treści fizjologicznej
• Scientia motuum caelestium („Nauka o ruchach niebieskich”) – zaginione, wykład astronomii

Utwór o autorstwie niepewnym

• De intelligentiis („O inteligencjach”), wyd. krytyczne na podstawie 6 rękopisów K. Bäumker Witelo. Ein Philosoph und Naturforscher des XIII Jahrhunderts, Münster 1908, Beiträge z. Geschichte d. Philosophie d. Mittelalters, t. 3, zeszyt 2; rękopisy m.in.: Biblioteka Laurencjańska we Florencji, (traktat filozoficzny o duchach czystych; W. Rubczyński i K. Bäumker uważają ten traktat za identyczny z zaginionym De ordine entium; A. Birkenmajer przesuwa natomiast czas jego powstania na lata 1220-1230).

• W roku 1430 optykę witelońską na Akademii Krakowskiej wykładał Sędziwoj z Czechła.
• W roku 1935 Międzynarodowa Unia Astronomiczna nazwała jeden z kraterów na Księżycu imieniem Witelona – Vitello.
• W roku 1975 w Żórawinie przebudowano pomnik ofiar I wojny światowej na monument ku czci Witelona^[7].
• Imieniem Witelona nazwano jedną z ulic we Wrocławiu, znajdującą się na osiedlu Szczytniki^[8].
• Imię Witelona nadano jednej z ulic w centrum Legnicy (w 1991 r.)^[9].
• Imieniem Witelona nazwano Państwową Wyższą Szkołę Zawodową w Legnicy^[10].
• Imieniem Witelona nazwano powołaną w 2010 roku lożę wolnomularską należącą do Wielkiego Wschodu Polski^[11].
• Witelon Music Night oraz Witelon Jam Sesion - imię Witelona znajduje się w nazwie cyklu koncertów organizowanych przez PWSZ w Legnicy^[12].

• Birkenmajer A.:
  • Studia nad Witelonem, PAU, 1918, 1920, 1922 i 1925, Dwa nieznane pisma Witelona.
  • Witelo Najdawniejszy Śląski Uczony, Katowice 1936.
• Burchardt J., List Witelona do Ludwika we Lwówku Śląskim, 1979.
• Burchardt J., Relacje między księciem Włodzisławem a Witelonem. Analecta, 15 (1-2), 2006, s. 159-167.
• Czermiński A., Światło Witelona, Katowice 1964.
• Bystrzycki J., O wzroście nauk fizycznych w Polsce. Rocznik Tow. Przyjaciół Nauki, Warszawa 1818.
• Korotyński W., Ciołek, optyk z XIII wieku, Warszawa 1867.
• Starzyński W., Witello, wielki polski uczony XIII w. „Po prostu”, 1953.
• Szokalski W.F., Stanowisko naukowe Ciołka (Witelliona) w średniowiecznej optyce. „Ateneum” 1877.
• Trzebiatowski P.:
  • O mistrzu Witelonie. „Wiedza i Życie” 1956,
  • O poglądach medycznych Witelona ze Śląska. „Wiadomości Lekarskie”, 1956.
• „Witelonis Perspectivae liber primus”, Wrocław 1977
• Wituski L., O Życiu i dziele optycznem Vitellona, Poznań 1870.
• Wojciechowski K., Witello, pierwszy optyk polski. „Problemy” 1953.
• Wróblewski W.:
  • Witelona Perspektywy, księga VIII,IX, Studia Copernicana. Wydawnictwo Naukowe UMK, Toruń 2009,
  • Witelona Perspektywy, księga V,VI,VII, Studia Copernicana. Wydawnictwo Naukowe UMK, Toruń 2009.
• Andrzej Wróblewski: Historia fizyki. Od czasów najdawniejszych do współczesności. Warszawa: PWN, 2006. ISBN 83-01-14635-4.
• Bibliografia Literatury Polskiej – Nowy Korbut, t. 3 Piśmiennictwo Staropolskie, Państwowy Instytut Wydawniczy Warszawa 1965, s. 401-403.
• Ryszard Stachowski: Witelo. W: Słownik psychologów polskich. Elwira Kosnarewicz, Teresa Rzepa, Ryszard Stachowski (red.). Poznań: Instytut Psychologii UAM, 1992, s. 210-211.