Zaćmienie Księżyca z 27 lipca 2018
| Całkowite zaćmienie Księżyca 27 lipca 2018 | ||
|---|---|---|
 Księżyc w trakcie zaćmienia widziany przez teleskop z Brisbane | ||
| Cykl Saros | 129[1] | |
| Gamma | +0.1168 | |
| Długość (godz:min:sek) | ||
| Całkowite | 1:42:57[2][3] | |
| Częściowe | 3:54:32 | |
| Półcieniowe | 6:13:48 | |
| Fazy księżyca (UTC oraz CEST) | ||
| P1 | 17:14:49 | 19:14:49 |
| U1 | 18:24:27 | 20:24:27 |
| U2 | 19:30:15 | 21:30:15 |
| Całkowite | 20:21:44 | 22:21:44 |
| U3 | 21:13:12 | 23:13:12 |
| U4 | 22:19:00 | 0:19:00 |
| P4 | 23:28:37 | 1:28:37 |
Zaćmienie Księżyca z 27 lipca 2018 – całkowite zaćmienie Księżyca, które nastąpiło 27 lipca 2018 roku[4].
Było to pierwsze centralne zaćmienie Księżyca od 15 czerwca 2011 roku. Ponieważ nastąpiło ono w pobliżu apogeum, zaćmienie to było wyjątkowo długie; było najdłuższym całkowitym zaćmieniem Księżyca w XXI wieku[2][5][3]. Zaćmienie całkowite trwało około 103 minut[2][5]. Zaćmienie półcieniowe trwało w godzinach od 17:14:49 UTC (19:14:49 CEST) do 23:28:37 UTC (1:28:37 CEST, dnia następnego), częściowe w godzinach od 18:24:27 UTC (20:24:27 CEST) do 22:19:00 UTC (0:19:00 CEST, dnia następnego), a całkowite w godzinach od 19:30:15 UTC (21:30:15 CEST) do 21:13:12 UTC (23:13:12 CEST). Swoje maksimum miało o godzinie 20:21:44 UTC (22:21:44 CEST)[6].
Zaćmienie było drugim całkowitym zaćmieniem Księżyca w 2018 roku, po zaćmieniu w styczniu 2018. W fazie zaćmienia całkowitego było widoczne nad półkulą wschodnią[7]: Afryką Wschodnią i Azją Środkową, nad Azją Wschodnią, Afryką Zachodnią i Europą, a także nad Australią[6][8][4][9].
Najbliższe dłuższe całkowite zaćmienie Księżyca będzie miało miejsce w 2123 roku[2][3][10][11].
W XXI wieku będzie 230 zaćmień Księżyca. Spośród nich 85 będzie całkowitymi zaćmieniami Księżyca[9]. Zaćmienie z 27 lipca było 17. całkowitym zaćmieniem Księżyca w tym stuleciu[9]. Kolejne miało miejsce 21 stycznia 2019 roku[9].
Tego samego dnia (po 15 latach) doszło do wielkiej opozycji Marsa[12][13][14]. Obydwa takie zjawiska mają razem miejsce raz na 25 000 lat[15]. Z powodu opozycji Mars świecił wyjątkowo jasno i zjawisko można było zaobserwować gołym okiem[16][7][9][17].
