Revolusi Héjo

Revolusi Héjo, atawa Revolusi Pertanian Katilu, nya éta periode prakarsa alih téhnologi anu ngahasilkeun kanaékan signifikan dina produksi hasil tatanén.^[1] Parobihan téhnologi tatanén ieu dimimitian di nagara-nagara maju dina awal abad ka-20 tuluy sumebar sacara global dugi ka ahir taun 1980-an.^[2] Dina ahir taun 1960-an, para patani mimiti ngagunakeun téhnologi anyar saperti variétas séréal unggul, utamana gandum jeung béas, sarta pamakéan pupuk kimia (pikeun ngahasilkeun luhur maranéhanana, kusabab binih anyar merlukeun pupuk anu jauh leuwih loba tibatan variétas tradisional), péstisida, sareng irigasi anu dikontrol.

Dina waktos anu sami, metode budidaya anu langkung énggal, kaasup mekanisasi, diadopsi, sering janten prakték pikeun ngagentos téknologi tatanén tradisional.^[3] Ieu sering dibarengan ku pinjaman anu sarat kana parobahan kawijakan anu dilakukeun ku nagara-nagara berkembang anu ngadopsina, sapertos privatisasi pabrik sareng distribusi pupuk.

Yayasan Ford jeung Yayasan Rockefeller loba aub dina pangwangunan awal di Méksiko. Pamingpin utama ieu révolusi nyaéta élmuwan Norman Borlaug, "Bapak Révolusi Héjo", anu narima Hadiah Nobel dina taun 1970. Anjeunna dipuji sangkan nyalametkeun jutaan jelema tina kalaparan.^[4] Inohong ilmiah séjénna nyaéta Yuan Longping, anu naliti varietas béas hibrida, ogé meunang pujian sangkan nyalametkeun hirup jalma sarua lobana. Pendekatan dasar anu dipaké nyaéta pengembangan séréal variétas unggul, panglegaan infrastruktur irigasi, modernisasi téknik manajemen, pupuk sintétis, jeung péstisida jang patani. Nalika hasil tatanén geus ngahontal hasil maksimum ngaliwatan pembibitan séléktif, modifikasi genetik dikembangkeun sangkan bisa ngarojong usaha anu tuluy lumangsung.