சம்பா ரூமல்

16 ஆம் நூற்றாண்டில் குரு நானக்கின் சகோதரியான பீபி நானகி என்பவரால் உருவாக்கப்பட்ட இந்த ரூமலின் ஆரம்பகால அறிக்கை வடிவம், தற்போது ஹோஷியார்பூரில் உள்ள குருத்வாராவில் பாதுகாக்கப்பட்டு வருகிறது. இலண்டனில் உள்ள விக்டோரியா ஆல்பர்ட் அருங்காட்சியகத்தில் 1883 ஆம் ஆண்டு ராஜ கோபால் சிங்கால் ஆங்கிலேயர்களுக்குப் பரிசளிக்கப்பட்ட ரூமல் உள்ளது. மேலும் இது மகாபாரத காவியத்தின் குருச்சேத்திரப் போரின் சித்திரக்கலை (பூத்தையல்) காட்சியைக் கொண்டுள்ளது. இருப்பினும், 17 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து, பழைய சமஸ்தானமான சம்பாவின் (இப்போது இமாச்சலப் பிரதேசத்தின் ஒரு பகுதி) பெண்கள், அரச குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் உட்பட, தங்கள் மகள்களுக்கு திருமணப் பரிசு அல்லது வரதட்சணையின் ஒரு பகுதியாக ரூமல்கள் அல்லது கைக்குட்டைகளில் பூத்தையல் செய்வதில் ஈடுபட்டுள்ளனர். ^{[5] [6]}

கைக்குட்டைகள் பஞ்சாப் அல்லது வங்காளத்தின் தயாரிப்பான மஸ்லின் துணியிலிருந்து பெறப்பட்ட மிக நுண்ணிய கையால் செய்யப்பட்ட பட்டைப் பயன்படுத்தி சதுர மற்றும் செவ்வக வடிவியல் வடிவங்களில் செய்யப்பட்டன. சியால்கோட் (பாக்கித்தான்), அமிருதசரசு மற்றும் லூதியானாவில் விளைந்த பட்டுப் பிணைக்கப்படாத நூலைப் பயன்படுத்தி பெண்கள் மிகவும் அலங்கார வடிவங்களை உருவாக்கினர். டோஹாரா டங்கா அல்லது டபுள் சாடின் தையல் என்று அழைக்கப்படும் பூத்தையல் நுட்பம், துணியின் இரு முகங்களிலும் தனித்துவமான ஒரே மாதிரியான வடிவங்களை உருவாக்கியது. தோஹாரா டாங்கா முறை காஷ்மீரின் பாரம்பரியமாகும். இது பசோலி மற்றும் சம்பாவில் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது, ஆனால் சிறப்பு முகலாயக் கலையான பஹாரி ஓவியப் பாணி ஓவியங்களிலிருந்து கருப்பொருளை ஏற்று மேம்படுத்தப்பட்டது; இந்த கலை வடிவம் 18 மற்றும் 19 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் வளர்ந்தது. முகலாய சாம்ராஜ்ஜியத்தின் வீழ்ச்சியைத் தொடர்ந்து இந்த கைவினைப்பொருளின் பல நிபுணர் கலைஞர்கள் இமாச்சல பிரதேசத்தின் மலைப்பகுதிக்கு குடிபெயர்ந்தனர். சம்பாவின் மன்னன் உமேத் சிங் (1748-68) கலைஞர்களுக்கு ஆதரவளித்தார். இந்தக் கலைஞர்கள், மெல்லிய கரியைப் பயன்படுத்தி பூத்தையல் செய்ய வேண்டிய வடிவமைப்பின் வெளிப்புறங்களை வரைந்தனர். மேலும் மகாபாரத காவியத்தின் கிருஷ்ணரின் ராசலீலையின் இறையியல் கருப்பொருள்கள் மற்றும் இராமாயணத்தின் கருப்பொருள்கள் அல்லது திருமணக் காட்சிகள் ஆகியவற்றில் பொருத்தமான வண்ணங்களைப் பயன்படுத்த பரிந்துரைத்தனர். பூத்தையல் செய்ய பயன்படுத்திய கருப்பொருளில், கீத கோவிந்தம், பாகவதம் அல்லது இராதா கிருஷ்ணன் மற்றும் சிவன் - பார்வதி போன்ற நிகழ்வுகளும் அடங்கும். சம்பாவின் ரங் மகாலில் செய்யப்பட்ட ஓவியங்களிலிருந்தும் உத்வேகம் அளிக்கப்பட்டது. ^[7] பின்னர் பெண்கள் எம்பிராய்டரியை நிறைவேற்றினர். 19 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில், மகாராஜா இரஞ்சித் சிங் பஞ்சாப் மலை மாநிலங்களை ஆட்சி செய்தபோது, சீக்கிய ஓவியங்களின் தாக்கம் சம்பா ரூமலில் ஏற்பட்டது.^[5]

இந்திய சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு, இந்தக் கலைப்படைப்பு அதன் அரச ஆதரவை இழந்தது. மேலும், பிராந்தியங்கள் வணிகமயமாக்கல் காரணமாக தரம் மோசமடைந்தது. மேசை விரிப்புகள், தலையணை உறைகள், ஆடைகள் மற்றும் பல்வேறு இயந்திரத்தால் செய்யப்பட்ட பொருட்களைக் கூட மற்றவற்றின் மலிவான அதே வேலைகளுடன் சந்தையில் போட்டியிட வைக்கிறது.^[8]

1970களின் பிற்பகுதியில், இந்திரா காந்தியின் தோழி, உஷா பகத்தின் முன்முயற்சியின் பேரில், இந்த கலைப் பணியை புதுப்பிக்க, இந்திய அரசு இந்த கலைப் படைப்பின் அசல் வடிவமைப்புகளை அருங்காட்சியகங்கள் மற்றும் சேகரிப்புகளில் இருந்து கண்டுபிடித்தது. மேலும், பல பெண் கலைஞர்கள் இதில் பயிற்சி பெற்றனர். இதன் விளைவாக 16 வடிவமைப்புகள் மீண்டும் உருவாக்கப்பட்டு, இதன் தரம் மீட்டெடுக்கப்பட்டுள்ளது. ^[9]

இந்தக் கலையை முன்னேற்றி பாதுகாத்ததற்காக, இமாசல பிரதேசத்தைச் சேர்ந்த லலிதா வகிலுக்கு 2018ஆம் ஆண்டு நாரி சக்தி விருது விருது வழங்கப்பட்டது, இந்தக் கலைக்கான படிப்புகளை ஏற்பாடு செய்வதன் மூலம் கலைக்கு புத்துயிர் அளிக்க உதவியது. ^[10][11]

"ஊசி அதிசயம்" என்று அழைக்கப்படும் சம்பா ரூமல் சித்திரக்கலை தையல் பயிற்சி, இப்போது சதுர மற்றும் செவ்வக வடிவங்களில் தயாரிக்கப்படுகிறது. இதை தயாரிக்க பயன்படுத்தப்படும் பொருட்களில் மஸ்லின், மல்மல், காதி (கரடுமுரடான துணி), நுண்ணிய கரி அல்லது தூரிகை மற்றும் முடிச்சுகள் இல்லாத பட்டு நூல்கள் ரூமலின் இரு முகங்களிலும் ஒரே மாதிரியான வடிவமைப்பைப் பராமரிக்க, துணியின் இரு முகங்களும் ஒரே நேரத்தில் முன்னோக்கி மற்றும் பின்தங்கிய நுட்பத்தால் தைக்கப்படுகின்றன. பூத்தையல் முடித்த பிறகு, துணி அனைத்து பக்கங்களிலும் சுமார் 2 முதல் 4 அங்குல எல்லையுடன் தைக்கப்படுகிறது. ^[3]