กลุ่มภาษาฟรีเชีย

กลุ่มภาษาฟรีเชีย (อังกฤษ: Frisian languages) เป็นกลุ่มภาษาย่อยกลุ่มหนึ่งในกลุ่มภาษาเจอร์แมนิก แบ่งได้เป็นภาษาฟรีเชียตะวันตก ภาษาฟรีเชียเหนือ และภาษาฟรีเชียซาเทอร์ลันท์ โดยมีชาวฟรีเชียราว 500,000 คนพูดภาษาในกลุ่มนี้ พวกเขาอาศัยอยู่แถบชายฝั่งด้านใต้ของทะเลเหนือในเนเธอร์แลนด์และเยอรมนี

ฟรีเชีย
Frysk, Friisk, Fräisk
ป้ายสองภาษา (เยอรมันและฟรีเชียเหนือตามลำดับ) ในเมืองฮูซุม ประเทศเยอรมนี
ประเทศที่มีการพูด	เนเธอร์แลนด์และเยอรมนี
ภูมิภาค	ฟรีเชียตะวันตก: ฟรีสลันด์, แว็สเตอร์กวาร์ตีร์; ฟรีเชียเหนือ: นอร์ทฟรีสลันท์, เฮ็ลโกลันท์, ดือเนอ; ฟรีเชียซาเทอร์ลันท์: ซาเทอร์ลันท์
ชาติพันธุ์	ชาวฟรีเชีย
จำนวนผู้พูด	ประมาณ 480,000 คน  (2001 – สำมะโน)[1]
ตระกูลภาษา	อินโด-ยูโรเปียน เจอร์แมนิก เจอร์แมนิกตะวันตก เจอร์แมนิกทะเลเหนือ แองโกล-ฟรีเชียน ฟรีเชีย
รูปแบบก่อนหน้า	ฟรีเชียเก่า ฟรีเชียกลาง ฟรีเชีย
ภาษาถิ่น	ฟรีเชียตะวันตก ฟรีเชียเหนือ ฟรีเชียตะวันออก (รวมฟรีเชียซาเทอร์ลันท์)
ระบบการเขียน	อักษรละติน
สถานภาพทางการ
ภาษาทางการ	เนเธอร์แลนด์ เยอรมนี
ผู้วางระเบียบ	ฟรีเชียตะวันตก: สถาบันภาษาฟรีเชียในเลวาร์เดิน ฟรีเชียเหนือ: สถาบันภาษาฟรีเชียเหนือในเบรทชเต็ท (ไม่เป็นทางการ) ฟรีเชียซาเทอร์ลันท์: Seelter Buund ในซาเทอร์ลันท์ (ไม่เป็นทางการ)
รหัสภาษา
ISO 639-3	มีหลากหลาย: fry – ภาษาฟรีเชียตะวันตก frr – ภาษาฟรีเชียเหนือ stq – ภาษาฟรีเชียซาเทอร์ลันท์
Linguasphere	52-ACA
การกระจายของภาษากลุ่มฟรีเชียในยุโรปปัจจุบัน:   ฟรีเชียตะวันตก   ฟรีเชียเหนือ   ฟรีเชียซาเทอร์ลันท์

กลุ่มภาษาฟรีเชียเป็นกลุ่มภาษาที่ยังไม่สูญที่ใกล้ชิดกับกลุ่มภาษาแองกลิกมากที่สุด กลุ่มทั้งสองประกอบกันเป็นกลุ่มภาษาแองโกล-ฟรีเชียน อย่างไรก็ตาม ภาษากลุ่มฟรีเชียไม่สามารถเข้าใจกันได้กับภาษาอังกฤษสมัยใหม่ แม้แต่ภาษาต่าง ๆ ในกลุ่มฟรีเชียด้วยกันก็ไม่สามารถเข้าใจกันและกันได้เช่นกัน ทั้งนี้เนื่องมาจากปรากฏการณ์ทางภาษาและอิทธิพลจากภาษาอื่นที่แตกต่างกันออกไป