อักษรละติน

อักษรละติน (Latin alphabet) หรือที่รู้จักกันในชื่อ อักษรโรมัน (Roman alphabet) เป็นระบบตัวเขียนแบบตัวอักษร ที่มีต้นแบบมาจากอักษรละตินดั้งเดิม ซึ่งหยิบยืมมาจากอักษรกรีกอีกทอดหนึ่ง เริ่มนำไปใช้ในนครรัฐคิวมี (Cumae) ยุคกรีกโบราณ ที่ตั้งอยู่ทางตอนใต้ของอิตาลี (มังนาไกรกิอา) และถูกนำไปปรับใช้โดยชาวอิทรัสคัน (Etruscans) รวมถึงชาวโรมัน หลังจากนั้นต่อมามีชุดอักษรละตินหลากหลายตัวที่มีความแตกต่างกันในเรื่องของกราฟ การเรียบเรียงเสียง และคุณสมบัติออกเสียงที่ต่างไปจากอักษรละตินดั้งเดิม

อักษรละติน
ชนิด	อักษรสระ-พยัญชนะ
ภาษาพูด	ภาษาในยุโรปตะวันตกส่วนใหญ่ ซึ่งรวมไปถึงภาษาละติน กลุ่มภาษาเตอร์กิกส่วนใหญ่, ฟินโน-ยูกริก และเอสกิโม-อะลิวต์ ภาษาบาสก์ กลุ่มภาษาพอลินีเชีย ภาษาในแอฟริกาบางส่วน, ออสโตรนีเซียน และออสโตรเอเชียติก เป็นทางการใน: 132 รัฐอธิปไตย  แอลเบเนีย  อันดอร์รา  แองโกลา  แอนทีกาและบาร์บิวดา  อาร์เจนตินา  ออสเตรเลีย  ออสเตรีย  อาเซอร์ไบจาน  บาฮามาส  บาร์เบโดส  เบลเยียม  เบลีซ  เบนิน  โบลิเวีย  บอตสวานา  บราซิล  บูร์กินาฟาโซ  บุรุนดี  แคเมอรูน  แคนาดา  กาบูเวร์ดี  สาธารณรัฐแอฟริกากลาง  ชิลี  โคลอมเบีย  สาธารณรัฐคองโก  สาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก  คอสตาริกา  โครเอเชีย  คิวบา  เช็กเกีย  เดนมาร์ก  ดอมินีกา  สาธารณรัฐโดมินิกัน  ติมอร์-เลสเต  เอกวาดอร์  เอลซัลวาดอร์  อิเควทอเรียลกินี  เอสโตเนีย  เอสวาตินี  ฟีจี  ฟินแลนด์  ฝรั่งเศส  กาบอง  แกมเบีย  กานา  เยอรมนี  กรีเนดา  กัวเตมาลา  กินี  กินี-บิสเซา  กายอานา  เฮติ  ฮอนดูรัส  ฮังการี  ไอซ์แลนด์  อินโดนีเซีย  ไอร์แลนด์  อิตาลี  จาเมกา  เคนยา  คิริบาส  ลัตเวีย  เลโซโท  ไลบีเรีย  ลีชเทินชไตน์  ลิทัวเนีย  ลักเซมเบิร์ก  มาดากัสการ์  มาลาวี  มาเลเซีย  มาลี  มอลตา  หมู่เกาะมาร์แชลล์  มอริเชียส  เม็กซิโก  ไมโครนีเชีย  มอลโดวา  โมนาโก  โมซัมบิก  นามิเบีย  นาอูรู  เนเธอร์แลนด์  นิวซีแลนด์  นิการากัว  ไนเจอร์  ไนจีเรีย  นอร์เวย์  ปาเลา  ปานามา  ปาปัวนิวกินี  ปารากวัย  เปรู  ฟิลิปปินส์  โปแลนด์  โปรตุเกส  โรมาเนีย  รวันดา  เซนต์คิตส์และเนวิส  เซนต์ลูเชีย  เซนต์วินเซนต์และเกรนาดีนส์  ซามัว  ซานมารีโน  เซาตูแมอีปริงซีป  เซเนกัล  เซเชลส์  เซียร์ราลีโอน  สโลวาเกีย  สโลวีเนีย  หมู่เกาะโซโลมอน  แอฟริกาใต้  ซูดานใต้  สเปน  ซูรินาม  สวีเดน  สวิตเซอร์แลนด์  แทนซาเนีย  โตโก  ตองงา  ตรินิแดดและโตเบโก  ตุรกี  เติร์กเมนิสถาน  ตูวาลู  ยูกันดา  สหราชอาณาจักร  สหรัฐ  อุรุกวัย  อุซเบกิสถาน  วานูวาตู  นครรัฐวาติกัน  เวเนซุเอลา  เวียดนาม  แซมเบีย  ซิมบับเว กึ่งทางการใน: 15 รัฐอธิปไตย  บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา  บรูไน  ชาด  คอโมโรส  จิบูตี  เอริเทรีย  อินเดีย  คาซัคสถาน  คอซอวอ  มอนเตเนโกร  มาซิโดเนียเหนือ  ปากีสถาน  เซอร์เบีย  สิงคโปร์[a]  โซมาเลีย  ซูดาน  สหภาพยุโรป  สหประชาชาติ
ช่วงยุค	~700 ปี ก่อนคริสตกาล – ปัจจุบัน
ระบบแม่	ไฮเออโรกลีฟอียิปต์ อักษรไฮซายดั้งเดิม อักษรฟินิเชีย อักษรกรีก อักษรอิตาลีเก่า อักษรละติน
ระบบลูก	อักษรฟราเซอร์ (ลีสู่) อักษรโอเซจ อักษรละติน (เพียงบางส่วน) หลายส่วนใน สัทอักษร, อย่างเช่น ไอพีเอ, ซึ่งถูกใช้ในการเขียนภาษาที่ไม่มีอักษรอยู่เดิม อักษรเดเซเร็ต (เพียงบางส่วน) อักษรพอลลาร์ด (แม้ว) (เพียงบางส่วน) อักษรของหมู่เกาะแคโรไลน์ (โวลาย) (โดยอ้อม) ชุดตัวหนังสือพยางค์เชโรกี (โดยอ้อม, เพียงบางส่วน) อักษรยุกตัน
ระบบพี่น้อง	อักษรกลาโกลิติก อักษรซีริลลิก อักษรอาร์มีเนีย อักษรจอร์เจีย อักษรคอปติก อักษรรูน
ช่วงยูนิโคด	ดู Latin characters in Unicode
ISO 15924	Latn
บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทศาสตร์สัทอักษรสากล หากไม่มีการสนับสนุนเร็นเดอร์ที่เหมาะสม คุณอาจเห็นเครื่องหมายคำถาม กล่อง หรือสัญลักษณ์อื่นแทนอักขระยูนิโค้ด

อักษรละตินเป็นแม่แบบให้กับสัทอักษรสากล (International Phonetic Alphabet) อันเป็นอักษร 26 ตัวซึ่งแพร่หลายมากที่สุด ประกอบไปด้วย ISO อักษรละตินพื้นฐาน (ISO basic Latin alphabet) ที่เป็นอักษรรูปแบบเดียวกับอักษรอังกฤษ (English Alphabet)

ชุดตัวอักษรละตินเป็นแม่แบบให้กับตัวอักษรจำนวนมากที่สุดของระบบการเขียนทั้งหมด^[1] และยังเป็นระบบการเขียนที่ได้รับการยอมรับอย่างแพร่หลายมากที่สุด อักษรละตินเป็นระบบอักษรซึ่งเป็นมาตรฐานในการเขียนให้กับหลายภาษาในยุโรปตะวันตกและยุโรปกลาง ส่วนใหญ่ในภูมิภาคทะเลทรายซาฮาราทางแอฟริกาตอนใต้ อเมริกา และโอเชียเนีย รวมถึงภาษาต่าง ๆ ที่กระจายไปตามส่วนต่าง ๆ ของโลก