การปลุกเสก

ในเทพนิยายแบบดั้งเดิม บางครั้งสูตรเวทย์มนตร์อาจติดอยู่กับวัตถุ เมื่อมีการร่ายคาถา มันจะช่วยแปลงร่างวัตถุ ในเรื่องราวดังกล่าว คาถาจะติดอยู่กับ ไม้ กายสิทธิ์ที่ใช้โดยพ่อมด แม่มด และ แม่อุปถัมภ์ ตัวอย่างหนึ่งคือคาถาที่นางฟ้าแม่ทูนหัวของ ซินเดอเรลล่า เคยเปลี่ยนฟักทองให้เป็นโค้ช " Bibbidi-Bobbidi-Boo " ซึ่งเป็นคำคล้องจองไร้สาระที่สะท้อนถึงคาถาทางประวัติศาสตร์ที่จริงจังยิ่งขึ้น ^[2]

การแสดงเวทมนตร์มักเกี่ยวข้องกับการใช้ภาษาเสมอ ไม่ว่าจะพูดออกมาดังๆ หรือไม่พูด คำพูดต่างๆ มักจะถูกใช้เพื่อเข้าถึงหรือชี้นำพลังเวทย์มนตร์ ใน The Magical Power of Words (1968) SJ Tambiah ให้เหตุผลว่าการเชื่อมโยงระหว่างภาษากับเวทมนตร์นั้นเกิดจากความเชื่อในความสามารถโดยธรรมชาติของคำพูดที่จะมีอิทธิพลต่อจักรวาล Bronisław Malinowski ใน Coral Gardens and their Magic (1935) เสนอแนะว่าความเชื่อนี้เป็นส่วนขยายของการใช้ภาษาขั้นพื้นฐานของมนุษย์เพื่ออธิบายสภาพแวดล้อมของเขา ซึ่ง "ความรู้เกี่ยวกับคำพูดที่ถูกต้อง วลีที่เหมาะสม และรูปแบบที่พัฒนาสูงขึ้นของ คำพูดทำให้มนุษย์มีอำนาจเหนือกว่าขอบเขตการกระทำส่วนตัวของเขาเอง” ^{[3] : 235}การพูดด้วยเวทมนตร์จึงเป็นพิธีกรรมและมีความสำคัญต่อการแสดงเวทมนตร์มากกว่าการแสดงด้วยวาจา ^{[4] : 175–176}

ไม่ใช่ทุกคำพูดจะถือว่ามีมนต์ขลัง เฉพาะคำและวลีบางคำหรือคำที่พูดในบริบทเฉพาะเท่านั้นที่ถือว่ามีพลังเวทย์มนตร์ ^{[5] : 176}ภาษามหัศจรรย์ตามประเภทของคำพูดของ CK Ogden และ IA Richards (วัตถุมงคล) แตกต่างจากภาษาทางวิทยาศาสตร์เพราะเป็นภาษาเกี่ยวกับอารมณ์ และแปลงคำต่างๆ ให้เป็นสัญลักษณ์แทนอารมณ์ ในขณะที่คำในภาษาวิทยาศาสตร์เชื่อมโยงกับความหมายเฉพาะและอ้างถึงความเป็นจริงภายนอกที่เป็นรูปธรรม ^{[5] : 188}ภาษาเวทย์มนตร์จึงเชี่ยวชาญเป็นพิเศษในการสร้างอุปมาอุปไมยที่สร้างสัญลักษณ์และเชื่อมโยงพิธีกรรมเวทย์มนตร์เข้ากับโลก ^{[5] : 189}

มาลิโนฟสกี้ให้เหตุผลว่า "ภาษาแห่งเวทมนตร์เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ มีการกำหนดและใช้เพื่อจุดประสงค์ที่แตกต่างไปจากชีวิตปกติอย่างสิ้นเชิง" ^{[6] : 213}ภาษาทั้งสองรูปแบบมีความแตกต่างกันผ่านการเลือกใช้คำ ไวยากรณ์ รูปแบบ หรือโดยการใช้วลีหรือรูปแบบเฉพาะ เช่น การสวด มนต์ คาถา เพลง คำอวยพร หรือ บทสวด เป็นต้น รูปแบบภาษาศักดิ์สิทธิ์มักใช้คำและรูปแบบที่เก่าแก่เพื่อพยายามเรียกความบริสุทธิ์หรือ "ความจริง" ของ "ยุคทอง" ทางศาสนาหรือวัฒนธรรม การใช้ภาษาฮีบรูใน ศาสนายิว เป็นตัวอย่าง ^{[7] : 182}

แหล่งที่มาที่เป็นไปได้อีกประการหนึ่งของพลังของคำพูดคือความลับและความพิเศษเฉพาะตัว ภาษาศักดิ์สิทธิ์จำนวนมากมีความแตกต่างมากพอจากภาษาทั่วไปจนไม่สามารถเข้าใจได้สำหรับประชากรส่วนใหญ่ และสามารถใช้ได้และตีความโดยผู้ประกอบวิชาชีพเฉพาะทางเท่านั้น ( นักมายากล นักบวช หมอผี หรือ อิหม่าม ) ^{[8] : 228 [9] : 178}ในแง่นี้ Tambiah ให้เหตุผลว่าภาษาเวทย์มนตร์ละเมิดหน้าที่หลักของภาษา นั่นก็คือ การสื่อสาร ^{[9] : 179}แต่ผู้ที่นับถือเวทมนตร์ยังคงสามารถใช้และให้คุณค่ากับหน้าที่มหัศจรรย์ของคำได้ โดยเชื่อในพลังโดยธรรมชาติของคำนั้นๆ และในความหมายที่พวกเขาต้องจัดเตรียมให้กับผู้ที่เข้าใจคำเหล่านั้น สิ่งนี้ทำให้ทัมเบียห์สรุปว่า "ความแตกต่างที่น่าทึ่งระหว่างภาษาศักดิ์สิทธิ์และภาษาดูหมิ่นซึ่งมีอยู่ตามข้อเท็จจริงทั่วไป ไม่จำเป็นต้องเชื่อมโยงกับความจำเป็นในการรวบรวมคำศักดิ์สิทธิ์ในภาษาพิเศษ" ^{[9] : 182}

• เสน่ห์ทางเมตริกแองโกล-แซ็กซอน
• Carmina Gadelica ซึ่งเป็นคอลเลกชัน บทกวีปากเปล่า ของเกลิค ซึ่งส่วนใหญ่มีเสน่ห์
• Atharvaveda คอลเลกชันของมนต์เสน่ห์ และ Rigveda คอลเลกชันของ เพลงสวด หรือคาถา
• ตำราพิธีกรรมของชาวฮิตไทต์
• ปาปิริเวทมนตร์แห่งกรีก
• Maqlû ข้อความคาถาอัคคาเดียน
• เครื่องรางเมอร์สเบิร์ก คาถาเวทมนตร์ยุคกลางสองคาถา เครื่องรางที่เขียนด้วยภาษาเยอรมันสูงเก่า
• Cyprianus เป็นคำทั่วไปสำหรับหนังสือ คาถาพื้นบ้านของชาวสแกนดิเนเวีย
• ว้าวว้าว; หรือเพื่อนที่หายไปนาน
• คาถาของ ชาวบาบิโลน ^[10]
• คาถา เมโสโปเตเมีย ถูกแต่งขึ้นเพื่อตอบโต้ทุกสิ่งตั้งแต่คาถา ( Maqlû ) ไปจนถึงศัตรูพืชในทุ่ง ( Zu-buru-dabbeda )