ชาวสิงหล
ชาวสิงหล (สิงหล: සිංහල ජාතිය) เป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่ใช้ภาษากลุ่มอินโด-อารยันบนเกาะลังกาของประเทศศรีลังกา[15] มีประชากร 16.2 ล้านคน หรือคิดเป็นร้อยละ 75 จากประชากรทั้งหมดในศรีลังกา[2] ชาวสิงหลมีอัตลักษณ์ทางด้านภาษา ประวัติศาสตร์ และศาสนา ส่วนใหญ่นับถือศาสนาพุทธนิกายเถรวาท[16] มีจำนวนน้อยที่นับถือศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกซึ่งเข้ารีตในยุคอาณานิคม ชาวสิงหลส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในจังหวัดกลางเหนือ, จังหวัดกลาง, จังหวัดใต้ และจังหวัดตะวันตก
.jpg) หญิงสิงหลสวมชุดส่าหรีพื้นเมือง | |
| ประชากรทั้งหมด | |
|---|---|
| 17 ล้านคน [1] | |
| ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ | |
 ศรีลังกา 15,173,820 (74.88%)(2012)[2] | |
 สหราชอาณาจักร | ~100,000 (2010)[3] |
 ออสเตรเลีย | 85,000 (2016)[4] |
 อิตาลี | ~56,000 (2016)[5] |
 แคนาดา | 19,830 (2006)[6] |
 สหรัฐ | 41,000 (2016)[7] |
 สิงคโปร์ | 25,000 (2016)[8] |
 มาเลเซีย | 10,000 (2009)[9] |
 นิวซีแลนด์ | 7,257 (2006)[10] |
 อินเดีย | 4,100[11][12] |
| ภาษา | |
| สิงหล · อังกฤษ | |
| ศาสนา | |
| ส่วนใหญ่นับถือเถรวาท ส่วนน้อยนับถือโรมันคาทอลิก | |
| กลุ่มชาติพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง | |
| ชนกลุ่มน้อยในเอเชียใต้[13] ชาวทมิฬ (โดยเฉพาะชาวทมิฬศรีลังกา)[13] ชนชาติออสโตรเอเชียติก[14] | |
ใน มหาวงศ์ และ ทีปวงศ์ ซึ่งเป็นมหากาพย์ช่วงศตวรรษที่ 3-5 ซึ่งบันทึกโดยพระสงฆ์แห่งอนุราธปุรมหาวิหารยะ (Anuradhapura Maha Viharaya) ในศรีลังกา ระบุว่าเจ้าชายวิชยะ (Vijaya) พร้อมบรรพบุรุษของชาวสิงหลอพยพจากเมืองสิงหปุระ (Sinhapura) ซึ่งตั้งอยู่ในอนุทวีป ไปตั้งถิ่นฐานบนเกาะลังกาเมื่อ 543 ปีก่อนคริสต์ศักราช[17]
นิรุกติศาสตร์
สิงหลเป็นคำจากภาษาสันสกฤตซึ่งภาษาในยุคกลางที่เทียบได้คือสีหละ ส่วนคำในภาษาสิงหลจริง ๆ คือ เฮลา ความหมายของคำนี้คือสิงโต[18]
ศาสนา
ศาสนาพุทธในประเทศศรีลังกาเป็นแบบเถรวาทเช่นเดียวกับไทย ในเอกสารภาษาบาลี (เช่นมหาวงศ์) อ้างว่าชาวสิงหลคือชาติพันธุ์ที่ถูกกำหนดให้พิทักษ์พุทธศาสน์ ใน ค.ศ. 1988 ประชาชนที่ใช้ภาษาสิงหลร้อยละ 93 ระบุตัวตนว่าเป็นพุทธศาสนิกชน[19] อย่างไรก็ตามชาวสิงหลพุทธมีมุมมองและการปฏิบัติศาสนกิจใกล้เคียงกับฮินดู ทั้งมีคำสอนที่ใกล้เคียงกัน ชาวสิงหลพุทธจึงรับองค์ประกอบทางศาสนาของฮินดูมาปรับใช้ในวัฒนธรรมทางศาสนา โดยนำยึดโยงกับความเชื่อพื้นเมืองดั้งเดิมและธรรมเนียมการนับถือผี การบูชาเทพเจ้าหรือปีศาจ[20][21][22]
คณนาถ โอเพเยเสเกเร (Gananath Obeyesekere) นักมานุษยวิทยาชาวศรีลังกา และกิตสิริ มาลัลโคทา (Kitsiri Malalgoda) เรียกศาสนาพุทธของชาวสิงหลว่า "ศาสนาพุทธนิกายโปรเตสแตนต์" ซึ่งเลียนแบบกลยุทธ์ในการเผยแผ่ศาสนาของมิชชันนารีนิกายโปรเตสแตนต์ในยุคอาณานิคมบริติช โดยมีการจัดระเบียบการปฏิบัติศาสนกิจ การจัดตั้งโรงเรียนพุทธเพื่อให้ความรู้แก่ยุวชนพุทธ รวมทั้งมีการก่อตั้งองค์กรของชาวพุทธ เช่น ยุวพุทธสมาคม (Young Men's Buddhist Association) และมีการพิมพ์แผ่นพับเพื่อส่งเสริมให้ประชาชนมีส่วนร่วมในการปกป้องพระพุทธศาสนาทั้งในการโต้วาทีหรือในความขัดแย้งทางศาสนา[23]
มีคริสต์ศาสนิกชนเชื้อสายสิงหลจำนวนมากในกลุ่มจังหวัดชายทะเลของศรีลังกาอย่างมีนัยสำคัญ[20] มีการเผยแผ่ศาสนาคริสต์สู่ชาวสิงหลตั้งแต่ยุคที่เกาะลังกาตกเป็นอาณานิคมโปรตุเกส ดัตช์ และสหราชอาณาจักร ตามช่วงระยะเวลาปกครอง[24] โดยมากคริสต์ศาสนิกชนชาวสิงหลนับถือนิกายโรมันคาทอลิก ส่วนน้อยเป็นโปรเตสแตนต์[19] มีศูนย์กลางทางวัฒนธรรมที่เมืองนิกอมโบ (Negombo)
จากการสำรวจของแกลลัพโพล (Gallup poll) พบว่าชาวศรีลังการ้อยละ 99 ระบุว่าศาสนามีบทบาทสำคัญต่อชีวิตประจำวัน[25]
พันธุกรรม
การศึกษาในยุคใหม่ชี้ให้เห็นถึงลักษณะเด่นที่มีร่วมกับชาวเบงกอลและชาวโอดิชา และมีอิทธิพลจากชาวทมิฬเล็กน้อย การศึกษาแสดงให้เห็นว่าความสัมพันธ์กับประชากรชาวคุชราตและชาวปัญจาบซึ่งยังสามารถสังเกตได้[13][26] การศึกษาอื่น ๆ เกี่ยวกับความสัมพันธ์กับอดีต ยังแสดงให้เห็นว่าชาวสิงหลมีการผสมผสานทางพันธุกรรมจากประชากรในเอเชียตะวันออก และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้บางส่วน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับกลุ่มที่ใช้ตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติก[27][28] โดยเฉพาะ Y-DNA, mtDNA haplogroups และเครื่องหมายทางพันธุกรรมของอิมมูโนโกลบูลินในหมู่ชาวสิงหล เป็นตัวอย่างซึ่งแสดงอิทธิพลทางพันธุกรรมของเอเชียตะวันออกและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยพบในหลายกลุ่มประชากรของอินเดียในบริเวณตะวันออกเฉียงเหนือที่ชาวสิงหลมีความเกี่ยวข้องทางพันธุกรรม[29][30][31]