พระเจ้าจอห์นแห่งอังกฤษ

พระเจ้าจอห์น^[1] หรือที่รู้จักในพระนาม "จอห์นผู้เสียแผ่นดิน" (อังกฤษ: John หรือ John Lackland ค.ศ. 1166-1216) เป็นกษัตริย์แห่งอังกฤษและเป็นกษัตริย์องค์ที่ 3 ของราชวงศ์แพลนแทเจอนิต ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1199 จนกระทั่งพระองค์สวรรคตในปี ค.ศ. 1216 พระองค์สูญเสียดัชชีนอร์ม็องดีและดินแดนอื่น ๆ ในฝรั่งเศสส่วนใหญ่ให้แก่พระเจ้าฟีลิปที่ 2 แห่งฝรั่งเศส ส่งผลให้เกิดการล่มสลายของจักรวรรดิอ็องเกแว็ง และมีส่วนสนับสนุนการเติบโตของราชวงศ์กาเปเตียงของฝรั่งเศสในช่วงศตวรรษที่ 13 การจลาจลบารอนนำไปสู่การลงพระนามและประทับตราพระราชลัญจกรในมหากฎบัตรแม็กนาคาร์ตา ซึ่งเป็นเอกสารสำคัญที่ถือเป็นก้าวแรกในวิวัฒนาการของรัฐธรรมนูญของสหราชอาณาจักร

พระเจ้าจอห์น
พระมหากษัตริย์อังกฤษ
ครองราชย์	6 เมษายน ค.ศ. 1199 ถึง 19 ตุลาคม ค.ศ. 1216
รัชสมัย	17 ปี
ราชาภิเษก	27 พฤษภาคม ค.ศ. 1199
ก่อนหน้า	พระเจ้าริชาร์ดที่ 1
ถัดไป	พระเจ้าเฮนรีที่ 3
เจ้าแห่งไอร์แลนด์
ครองราชย์	พฤษภาคม ค.ศ. 1177 – 19 ตุลาคม ค.ศ. 1216
ถัดไป	พระเจ้าเฮนรีที่ 3
พระราชสมภพ	24 ธันวาคม ค.ศ. 1166 เมืองออกซฟอร์ด
สวรรคต	19 ตุลาคม ค.ศ. 1216 ~(49 ปี) นอตทิงแฮมเชอร์
มเหสี	อิซาเบล เคาน์เตสแห่งกลอสเตอร์ พระนางอิซาเบลลาแห่งอ็องกูแลม
พระราชบุตร	5 พระองค์
ราชวงศ์	ราชวงศ์แพลนแทเจเนต
พระราชบิดา	พระเจ้าเฮนรีที่ 2 แห่งอังกฤษ
พระราชมารดา	อาลีเยนอร์แห่งอากีแตน

พระเจ้าจอห์นทรงเป็นพระโอรสองค์สุดท้องในพระราชโอรสทั้งสี่ของพระเจ้าเฮนรีที่ 2 แห่งอังกฤษและอาลีเยนอร์แห่งอากีแตน พระองค์มีพระสมัญญาว่า จอห์น ผู้ไร้แผ่นดิน^[2] เพราะพระองค์ไม่คาดว่าจะได้รับมรดกที่ดินที่สำคัญ^[3] พระองค์กลายเป็นพระราชโอรสองค์โปรดของพระเจ้าเฮนรีหลังจากการจลาจลที่ล้มเหลวในปี ค.ศ. 1173-1174 โดยพระเชษฐาของพระองค์คือ เฮนรียุวกษัตริย์, เจ้าชายริชาร์ด และ เจ้าชายเจฟฟรีย์ ต่อพระราชบิดาของพระองค์ เจ้าชายจอห์นได้รับแต่งตั้งให้เป็นเจ้าแห่งไอร์แลนด์ในปี ค.ศ. 1177 และได้รับมอบดินแดนในอังกฤษและในทวีป พระองค์พยายามกบฏต่อการปกครองของพระเจ้าริชาร์ดแต่ไม่สำเร็จในขณะที่พระเจ้าริชาร์ดเข้าร่วมในสงครามครูเสดครั้งที่สาม แต่พระองค์ได้รับการประกาศให้เป็นกษัตริย์หลังจากพระเจ้าริชาร์ดสวรรคตในปี ค.ศ. 1199 พระองค์ได้บรรลุข้อตกลงกับพระเจ้าฟีลิปที่ 2 แห่งฝรั่งเศส เพื่อรับรู้ถึงการครอบครองดินแดนแองเกแว็งของพระเจ้าจอห์นในสนธิสัญญาเลอกูเลต์ในปี ค.ศ. 1200