รูธ เบเดอร์ กินส์เบิร์ก

ประธานาธิบดีจิมมี คาร์เตอร์ได้เสนอชื่อเมื่อวันที่ 14 เมษายน 2523 ให้กินส์เบิร์กเข้าดำรงตำแหน่งผู้พิพากษาศาลอุทธรณ์สหรัฐ ภาคแขวงโคลัมเบีย ซึ่งว่างลงเนื่องจากการเสียชีวิตของผู้พิพากษาแฮโรวด์ เลเวนธาล^[5] วุฒิสภาสหรัฐยืนยันให้กินส์เบิร์กเข้าดำรงตำแหน่งเมื่อวันที่ 18 มิถุนายน 2523 และได้รับการตอบรับให้เข้าดำรงตำแหน่งในวันเดียวกันนั้น^[5] กินส์เบิร์กยุติบทบาทในศาลอุทธรณ์เมื่อวันที่ 9 สิงหาคม 2536 เนื่องจากได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งในศาลสูงสหรัฐ^[5][6][7]

ในระหว่างที่กินส์เบิร์กเป็นผู้พิพากษาประจำแขวงโคลัมเบีย กินส์เบิร์กมักมีความเห็นพ้องกับผู้พิพากษาด้วยกัน เช่น ผู้พิพากษาโรเบิร์ด เอช. บอร์ก และผู้พิพากษาแอนโทนิน สกาเลีย ซึ่งเป็นฝ่ายอนุรักษ์นิยม ^[8][9] ในระหว่างวาระการดำรงตำแหน่ง กินส์เบิร์กได้ชื่อว่าเป็น "นักกฎหมายที่มีความระมัดระวัง" และมีความคิดไปในโทนกลาง ^[10] ผู้พิพากษาเดวิด เอส. ทาเทล ได้เข้ามาดำรงตำแหน่งแทนกินส์เบิร์กหลังจากกินส์เบิร์กได้รับการแต่งตั้งเป็นตุลาการศาลสูงสุดสหรัฐ^[11]

การเสนอชื่อและการออกเสียงยืนยัน

ประธานาธิบดีบิล คลินตันเสนอชื่อกินส์เบิร์กเป็นตุลาการสมทบในศาลสูงสุดเมื่อวันที่ 14 มิถุนายน 2536 เพื่อแทนที่ตำแหน่งที่ว่างลงของผู้พิพากษาไบรอน ไวท์ที่เกษียณอายุไป โดยแจเน็ต เรโน อัยการสูงสุดสหรัฐในขณะนั้นเป็นผู้แนะนำกินส์เบิร์กให้กับประธานาธิบดีคลินตัน^[12] โดยคำแนะนำของวุฒิสมาชิกพรรครีพรับริกันรัฐยูทาร์ ออร์ริน แฺฮช^[13] ในขณะที่มีการเสนอชื่อดังกล่าว กินส์เบิร์กถือว่าเป็นผู้มีลักษณะธรรมดา แต่ประธานาธิบดีคลินตันมุ่งเน้นที่จะทำให้ศาลสูงสุดมีองค์คณะที่มีความหลากหลาย ซึ่งกินส์เบิร์กทำให้เกิดความหลากหลายโดยเป็นผู้พิพากษายิวคนแรกตั้งแต่ปี 2512 หลังจากการลาออกของผู้พิพากษาอาเบ ฟอร์ทาส ผู้พิพากษายิวที่เป็นสตรีรายแรก และผู้พิพากษาที่เป็นสตรีรายที่สองของศาลสูงสุด^[10][14][15] กินส์เบิร์กกลายเป็นผู้พิพากษายิวที่ดำรงตำแหน่งนานที่สุดที่เคยมีมา^[16] และคณะทำงานด้านนิติกระบวนของรัฐบาลกลางประจำเนติบัณฑิตสหรัฐยังได้ให้ความเห็นว่ากินส์เบิร์ก "มีคุณสมบัติอย่างยิ่ง" ซึ่งเป็นระดับคุณสมบัติสูงสุดที่ให้ได้กับผู้ที่จะกลายเป็นผู้พิพากษาในอนาคตต่อไป^[17]

ในระหว่างการไต่สวนต่อหน้าคณะกรรมาธิการวุฒิสมาชิกด้านนิติศาสตร์เพื่อประกอบการออกเสียงยืนยันของวุฒิสภา กินส์เบิรก์ปฏิเสธที่จะตอบคำถามบางประการเกี่ยวกับประเด็นความชอบด้วยรัฐธรรมนูญ เช่น โทษประหารในสหรัฐ โดยเห็นว่าประเด็นดังกล่าวอาจเป็นประเด็นที่ตนต้องออกเสียงหากมีประเด็นดังกล่าวขึ้นมายังศาลสูงสุด^[18]

ในขณะเดียวกัน กินส์เบิร์กได้ตอบคำถามเกี่ยวกับประเด็นที่น่าจะเป็นข้อถกเถียงบางประการ เป็นต้นว่า กินส์เบิร์กยืนยันความเชื่อของตนเรื่องสิทธิส่วนบุคคลภายใต้รัฐธรรมนูญ และยังได้อภิปรายหลักการนิติปรัชญาส่วนตัวและความเห็นเกี่ยวกับความเท่าเทียมกันทางเพศอีกด้วย^{[19]: 15–16} กินส์เบิร์กยังพร้อมที่จะหารือประเด็นต่าง ๆ ที่ตนได้เคยเขียนไว้แล้วอย่างเปิดเผยด้วย^[18] วุฒิสภาสหรัฐออกเสียงยืนยันกินส์เบิร์กด้วยเสียง 96 ต่อ 3 เมื่อวันที่ 3 สิงหาคม 2536 ^[a][5] กินส์เบิร์กได้รับการตอบรับเมื่อวันที่ 5 สิงหาคม 2536^[5] และสาบานตนเข้ารับตำแหน่งเมื่อวันที่ 10 สิงหาคม 2536^[21]

ชื่อกินส์เบิร์กได้รับการกล่าวถึงอีกครั้งในการออกเสียงยืนยันผู้พิพากษาจอห์น รอเบิตส์ แม้ว่ากินส์เบิร์กเองจะไม่ใช่ผู้ได้รับการเสนอชื่อรายแรกที่ไม่ตอบคำถามบางข้อในการไต่สวนต่อหน้าสภาคองเกรสก็ตาม^[b] ในปี 2524 ในขณะที่รอเบิตส์ยังเป็นทนายความที่มีประสบการณ์ไม่มาก รอเบิตส์ได้แนะนำว่าผู้ได้รับการเสนอชื่อเป็นตุลาการไม่ควรตอบคำถามใด ๆ อันมีลักษณะเป็นการเฉพาะทั้งสิ้น ^[22] อย่างไรก็ดี นักวิจารณ์หัวอนุรักษ์นิยมและวุฒิสมาชิกก็ได้ใช้ถ้อยคำว่า "วิธีแบบกินส์เบิร์ก" เพื่อแก้ต่างข้อโต้แย้งดังกล่าว^[17][22] ในสุนทรพจน์ที่กินส์เบิร์กกล่าวที่มหาวิทยาลัยเวคฟอเรสต์เมื่อวันที่ 28 กันยายน 2548 กินส์เบิร์กกล่าวว่าการที่รอเบิตส์ปฏิเสธไม่ตอบคำถามบางคำถามในการไต่สวนต่อหน้าวุฒิสภานั้นเป็นเรื่องที่ "ถูกต้องโดยไม่มีข้อกังขาใด ๆ"^[23]

หลักกฎหมายในศาลสูงสุด

กินส์เบิร์กวิเคราะห์การปฏิบัติหน้าที่ของตนดังกล่าวว่าเป็นการใช้ความระมัดระวังในการวินิจฉัยคดี^[24] และได้กล่าวในถ้อยแถลงก่อนได้รับการเสนอชื่อเป็นตุลาการศาลสูงสุดว่า "คำขอต่าง ๆ ที่ได้พิจารณาแล้วโดยหลักการถือว่ามีความถูกต้องทั้งในเชิงรัฐธรรมนูญและการวินิจฉัยตามกฎหมายคอมมอนลอว์ การยืดหยุ่นของหลักการที่กระทำขึ้นโดยเร็วเกินไปนั้น ประสบการณ์ก็ได้ชี้ให้เห็นแล้วว่าย่อมอาจเกิดความไม่แน่นอน" "^[25] คาส ซันสเตน นักกฎหมาย ได้ชี้ว่ากินส์เบิร์กเป็นบุคคลจำพวก "มีแนวคิดไม่ซับซ้อนที่มีเหตุผล" และเป็นนักกฎหมายที่สร้างหลักการบนรากฐานเดิมอย่างระมัดระวังโดยไม่ตีความรัฐธรรมนูญไปตามความเห็นของตน ^{[26]: 10–11}

จากการเกษียณอายุของผู้พิพากษาซานดรา เดย์ โอ'คอนนอร์ ในปี 2549 ทำให้กินส์เบิร์กกลายเป็นสตรีเพียงคนเดียวในศาลสูงสุด ^[27][c]ลินดา กรีนเฮาส์แห่งหนังสือพิมพ์ นิวยอร์กไทมส์ กล่าวว่าวาระการดำรงตำแหน่งปี 2549-2550 ของศาลเป็น "ระยะเวลาที่ผู้พิพากษารูธ แบเดอร์ กินส์เบิร์ก ได้มีปากเสียงมากที่สุดและได้ใช้ปากเสียงดังกล่าวนั้น^[29] ในวาระดังกล่าวยังเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของการปฏิบัติหน้าที่ในศาลของกินส์เบิร์กที่กินส์เบิร์กเป็นผู้อ่านคำวินิจฉัยแย้งหน้าบัลลังค์หลายคราว อันเป็นวิธีการที่แสดงให้เห็นถึงความไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งกับผู้พิพากษาเสียงข้างมาก^[29]

จากการเกษียณอายุของผู้พิพากษาจอห์น พอล สตีเวนส์ กินส์เบิร์กกลายเป็นสมาชิกที่มีอายุมากที่สุดของฝั่งที่มักเรียกว่าฝั่ง "เสรีนิยม" ของศาล^[30][31][32] และเมื่อศาลมีความเห็น 5-4 ตามแนวความคิดของตนและแนวความคิดเสรีนิยมเป็นแนวความคิดเสียงข้างน้อย กินส์เบิร์กมักได้รับอำนาจในการกำหนดให้ผู้พิพากษารายใดรายหนึ่งทำความเห็นแย้งได้เนื่องจากกินส์เบิร์กเป็นผู้พิพากษาที่อายุมากที่สุด^[31][d] กินส์เบิร์กเป็นผู้สร้างหลักการของผู้พิพากษาเสรีนิยมเสียงข้างน้อยที่มีคำวินิจฉัย "รวมกันเสียงเดียว" และในกรณีที่จะเป็น สามารถทำคำวินิจฉัยแบบรวมข้อพิจารณาทั้งหมดที่ผู้พิพากษาเสียงข้างน้อยทั้งหมดเห็นพ้องร่วมกันได้ด้วย^[30][31]

การทำแท้ง

กินส์เบิร์กให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับประเด็นการทำแท้งและความเท่าเทียมกันทางเพศในหนังสือพิมพ์ นิวยอร์กไทมส์ เมื่อปี 2552 โดยกล่าวถึงการทำแท้งว่า "หลักการพื้นฐานคือรัฐไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวใด ๆ กับการตัดสินใจของสตรี"^[34] แม้ว่ากินส์เบิร์กจะได้สนับสนุนสิทธิในการทำแท้งอย่างต่อเนื่อง และมีความเห็นพ้องในคำพิพากษาศาลสูงสุดในคดี Stenberg v. Carhart 530 U.S. 914 (2000) ที่วินิจฉัยว่ากฎหมายรัฐเนแบรสกาเกี่ยวกับการทำแท้งเมื่อลูกอ่อนเสียชีวิตก่อนออกจากครรภ์มารดานั้นไม่ชอบก็ตาม แต่เมื่อครบรอบ 40 ปีคำพิพากษาศาลสูงสุดในคดี Roe v. Wade 410 U.S. 113 (1973) กินส์เบิร์กวิจารณ์ว่าคำวินิจฉัยในคดีดังกล่าวเป็นการยุติการเคลื่อนไหวเชิงประชาธิปไตยที่เพิ่มเริ่มต้นในการยกเลิกกฎหมายเกี่ยวกับการทำแท้งซึ่งอาจก่อให้เกิดความเห็นพ้องที่หนักแน่นยิ่งขึ้นในการสนับสนุนให้มีสิทธิในการทำแท้งต่อไป^[35] ในคดี Gonzales v. Carhart, 550 U.S. 124 (2007) กินส์เบิร์กเป็นผู้พิพากษาเสียงข้างน้อยในคำวินิจฉัย 5-4 ที่ยืนหลักข้อจำกัดในการทำแท้งเมื่อลูกอ่อนเสียชีวิตก่อนออกจากครรภ์มารดา ในความเห็นแย้งดังกล่าว กินส์เบิร์กปฏิเสธคำวินิจฉัยเสียงข้างมากที่กลับไปใช้ข้อวินิจฉัยทางนิติบัญญัติว่ากระบวนการดังกล่าวไม่ปลอดภัยสำหรับผู้หญิง โดยกินส์เบิร์กมุ่งวิจารณ์กระบวนการที่ทำให้สภาคองเกรสได้ข้อสรุป และความถูกต้องของข้อสรุปดังกล่าว^[36] กินส์เบิร์กยังมีความเห็นพ้องกับคำพิพากษาในคดี Whole Woman's Health v. Hellerstedt, 579 U.S. 15-274 (2016) ซี่งยกเลิกกฎหมายของรัฐเท็กซัสในปี 2556 บางส่วนเกี่ยวกับการกำหนดหลักเกณฑ์ในเรื่องผู้ให้บริการทำแท้ง โดยกินส์เบิร์กมีความเห็นส่วนตนสั้น ๆ วิจารณ์กฎหมายที่กำลังเป็นประเด็นดังกล่าวยิ่งขึ้นไปอีก ^[37] กินส์เบิร์กอ้างว่ากฎหมายดังกล่าวไม่ได้มีวัตถุประสงค์ในการคุ้มครองสุขภาพของผู้หญิงอย่างที่รัฐเท็กซัสอ้าง แต่กลับเป็นการจำกัดไม่ให้ผู้หญิงสามารถเข้าถึงการทำแท้งได้^[36][37]

การเลือกปฏิบัติทางเพศ

ในคดี United States v. Virginia, 518 U.S. 515 (1996) กินส์เบิร์กเป็นผู้ทำความเห็นของศาลที่วินิจฉัยว่านโยบายของสถาบันทหารเวอร์จิเนียซึ่งรับแต่เฉพาะเพศชาย เป็นการกระทำอันขัดข้อถ้อยคำว่าด้วยการคุ้มครองอย่างเท่าเทียมกันของรัฐธรรมนูญฉบับแก้ไขครั้งที่ 14 สถาบันทหารดังกล่าวเป็นสถาบันที่ได้แรงบันดาลใจมาจากการทหาร ดำเนินงานโดยรัฐบาล และเป็นสถาบันอันทรงเกียรติซึ่งมีนโยบายไม่รับผู้เข้าศึกษาเพศหญิง กินส์เบิร์กเห็นว่าตัวการระดับรัฐเช่นสถาบันทหารดังกล่าวจะใช้เพศมาเป็นเครื่องกีดกันไม่ให้เพศหญิงเข้าศึกษาในสถาบันทหารซึ่งมีกระบวนการศึกษาที่เป็นเอกลักษณ์ไม่ได้^[38] กินส์เบิร์กเน้นย้ำว่ารัฐบาลต้องแสดงให้เห็นถึง "เหตุผลที่ฟังขึ้นได้เป็นอย่างยิ่ง" ในการใช้เพศเป็นเครื่องมือทำนองดังกล่าว ^[39]

กินส์เบิร์กมีความเห็นแย้งคำพิพากษาศาลสูงสุดในคดี Ledbetter v. Goodyear, 550 U.S. 618 (2007) ซึ่งเป็นคดีที่ลิลลี่ เลดเบตเตอร์ ผู้เป็นโจทก์ ฟ้องคดีต่อนายจ้างโดยอ้างว่ามีการจ่ายค่าจ้างไม่เท่าเทียมกันด้วยเหตุทางเพศ โดยอาศัยกฎหมายในลักษณะ 7 ของรัฐบัญญัติว่าด้วยสิทธิพลเมืองปี 2507 โดยในคำวินิจฉัยด้วยเสียง 5-4 องค์คณะเสียงข้างมากตีความว่าอายุความเริ่มนับตั้งแต่ระยะเวลาที่ได้มีการจ่ายค่าจ้างทุกคราวไป แม้ว่าผู้หญิงจะไม่ทราบว่าตนได้รับการจ่ายค่าจ้างต่ำกว่าผู้ร่วมงานที่เป็นผู้ชายจนกระทั่งเวลาผ่านไปบ้างแล้วก็ตาม กินส์เบิร์กเห็นว่าคำวินิจฉัยดังกล่าวไม่สมเหตุผล โดยอ้างว่าปกติผู้หญิงมักไม่ทราบว่าตนได้รับค่าจ้างต่ำกว่า และย่อมไม่เป็นการยุติธรรมที่จะให้ผู้หญิงโต้แย้งใด ๆ เมื่อได้มีการจ่ายค่าจ้าง กินส์เบิร์กยังชี้ให้เห็นว่าผู้หญิงอาจไม่กล้าดำเนินการใด ๆ เพื่อสร้างแรงกระเพื่อมโดยฟ้องคดีเรียกเงินจำนวนเล็กน้อยท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่เพศชายเป็นใหญ่ แต่กลับรอให้ความเหลื่อมล้ำเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ ^[40] ในความเห็นแย้งดังกล่าว กินส์เบิร์กเรียกร้องให้สภาคองเกรสแก้ไขถ้อยคำในลักษณะ 7 เพื่อให้กฎหมายมีผลเป็นการลบล้างคำพิพากษาศาลต่อไป^[41] เมื่อประธานาธิบดีบารัค โอบามาได้รับเลือกเป็นประธานาธิบดีในปี 2551 ได้มีการออกรัฐบัญญัติค่าจ้างเท่าเทียม ลิลลี่ เลดเบตเตอร์เป็นกฎหมาย ทำให้ลูกจ้างสามารถชนะคดีการจ่ายค่าจ้างไม่เท่าเทียมกันได้ง่ายขึ้น^[42][43] กินส์เบิร์กได้รับการกล่าวถึงว่าเป็นผู้จุดประกายให้มีกฎหมายดังกล่าวขึ้น^[41][43]

การตรวจค้นและการยึดทรัพย์

แม้ว่ากินส์เบิร์กจะไม่ได้เป็นผู้ทำคำวินิจฉัยเสียงข้างมากในคดี Safford Unified School District v. Redding, 557 U.S. 364 (2009) แต่กินส์เบิร์กก็ได้ชื่อว่าเป็นส่วนหนึ่งในการสร้างอิทธิพลต่อผู้พิพากษารายอื่น ๆ ในคดีดังกล่าว ^[44] โดยศาลวินิจฉัยในคดีดังกล่าวว่า การที่โรงเรียนสั่งให้นักเรียนหญิงอายุ 13 ปีถอดบราและการเกงในเพื่อให้เจ้าหน้าที่หญิงตรวจค้นยาเสพติดเป็นการกระทำที่เกินกว่าเหตุ^[44] ในคำให้สัมภาษณ์ที่เผยแพร่ก่อนศาลมีคำพิพากษา กินส์เบิร์กให้ความเห็นว่าองค์คณะตุลาการบางรายไม่ได้ตระหนักถึงการเปลื้องเครื่องแต่งกายเพื่อตรวจค้นเด็กหญิงอายุ 13 ปีอย่างเต็มที่ โดยกินส์เบิร์กกล่าวว่า "องค์คณะดังกล่าวไม่เคยอยู่ในฐานะของเด็กหญิงอายุ 13 ปีเลย"^[45] ในคำพิพากษาเสียง 8-1 ในคดีดังกล่าว ศาลวินิจฉัยว่าการค้นตัวของโรงเรียนเป็นการกระทำเกินกว่าเหตุ ขัดต่อรัฐธรรมนูญฉบับแก้ไขครั้งที่ 4 และอนุญาตให้นักเรียนดำเนินการฟ้องคดีต่อโรงเรียนได้ โดยผู้พิพากษากินส์เบิร์กและผู้พิพากษาสตีเวนส์ยังได้อนุญาตให้นักเรียนฟ้องร้องเจ้าหน้าที่โรงเรียนเป็นรายบุคคลได้อีกด้วย^[44]

ในคดี Herring v. United States, 555 U.S. 135 (2009) กินส์เบิร์กแสดงความไม่เห็นด้วยกับคำวินิจฉัยของศาลในการปฏิเสธที่จะไม่ยอมรับหลักฐานในการพิจารณาคดี เนื่องจากเจ้าหน้าที่ตำรวจไม่อัปเดตระบบคอมพิวเตอร์ ในขณะที่ผู้พิพากษารอเบิตส์เน้นย้ำว่าการไม่ยอมรับหลักฐานเป็นไปเพื่อป้องปรามการกระทำโดยมิชอบของตำรวจ กินส์เบิร์กกลับมีความเห็นอย่างรุนแรงในการไม่ยอมรับหลักฐานดังกล่าวเพื่อเยียวยาการละเมิดสิทธิจำเลยตามรัฐธรรมนูญฉบับแก้ไขครั้งที่ 4 กินส์เบิร์กเห็นว่าการไม่ยอมรับหลักฐานเป็นกระบวนการที่ห้ามไม่ให้รัฐบาลหาประโยชน์จากความผิดพลาด และมีลักษณะเป็นการเยียวยาเพื่อปกป้องบูรณภาพในทางตุลาการและการเคารพต่อสิทธิพลเมือง^[46]: 308 กินส์เบิร์กยังไม่ยอมรับข้ออ้างของผู้พิพากษารอเบิตส์ว่าการไม่ยอมรับหลักฐานย่อมไม่สามารถป้องปรามการกระทำผิดพลาดได้ โดยกล่าวว่าการให้ตำรวจต้องรับผิดชอบอย่างสูงต่อความผิดพลาดของตนย่อมจะทำให้ตำรวจใช้ความระมัดระวังมากยิ่งขึ้น^[46]: 309

กฎหมายระหว่างประเทศ

ในความเห็นทางกฎหมายต่าง ๆ กินส์เบิร์กยังได้เรียกร้องให้มีการใช้กฎหมายและหลักการระหว่างประเทศเพื่อทำให้กฎหมายสหรัฐสมบูรณ์ยิ่งขึ้น ซึ่งเป็นมุมมองที่ตุลาการร่วมคณะหัวอนุรักษ์บางรายไม่เห็นพ้องด้วย กินส์เบิร์กสนับสนุนการอาศัยการตีความกฎหมายของต่างประเทศเพื่อให้เกิดเหตุผลจูงใจและปัญญามากขึ้น แต่ไม่ใช่ในฐานะเป็นหลักการเดิมที่ศาลจะต้องวินิจฉัยตาม^[47] กินส์เบิร์กเห็นว่าการอาศัยกฎหมายระหว่างประเทศเป็นธรรมเนียมที่ฝังรากมาอย่างยาวนานในกฎหมายสหรัฐ และยกให้จอห์น เฮนรี วิกมอร์และประธานาธิบดีจอห์น แอดัมส์ เป็นบุคคลจำพวกต่างประเทศนิยม^[48] การอาศัยหลักกฎหมายระหว่างประเทศของกินส์เบิร์กมีมาตั้งแต่สมัยที่กินส์เบิร์กเป็นทนายความ โดยในคดี Reed v. Reed, 404 U.S. 71 (1971) ซึ่งกินส์เบิร์กได้ว่าความในศาบเป็นครั้งแรก กินส์เบิร์กอ้างถึงคดีในกฎหมายเยอรมันสองคดี^[49] และในความเห็นส่วนตนในคำวินิจฉัยคดี Grutter v. Bollinger, 539 U.S. 306 (2003) ซึ่งเป็นคำวินิจฉัยที่วินิจฉัยยืนหลักการให้สิทธิกับบุคคลที่ถูกเลือกปฏิบัติมาก่อนในการรับเข้าศึกษาของคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยมิชิแกน กินส์เบิร์กเห็นว่ามีความเห็นที่ชี้ให้เห็นว่านโยบายรับเข้าที่อาศัยการให้สิทธิกับผู้ที่ถูกเลือกปฏิบัติมาก่อนย่อมจะต้องมีจุดสิ้นสุด และเห็นพ้องกับสนธิสัญญาระหว่างประเทศที่มีขึ้นเพื่อกำจัดการเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติและทางเพศ^[48]

เมื่อผู้พิพากษาจอห์น พอล สตีเวนส์เกษียณอายุเมื่อปี 2553 กินส์เบิร์กด้วยวัย 77 ปี ได้กลายเป็นตุลาการศาลสูงสุดที่อายุมากที่สุด^[50] และแม้ว่าจะมีข่าวลือว่ากินส์เบิร์กจะเกษียณอายุเนื้อด้วยวัยที่มากขึ้น สุขภาพที่ทรุดโทรม และการเสียชีวิตของสามีของกินส์เบิร์ก^[51][52] กินส์เบิร์กก็ได้ปฏิเสธว่าจะเกษียณจากตำแหน่ง ในการสัมภาษณ์เมื่อเดือนสิงหาคม 2553 กินส์เบิร์กกล่าวว่าการปฏิบัติหน้าที่ในศาลสูงสุดทำให้เธอสามารถรับมือกับการเสียชีวิตของสามีได้ กินส์เบิร์กยังกล่าวด้วยว่าจะได้ปฏิบัติหน้าที่ต่อไปจนกว่าจะได้มีการคืนรูปวาดที่ประดับห้องทำงานของเธอมาแล้วในปี 2555^[50] นอกจากนี้ กินส์เบิร์กยังแสดงความประสงค์ที่จะปฏิบัติหน้าที่เป็นระยะเวลานานเท่ากับผู้พิพากษาหลุยส์ แบรนดีส ซึ่งปฏิบัติหน้าที่มาเป็นเวลาเกือบ 23 ปี ซึ่งกินส์เบิร์กสามารถปฏิบัติหน้าที่จนครบระยะเวลาดังกล่าวได้ในเดือนเมษายน 2559^[50][53] กินส์เบิร์กยังกล่าวอีกว่าตนมี "เป้าหมาย" ใหม่ที่จะปฏิบัติหน้าที่ให้ยาวนานเท่ากับอดีตผู้พิพากษาจอห์น พอล สตีเวนส์ ซึ่งเคยร่วมงานกันมาก่อนและเกษียณอายุเมื่ออายุ 90 ปี หลังจากได้ปฏิบัติหน้าที่มาแล้วเป็นเวลาเกือบ 35 ปี^[53]

ในระหว่างวาระดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีของบารัค โอบามา นักกฎหมายและนักกิจกรรมหัวเก้าหน้าบางรายเรียกร้องให้กินส์เบิร์กเกษียณอายุ เพื่อให้ประธานาธิบดีโอบามาสามารถแต่งตั้งผู้สืบทอดตำแหน่งที่มีลักษณะทำนองเดียวกันได้ ^[54][55][56] โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพรรคเดโมแครตยังมีเสียงข้างมากอยู่ในวุฒิสภาสหรัฐอยู่^[57] นักกิจกรรมดังกล่าวอ้างว่าอายุและปัญหาสุขภาพในอดีตของกินส์เบิร์กเป็นปัจจัยที่ทำให้เกิดความไม่แน่นอนในการพยายามดำรงตำแหน่งหน้าที่เป็นเวลานาน ^[55] แต่กินส์เบิร์กได้ปฏิเสธข้อเรียกร้องดังกล่าว ^[31] และยังยืนยันว่าจะดำรงตำแหน่งเป็นผู้พิพากษาต่อไปตราบเท่าที่จิตใจยังสมบูรณ์พร้อมในการปฏิบัติหน้าที่อยู่ ^[31] นอกจากนี้ กินส์เบิร์กยังให้ความเห็นว่าบรรยากาศการเมืองอาจทำให้ประธานาธิบดีโอบามาไม่สามารถแต่งตั้งนักกฎหมายที่มีลักษณะทำนองเดียวกับกินส์เบิร์กได้อีก^[58]

• De Hart, Jane Sherron (2020). Ruth Bader Ginsburg: A Life (ภาษาอังกฤษ). Knopf Doubleday Publishing Group. ISBN 978-1-9848-9783-1.
• Ginsburg, Ruth Bader; Hartnett, Mary; Williams, Wendy W. (2016). My Own Words. New York, NY: Simon & Schuster. ISBN 978-1501145247.
• Scanlon, Jennifer (1999). Significant Contemporary American Feminists: A Biographical Sourcebook. Greenwood Press. ISBN 978-0313301254. OCLC 237329773.

• Bayer, Linda N. Ruth Bader Ginsburg. Philadelphia: Chelsea House Publishers, 2000. ISBN 978-0791052877 OCLC 42771306
• Campbell, Amy Leigh, and Ruth Bader Ginsburg. Raising the Bar: Ruth Bader Ginsburg and the ACLU Women's Rights Project. Princeton, NJ: Xlibris Corporation, 2003. ISBN 978-1413427417 OCLC 56980906
• Carmon, Irin, and Shana Knizhnik. Notorious RBG: The Life and Times of Ruth Bader Ginsburg. New York, Dey Street, William Morrow Publishers, 2015. ISBN 978-0062415837 OCLC 913957624
• Clinton, Bill. My Life. New York: Vintage Books, 2005. pp. 524–25, 941. ISBN 978-1400043934 OCLC 233703142
• de Hart, Jane Sherron. Ruth Bader Ginsburg: A Life. New York: Knopf, 2018. ISBN 978-1400040483
• Dodson, Scott. The Legacy of Ruth Bader Ginsburg. Cambridge: Cambridge University Press, 2015. ISBN 978-1107062467 OCLC 897881843
• Garner, Bryan A. Garner on Language and Writing. Chicago: American Bar Association, 2009. Foreword by Ruth Bader Ginsburg. ISBN 978-1590315880 OCLC 310224965
• Ginsburg, Ruth Bader, et al. Essays in Honor of Justice Ruth Bader Ginsburg. Cambridge, MA: Harvard Law School, 2013. OCLC 839314921
• Hirshman, Linda R. Sisters in Law: How Sandra Day O'Connor and Ruth Bader Ginsburg Went to the Supreme Court and Changed the World. New York: HarperCollins, 2015. ISBN 978-0062238481 OCLC 907678612
• Moritz College of Law. 2009. "The Jurisprudence of Justice Ruth Bader Ginsburg: A Discussion of Fifteen Years on the U.S. Supreme Court: Symposium". Ohio State Law Journal. 70, no. 4: 797–1126. ISSN 0048-1572 OCLC 676694369
• Committee on the Judiciary United States Senate (July 20–23, 1993). Supreme Court Associate Justice Nomination Hearings on Ruth Bader Ginsburg (PDF) (Report). United States Government Publishing Office.

• ข้อมูลการออกสื่อ บน ซี-สแปน
• แม่แบบ:LoC-MSS OCLC 70984211
• แม่แบบ:Ballotpedia
• Issue positions and quotes at OnTheIssues
• Ruth Bader Ginsburg, video produced by Makers: Women Who Make America