เขตปกครองตนเองทิเบต

เขตปกครองตนเองทิเบตมีพื้นที่ติดต่อดังนี้

• ทิศเหนือ ติดต่อกับเขตปกครองตนเองชินเจียงอุยกูร์และมณฑลชิงไห่ (ประเทศจีน)
• ทิศตะวันออก ติดต่อกับมณฑลเสฉวน (ประเทศจีน)
• ทิศใต้ ติดต่อกับประเทศเนปาล ประเทศภูฏาน มณฑลยูนนาน (ประเทศจีน) รัฐอัสสัม รัฐนาคาแลนด์ (ประเทศอินเดีย) ในปัจจุบัน บริเวณที่มีเขตติดต่อกับประเทศอินเดียนี้ ยังเป็นบริเวณพื้นที่พิพาทระหว่างจีนกับอินเดีย ซึ่งอินเดียได้อ้างกรรมสิทธิ์เข้ามาปกครอง และเรียกดินแดนบริเวณนี้ว่า อรุณาจัลประเทศ
• ทิศตะวันตก ติดต่อกับรัฐชัมมูและกัศมีร์ (ประเทศอินเดีย) และประเทศปากีสถาน

ก่อนคริสต์ศักราช ชนชาติทิเบตอาศัยอยู่ที่ราบสูงทิเบต มีการไปมาหาสู่กันกับชนชาติฮั่นที่อาศัยอยู่ในแผ่นดินใหญ่จีน ผ่านระยะเวลาอันยาวนาน เผ่าชนต่าง ๆ ของที่ราบสูงชิงไห่-ทิเบตก็ค่อย ๆ รวมกันเป็นเอกภาพ และกลายเป็นชนชาติทิเบตในปัจจุบัน

ต้นคริสต์ศตวรรษที่ 7 สภาพแบ่งแยกปั่นป่วนในภูมิภาคกลางของจีนที่ดำเนินมาเป็นเวลานาน 300 กว่าปีได้สิ้นสุดลง ขณะเดียวกัน วีรบุรุษซงแจ็นกัมโป ราชวงศ์ยาร์ลุง ของชนชาติทิเบตได้สถาปนาจักรวรรดิทิเบตอย่างเป็นทางการขึ้นมา และตั้งเมืองหลวงที่นครลาซ่า ในช่วงปกครองประเทศ พระเจ้าซงแจ็นกัมโปได้ศึกษาเทคโนโลยีทางการผลิตและผลงานทางการเมืองและวัฒนธรรมที่ทันสมัยของราชวงศ์ถัง และมีความสัมพันธ์ฉันมิตรในด้านต่าง ๆ กับราชวงศ์ถังไม่ว่าจะเป็นด้านการเมือง เศรษฐกิจ และวัฒนธรรม

ในช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 13 หลังจากทิเบตได้รวมเข้าเป็นดินแดนส่วนหนึ่งของจีนเป็นต้นมา แม้ว่าจีนจะมีหลายราชวงศ์ที่ผลัดเปลี่ยนกันขึ้นปกครองประเทศ และเปลี่ยนอำนาจรัฐหลายครั้ง แต่ทิเบตก็อยู่ภายใต้การควบคุมของรัฐบาลกลางมาโดยตลอดไม่ว่าราชวงศ์ใด

หลังจากราชวงศ์ชิงได้สถาปนาขึ้นในปี พ.ศ. 2187 (ค.ศ. 1644) ได้ให้ความสำคัญเป็นอย่างยิ่งในการปกครองควบคุมทิเบตอย่างใกล้ชิด ทำให้อำนาจการบริหารปกครองของรัฐบาลกลางเป็นไปอย่างมีระบบระเบียบยิ่งขึ้น เมื่อปี พ.ศ. 2270 (ค.ศ. 1727) ราชวงศ์ชิงได้ส่งเสนาบดีไปประจำทิเบต เพื่อเป็นตัวแทนของส่วนกลางกำกับดูแลกิจกรรมบริหารส่วนท้องถิ่นของทิเบต

ตั้งแต่ พ.ศ. 2455 ราชอาณาจักรทิเบตประกาศแยกตัวเป็นเอกราชจากจีน แต่จีนยังมีอิทธิพลต่อการเมืองภายในทิเบตและยังมีอำนาจปกครองทิเบตในคามและอัมโด จนถึง พ.ศ. 2501 จีนบุกเข้าทิเบตและก่อตั้งเขตปกครองพิเศษขึ้น

ผู้นำทางจิตวิญญาณและผู้นำสูงสุดของชาวทิเบตคือ องค์ทะไลลามะ องค์ปัจจุบัน

เขตปกครองตนเองทิเบตแบ่งออกเป็น 7 เขตการปกครองระดับจังหวัด ประกอบด้วย 6 นครระดับจังหวัด และ 1 จังหวัด

ภายในนี้ยังแบ่งออกเป็น 74 เขตการปกครองระดับอำเภอ ประกอบด้วย 66 อำเภอ และ 8 เขต

เขตการปกครองของเขตปกครองตนเองทิเบต
ลาซ่า ซีกาเจ ชัมโต ญิงจี ชานหนาน นักชู งารี ☐ พื้นที่พิพาทที่อ้างสิทธิ์หรือควบคุมโดย  จีน,  อินเดีย และ  ภูฏาน
รหัสเขตการปกครอง[5]	ชื่อเขตการปกครอง	พื้นที่ (ตร.กม.)[6]	ประชากรปี 2010[7]	ศูนย์กลางการปกครอง	เขตการปกครองย่อย[8]
					เขต	อำเภอ
540000	เขตปกครองตนเองทิเบต	1,228,400.00	3,002,166	นครลาซ่า	8	66
540100	นครลาซ่า	29,538.90	559,423	เขตเฉิงกวาน	3	5
540200	นครซีกาเจ	182,066.26	703,292	เขตซัมจุมเจ	1	17
540300	นครชัมโต	108,872.30	657,505	เขตข่ารั่ว	1	10
540400	นครญิงจี	113,964.79	195,109	เขตปาอี๋	1	6
540500	นครชานหนาน	79,287.84	328,990	เขตเนตง	1	11
540600	นครนักชู	391,816.63	462,382	เขตเซ่อหนี	1	10
542500	จังหวัดงารี	296,822.62	95,465	อำเภอการ์		7

• พระราชวังโปตาลา
• พุทธศาสนาในทิเบต
• ทะไล ลามะ

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ เขตปกครองตนเองทิเบต

วิกิท่องเที่ยว มีคำแนะนำการท่องเที่ยวสำหรับ เขตปกครองตนเองทิเบต

• เว็บไซต์ทางการของเขตปกครองตนเองทิเบต เก็บถาวร 2021-05-08 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน