โบอิง ดรีมลิฟเตอร์
โบอิง 747 ลาร์จคาร์โกเฟรตเตอร์ (แอลซีเอฟ) หรือ โบอิง ดรีมลิฟเตอร์ (อังกฤษ: Boeing Dreamlifter) เป็นเครื่องบินขนส่งสินค้าเกินพิกัดลำตัวกว้างของโบอิงที่ดัดแปลงมาจากโบอิง 747-400 ดรีมลิฟเตอร์มีความจุสินค้า 65,000 ลูกบาศก์ฟุต (1,840 ลูกบาศก์เมตร)[1] ซึ่งมากกว่ารุ่น 747-400F ถึงสามเท่า[2] โดยภายหลังการพัฒนาโบอิง 787 ดรีมไลเนอร์ โบอิงได้มีการสร้างเครื่องบินนี้ขึ้นเพื่อขนส่งชิ้นส่วนต่างๆ จากอิตาลี ญี่ปุ่น และสหรัฐแต่ก็มีการนำมาใช้ในการขนส่งอุปกรณ์ทางการแพทย์ในช่วงการระบาดทั่วของโควิด-19[3]
.jpg) โบอิง ดรีมลิฟเตอร์ที่แองเคอเรจ รัฐอะแลสกา | |
| บทบาท | อากาศยานขนส่งสินค้าเกินพิกัด |
|---|---|
| บริษัทผู้ผลิต | เครื่องบินพาณิชย์โบอิง เอเวอร์กรีนเอวิเอชันเทคโนโลยีคอร์ปอเรชัน |
| บินครั้งแรก | 9 กันยายน ค.ศ. 2006 |
| เริ่มใช้ | ค.ศ. 2007 |
| สถานะ | ในประจำการ |
| ผู้ใช้งานหลัก | แอตลาสแอร์ (ดำเนินงานให้กับโบอิง) |
| ช่วงการผลิต | ค.ศ. 2006-2010 |
| จำนวนที่ผลิต | 4 ลำ |
| พัฒนามาจาก | โบอิง 747-400 |
การพัฒนา
ฝ่ายเครื่องบินพาณิชย์โบอิงได้ประกาศการพัฒนาดรีมลิฟเตอร์เมื่อวันที่ 13 ตุลาคม ค.ศ. 2003 เพื่อนำมาใช้ในการขนส่งชิ้นส่วนของโบอิง 787 ดรีมไลเนอร์ (รู้จักกันในชื่อ โบอิง 7อี7 ณ ขณะนั้น) ทางอากาศ[4] เป็นการลดระยะเวลาในการขนส่งจากเดิมที่ขนส่งทางบกและทางเรือ ชิ้นส่วนบางชิ้นของโบอิง 787 มีขนาดใหญ่กว่าตู้คอนเทนเนอร์ขนาดมาตรฐาน และพื้นที่เก็บสินค้าบนโบอิง 747-400F อานโตนอฟ อาน-124 และอาน-225[5] โดยเดิมโบอิงมีแผนที่จะดัดแปลงเครื่องบินโบอิง 747-400 รุ่นโดยสารจำนวนสามลำเพื่อนำมาขนส่งชิ้นส่วนเครื่องบินจากญี่ปุ่นและอิตาลี ไปยังนอร์ทชาร์ลสตัน รัฐเซาท์แคโรไลนาและส่งไปยังฐานการผลิตขั้นตอนสุดท้ายในเพย์นฟีลด์ รัฐวอชิงตัน แต่ต่อมาก็ได้ปรับแผนเป็นการดัดแปลงเครื่องบินสี่ลำ[6] โบอิง ดรีมลิฟเตอร์มีลำตัวเครื่องที่นูนออกมาคล้ายกับซูเปอร์กัปปี แอร์บัส เบลูกา และเบลูกาเอ็กซ์แอล ซึ่งถูกใช้ในการขนส่งชิ้นส่วนปีก ลำตัวเครื่องบิน และสินค้าขนาดใหญ่อื่นๆ ในลักษณะเดียวกัน
การดัดแปลงส่วนหนึ่งได้รับการออกแบบโดยสำนักงานมอสโกของโบอิงและโบอิง ร็อกเก็ตไดน์ โดยการออกแบบประตูสินค้าแบบเปิดออกที่บริเวณส่วนหางจะได้รับการออกแบบร่วมกับกาเมซาอาเอโรเนาติกาของสเปน[7] พื้นที่บรรทุกสินค้าของเครื่องบินจะไม่มีการปรับความดัน[8] ส่วนหางจะต้องใช้รถที่ถูกดัดแปลงพิเศษในการเปิดออก และล็อกกับลำตัวเครื่องด้วยตัวกระตุ้น 21 ตัว[9] ต่างจากการใช้ระบบไฮดรอลิกของประตูสินค้าส่วนจมูกบนโบอิง 747 รุ่นสินค้า
โบอิง ครีมลิฟเตอร์จะดัดแปลงโดยเอเวอร์กรีนเอวิเอชันเทคโนโลยีคอร์ปอเรชันในไต้หวัน[2] ซึ่งเป็นกิจการค้าร่วมระหว่างอีวีเอแอร์และเจเนอรัลอิเล็กทริก[10] โบอิงได้เข้าซื้อโบอิง 747-400 จำนวนสี่ลำ โดยเป็นของแอร์ไชนาหนึ่งลำ[11] ของไชนาแอร์ไลน์สองลำ[12][13] และของมาเลเซียแอร์ไลน์หนึ่งลำ[14]
โบอิง 747 ลาร์จคาร์โกเฟรตเตอร์ (แอลซีเอฟ) ลำแรกเปิดตัวที่ท่าอากาศยานนานาชาติไต้หวันเถา-ยฺเหวียนในวันที่ 17 สิงหาคม ค.ศ. 2006.[10] Iและทำการบินครั้งแรกในวันที่ 9 กันยายนของปีเดียวกัน[15]
ด้วยลักษณะที่แปลกตานี้ โบอิงแอลซีเอฟถูกนำมาเปรียบเทียบกับออสกา เมเยอร์ วีเนอร์โมบิลและฮิวเกส เอช-4 เฮอร์คิวลิส[6] และเหตุนี้เองเครื่องบินลำแรกที่ถูกดัดแปลงไม่ได้มีการทำสีจากการทดสอบเพิ่มเติม สกอตต์ คาร์สัน ประธานฝ่ายเครื่องบินพาณิชย์โบอิง กล่าวขอโทษอย่างตลกๆ ต่อโจ ซัทเทอร์ ผู้ออกแบบโบอิง 747 ว่า "ขอโทษกับสิ่งที่พวกเราทำกับเครื่องบินคุณ"[6]
ประวัติการให้บริการ
.jpg)
_(2).jpg)
การทดสอบ
ในวันที่ 16 กันยายน ค.ศ. 2006 เครื่องบินแอลซีเอฟทะเบียน N747BC ซึ่งเป็นลำแรกได้ลงจอดที่เพย์นฟีลด์ ซีแอตเทิลเพื่อทำการทดสอบ[2] ระบบประตูสินค้าส่วนหางได้รับการทดสอบในโรงงานของโบอิงในเอเวอร์เรต[16] เครื่องบินลำที่สอง ทะเบียน N780BA ทำการบินครั้งแรกในวันที่ 16 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2007เครื่องบินลำที่สามเริ่มทำการดัดแปลงในปี 2007[17] เครื่องบินสองลำแรกเข้าประจำการในปี 2007เพื่อรองรับกับการผลิตโบอิง 787 โบอิง 747-400 ที่จะนำมาดัดแปลงลำสุดท้ายเป็นอดีตเครื่องบินของมาเลเซียแอร์ไลน์ โดยเดิมทะเบียน 9M-MPA และต่อมาเปลี่ยนเป็น N718BA[17]
การนำโบอิงแอลซีเอฟเข้ามาประจำการนี้สามารถช่วยลดเวลาการขนส่งชิ้นส่วนปีกจากญี่ปุ่นจากเดิม 30 วันเหลือเพียงไม่กี่ชั่วโมง[18] ในช่วงแรกโบอิงได้มีเอเวอร์กรีนอินเตอร์แนชนัลแอร์ไลน์สัญชาติสหรัฐเป็นผู้ให้บริการฝูงบินนี้[6][19] จนถึงเดือนสิงหาคม ค.ศ. 2010 จากนั้นจึงส่งต่อการดำเนินงานให้กับแอตลาสแอร์ที่ได้รับสัญญาการดำเนินงานเก้าปีใน ค.ศ. 2010[20]
การเข้าประจำการ
ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 2006 โบอิงได้ประกาศว่าจะเปลี่ยนชื่อเครื่องบินเป็น ดรีมลิฟเตอร์ คล้ายกับชื่อ ดรีมไลเนอร์ ของ 787 และมีการทำลวดลายที่มีหางสีน้ำเงินและสัญลักษณ์คล้ายกับของโบอิง 787 ดรีมไลเนอร์[21]
เดิมโบอิงมีแผนที่จะทำการรับรองเครื่องบินในต้นปี 2007 แต่ถูกเลื่อนจนถึงเดือนมิถุนายน ค.ศ. 2007 ปลายปีกของเครื่องบินถูกถอดออกภายหลังพบปัญหาการควบคุมเครื่องบินและอาการสั่น โดยระหว่างการรอการรับรอง โบอิงได้นำเครื่องบินทำการบินขนส่งชิ้นส่วนเครื่องบิน 787 ระหว่างสถานที่ผลิตและฐานการผลิตขั้นตอนสุดท้ายในรัฐวอชิงตัน[22] โบอิง 747 แอลซีเอฟ ได้รับการรับรองจากเอฟเอเอเมื่อวันที่ 2 มิถุนายน ค.ศ. 2007 โดยตั้งแต่การบินครั้งแรกในปี 2006 จนถึงการรับรองในปี 2007 เครื่องบินดรีมลิฟเตอร์ได้ทำการบินทดสอบ 437 ชั่วโมงและทำการทดสอบบนพื้นดิน 639 ชั้วโมง[23]
จากดรีมลิฟเตอร์ทั้งสี่ลำ[24] สามลำสามารถเริ่มดำเนินงานได้ภายในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 2008[25] และลำที่สี่เริ่มดำเนินงานได้ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 2010[26][27]
เมื่อวันที่1 กรกฎาคม ค.ศ. 2020 ดรีมลิฟเตอร์ลำหนึ่งได้ขนส่งหน้ากากอนามัย 500,000 ชิ้นไปยังท่าอากาศยานนานาชาติซอล์ทเลกซิตีเพื่อส่งมอบให้กับโรงเรียนต่างๆ ในรัฐยูทาห์ระหว่างการระบาดทั่วของโควิด-19 โดยเป็นความร่วมมือระหว่างโบอิง แอตลาสแอร์ เอช.เอ็ท. โคล โกโคปาซิ เฟลลก์พอร์ต ยูพีเอส และรัฐยูทาห์[28]
อุบัติเหตุและอุบัติการณ์สำคัญ
- 20 พฤศจิกายน ค.ศ. 2013: โบอิง ครีมลิฟเตอร์ทะเบียน N780BA ให้บริการโดยแอตลาสแอร์ ได้ลงจอดท่าอากาศยานพันเอกเจมส์ จาบารา ท่าอากาศยานการบินทั่วไปขนาดเล็กในวิชิทอ รัฐแคนซัส แทนที่จะลงจอดในฐานทัพอากาศแมคคอนเนลตามแผนการ ซึ่งตั้งอยู่ห่างจากท่าอากาศยานจาบารา 14 กิโลเมตร (9 ไมล์) เครื่องบินได้ขึ้นบินออกจากทางวิ่งความยาว 6,101-ฟุต (1,860-เมตร) และลงจอดที่ฐานทัพอากาศแมคคอนเนลในวันต่อมา[29][30]
ข้อมูลจำเพาะ
พื้นที่บรรทุกสินค้าหลักของโบอิง ดรีมลิฟเตอร์มีความจุสูงสุด 65,000 ลูกบาศก์ฟุต (1,840 ลูกบาศก์เมตร) และมีน้ำหนักบรรทุกสูงสุด 250,000 ปอนด์ (113,400 กิโลกรัม)[32]
| รุ่น | 747 ดรีมลิฟเตอร์ | 747-400 |
|---|---|---|
| นักบิน | สองคน | |
| ความยาว | 235 ฟุต 2 นิ้ว (71.68 เมตร) | 231 ฟุต 10 นิ้ว (70.7 เมตร) |
| ความยาวปีก | 211 ฟุต 5 นิ้ว (64.44 เมตร) | |
| ความสูง | 70 ฟุต 8 นิ้ว (21.54 เมตร) | 63 ฟุต 8 นิ้ว (19.4 เมตร) |
| ความกว้างลำตัวเครื่อง | 27 ฟุต 6 นิ้ว (8.38 เมตร) | 21 ฟุต 4 นิ้ว (6.50 เมตร) |
| น้ำหนักเครื่องเปล่า | 180,530 kg (398,000 lb) | 179,015 kg (394,661 lb) |
| น้ำหนักขึ้นบินสูงสุด | 364,235 kg (803,001 lb) | 396,890 kg (874,990 lb) |
| ความเร็วขณะบิน | มัค 0.82 (542.406 นอต; 1,004.54 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 624.19 ไมล์ต่อชั่วโมง) | มัค 0.855 (566 นอต; 1,047 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 651 ไมล์ต่อชั่วโมง) |
| ความยาวทางวิ่งในการขึ้นบิน | 9,199 ฟุต (2,804 เมตร) | 9,902 ฟุต (3,018 เมตร) |
| พิสัยการบิน | 4,200 nmi (7,800 km; 4,800 mi) | 7,260 nmi (13,450 km; 8,350 mi) |
| ความจุเชื้อเพลิง | 52,609 US gal (199,150 L) | 57,285 US gal (216,850 L) |
| เครื่องยนต์ (×4) | พีดับเบิลยู 4056 | พีดับเบิลยู 4056 จีอี ซีเอฟ6-80C2B5F โรลส์-รอยซ์ อาร์บี211-524จี/เอช |
| แรงดันเครื่องยนต์ (×4) | 63,300 lbf (282 kN) | แพรตแอนด์วิทนีย์: 63,300 lbf (282 kN) จีอี: 62,100 lbf (276 kN) โรลส์-รอยซ์: 59,500 lbf (265 kN) |
แหล่งอ้างอิง: ข้อมูลจำเพาะโบอิง 747-400[33] และ รายงานท่าอากาศยานโบอิง 747[34]
เครื่องบินที่ใกล้เคียงกัน
รุ่นที่ใกล้เคียงกัน
เครื่องบินที่ใกล้เคียงกัน
- แอโรสเปซไลน์ เพรกเนนท์กัปปี
- แอโรสเปซไลน์ ซูเปอร์กัปปี
- คอนรอย สกายมอนสเตอร์
- อานโตนอฟ อาน-225 มรียา
- แอร์บัส เอ300-600เอสที เบลูกา
- แอร์บัส เอ300-743แอล เบลูกาเอ็กซ์แอล
อ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น
