Бары Бэрыш

Бэрыш нарадзіўся ў Амасе, штат Небраска, у сям’і Лі і Гаральда Бэрыша.^[9] Сем’і яго бацькоў былі яўрэямі-імігрантамі з часткі Польшчы, якая цяпер знаходзіцца ў Беларусі.^[10][11][12] Адразу пасля Другой сусветнай вайны сям’я пераехала ў Лос-Феліз у Лос-Анджэлесе. Вучыўся ў сярэдняй школе Джона Маршала і іншых школах.^[13]

Атрымаў ступень бакалаўра фізікі (1957) і доктарскую ступень ступень эксперыментальнай фізікі высокіх энергій (1962) у Каліфарнійскім універсітэце ў Берклі. Далучыўся да Каліфарнійскага тэхналагічнага інстытута ў 1963 годзе ў рамках новых эксперыментальных даследванняў па фізіцы часціц з выкарыстаннем пагранічных паскаральнікаў часціц у нацыянальных лабараторыях. З 1963 па 1966 гады быў навуковым супрацоўнікам, а з 1966 па 1991 гады — дацэнтам, дацэнтам і прафесарам фізікі. З 1991 па 2005 гады быў прафесарам фізікі, а пасля — прафесарам фізікі і заслужаным спецыялістам.^[14] З 1984 па 1996 гады быў галоўным даследчыкам групы фізікі высокіх энергій Калтэхэ.

Спачатку эксперыменты Бэрыша былі праведзены ў Фермілабе з выкарыстаннем сутыкненняў нейтрына высокай энергіі, каб выявіць кваркавую субструктуру нуклонаў.^[15] Сярод іншага, гэтыя эксперыменты былі першымі, у якіх назіраўся слабы і нейтральны ток, які з’яўляецца асновай тэорый электраслабога аб’яднання Салама, Глэшоу і Вайнберга.^[16]

У 1980 -я гады кіраваў MACRO, эксперыментам у пячоры ў Гран-Саса, Італія, дзе займаўся пошукам экзатычных часціц, званых магнітнымі манаполямі, а таксама вывучаў пранікальныя касмічныя прамяні, у тым ліку вымярэнні нейтрына, якія далі важныя пацверджанні таго, што нейтрына маюць масу і вагаюцца.^[17]

У 1991 годзе Бэрыш быў прызнаны прафесарам фізікі Максіна і Рональда Ліндэ ў Каліфарнійскім тэхнічным універсітэце.

У пачатку 1990-х гадоў узначаліў GEM (Gammas, Electrons, Muons), эксперымент, які прайшоў бы на звышправадніковым Суперкалайдары, які быў ухвалены пасля таго, як былы праект L*, якім кіраваў Сэмюэл Тынг (і Бэрыш як старшыня праўлення па супрацоўніцтве), быў адхілены дырэктарам SSC Роем Швітэрсам.^[18][19] Бэрыш быў прэс-сакратаром GEM.

У 1994 годзе Бэрыш стаў галоўным даследчыкам абсерваторыі гравітацыйна-хвалевага лазернага інтэрферометра (LIGO), а ў 1997 годзе — дырэктарам. Узначаліў гэтыя даследванні шляхам зацвярджэння фінансавання Нацыянальнай навуковай радай NSF у 1994 годзе, пабудовы і ўводу ў эксплуатацыю інтэрферометраў LIGO у Лівінгстане, Лос-Анджэлесе і Хэнфардзе, штат Вашынгтон, у 1997 годзе. Стварыў навуковае супрацоўніцтва LIGO, якое налічвае больш за 1000 супрацоўнікаў па ўсім свеце.

Першапачатковыя дэтэктары LIGO дасягнулі канструктыўнай адчувальнасці і ўсталявалі мноства абмежаванняў на астрафізічныя крыніцы. Прапанова Advanced LIGO была распрацавана ў той час, калі Бэрыш быў дырэктарам, і працягваў гуляць вядучую ролю ў LIGO і Advanced LIGO. Першае выяўленне зліцця дзвюх 30 чорных дзір у сонечнай масе было зроблена 14 верасня 2015 года.^[20] Гэта стала першым прамым выяўленнем гравітацыйных хваль пасля таго, як яны былі прадказаны Эйнштэйнам у 1916 годзе, і першым у гісторыі назіраннем зліцця пары чорных дзір. З першай прэзентацыяй аб гэтым адкрыцці Бэрыш выступіў перад навуковай аўдыторыяй у CERNе 11 лютага 2016 года,^[21] адначасова з публічным абвяшчэннем.^[22]

З 2001 па 2002 гады Бэрыш працаваў сустаршынёй падпанэлі Кансультатыўнай групы па фізіцы высокіх энергій, якая распрацавала доўгатэрміновы план^[23] для фізікі высокіх энергій ЗША. Узначальваў Камісію часціц і палёў і Камітэт сувязі ЗША пры Міжнародным саюзе чыстай і прыкладной фізікі (IUPAP). У 2002 годзе ўзначаліў справаздачу Камітэта па ацэнцы аб’ектаў па фізіцы і астраноміі нейтрынных аб’ектаў NRC «Нейтрына і за яго межамі».

З 2005 па 2013 гады Бэрыш быў дырэктарам Global Design Effort^[24] Міжнароднага лінейнага калайдара (ILC).^[25] ILC — гэта найвышэйшы прыярытэтны будучы праект па фізіцы часціц ва ўсім свеце, паколькі абяцае дапоўніць Вялікі адронны калайдэр у CERNе пры вывучэнні энергетычнай шкалы TeV. Гэтыя амбіцыйныя даследванні адназначна каардынуюцца ва ўсім свеце, што ўяўляе сабой важны крок у міжнародным супрацоўніцтве, пачынаючы ад зачацця да праектавання і заканчваючы рэалізацыяй маштабных фізічных праектаў.

• 2002 — Klopsteg Memorial Award^[en]
• 2006 — Ганаровы доктар Балонскага ўніверсітэта
• 2013 — Ганаровы доктар Універсітэта Глазга
• 2016 — Прыз Энрыка Фермі^[en]
• 2017 — Прэмія прынцэсы Астурыйскай (даследаванні ў галіне навукі і тэхнікі)
• 2017 — Медаль Генры Дрэйпера
• 2017 — Нобелеўская прэмія па фізіцы

Бары Бэрыш жанаты з Самоан Бэрыш. У іх двое дзяцей, Стэфані Бэрыш і Кенет Бэрыш,^[26] і трое ўнукаў, Міла Бэрыш Чэмберлін, Тэа Чэмберлін і Арыэль Бэрыш.^[27]