Hizkuntza isolatzaile

Hizkuntza-tipologiari dagokionez, hizkuntza isolatzaileak^[1] hitz monoformatikoak erabiltzen dituen eta prozedura deribatibo edo flexibo bat edo oso gutxi dituen hizkuntzak dira; beraz, hitz konplexuak, ia beti, hitz-elkarketaren emaitza dira.

Txinera moderno estandarra, kra-dai hizkuntzak eta austronesiar hizkuntzak hizkuntza isolatzaileen adibide adierazgarriak dira.^[2][3] Amerikako hizkuntzen artean, makro-jê hizkuntzak oso isolatzaileak dira.^[4] Hizkuntza isolatzaileetako hitz guztiek ez dute morfema bakar bat, eta, adibidez, txineraz eta thaieraz konposizioz osatutako hitz polisilabikoen adibide ugari daude).

Hizkuntza isolatzaile hizkuntza sintetikoen (eranskariak edo malgukariak) mota osagarria adierazten dute. Konparazio tipologikorako baliagarriak diren datu-baseen arabera, munduko hizkuntzen % 14 baino gutxiago isolatzaileak dira.