| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 2 de 15 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1983. | ||
 Trazado do circuíto de Long Beach. | ||
| Data | 27 de marzo 1983 | |
| Nome oficial | 8º Gran Premio do oeste dos Estados Unidos | |
| Localización | Long Beach (California) | |
| Percorrido | Circuíto urbano 3´275 km | |
| Distancia | 75 voltas, 245´625 km | |
| Clima | Asollado, cálido | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Patrick Tambay | Ferrari |
| Tempo | 1:26.117 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto |  Niki Lauda | McLaren-Ford |
| Tempo | 1:28.330 na volta 42 | |
| Podio | ||
| Primeiro |  John Watson | McLaren-Ford |
| Segundo | Niki Lauda | McLaren-Ford |
| Terceiro | René Arnoux | Ferrari |
O Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1983 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula 1, celebrada o 27 de marzo de 1983 no circuíto de Long Beach en California. Foi a segunda carreira da tempada de 1983. A carreira foi o oitavo Gran Premio do oeste dos Estados Unidos e a novena carreira que se celebrou nas rúas da cidade de Long Beach (California).
Logo de loitar duramente para poder cualificar, o equipo McLaren, como xa fixera en 1982, atoparon o camiño no día da carreira, John Watson e Niki Lauda escalaron desde as posicións 22 e 23 da grella para terminar primeiro e segundo na meta do Gran Premio do oeste dos Estados Unidos en Long Beach.
Unha vez máis, o circuíto foi lixeiramente modificado, principalmente para liberar Ocean Boulevard, unha das principais avenidas da cidade. Elixiron unha ruta alternativa pola liña costeira incluído un túnel baixo o centro de convencións de Long Beach, os pits foron trasladados á longa sección de Shoreline Drive, onde se uniron as liñas de saída e meta, por primeira vez desde 1977.
As prácticas comezaron o venres, dúas fochancas no trazado do circuíto ao final da curva da costa causaban problemas. Algúns equipos estaban preocupados porque a suspensión nos seus coches non ía durar máis dun par de voltas en condicións de carreira. René Arnoux ( Ferrari) foi o primeiro en pasar a través das fochancas a toda velocidade e co seu 1:26.935 liderou sobre Alain Prost ( Renault), Patrick Tambay (Ferrari) e Riccardo Patrese ( Brabham) no gráfico de tempos do día, mentres que Nelson Piquet (Brabham), Lauda e Watson atoparon que os seus pneumáticos Michelin de cualificación eran practicamente inútiles e estableceron tempos pobres.
Os traballos de reparación durante a noite alisaron as problemáticas fochancas. Tambay logrou a súa primeira pole cun tempo de 1:26.117, para vencer ao seu compañeiro de equipo Arnoux. Keke Rosberg ( Williams) foi terceiro con 1:27.145, por diante do seu compañeiro de equipo Jacques Laffite. O americano Danny Sullivan ( Tyrrell), na súa única tempada na Fórmula Un, logrou o noveno posto, mentres que o outro americano na F1, Eddie Cheever (pilotando o vello Renault RE30C) foi décimo quinto, 7 postos por detrás do seu compañeiro de equipo Prost no modelo RE40 máis moderno. Os McLaren de Watson e Lauda nunca foron capaces de chegar a unha configuración equilibrada, e comezarían nos postos 22º e 23º.
A carreira tivo lugar en condicións cálidas e asolladas. Tambay mantivo o liderado na primeira curva. Rosberg, inmediatamente detrás del, tratou de pasar entre os dous Ferrari. Tocouse con Arnoux pero ambos continuaron, con Rosberg segundo, seguido por Laffite e Arnoux. Rosberg trompeou máis tarde ao intentar adiantar, pero continuou sen sufrir danos.
Logo dunha volta, Sullivan era sexto, por detrás de Arnoux, e Cheever noveno, inmediatamente detrás de Prost. Sullivan foi pasado por Patrese na segunda volta, e logo por Prost e Cheever na terceira volta. Pero en pouco tempo, Prost empezou caer de novo cun fallo no encendido que lle estivo afectando toda a fin de semana, e finalmente tivo que entrar en boxes na volta 16. Cheever foi capaz de alcanzar a Arnoux e Patrese cando Arnoux empezou a perder agarre cos seus Goodyears, e estaba no quinto lugar. Cando Cheever entrou nos boxes de Renault para cambiar pneumáticos, atopouse con que os mecánicos seguían traballando no coche de Prost e viuse obrigado a continuar. O problema de Prost foi finalmente resolto e continuou, aínda que tres voltas atrás.
Mentres tanto, Rosberg recuperara o segundo lugar detrás de Tambay e, na volta 20, de novo foi a por el. Os seis primeiros coches estaban todos correndo moi xuntos, e Rosberg pronto se atopou baixo unha crecente presión de Laffite, quen á súa vez estaba sendo perseguido por Jean-Pierre Jarier co Ligier e Patrese co Brabham.
Na volta 26, Rosberg intentou tomar a iniciativa de novo, pero chocou con Tambay, que fixo un trompo e se detivo. Rosberg continuou de novo, pilotando o ranqueante coche. Ao entrar na chicane antes da liña de meta, atopou ao seu compañeiro de equipo Laffite e con Jarier case tocando a súa caixa de cambios atrás. Os dous monoprazas de Williams tocáronse brevemente, e Jarier chocou coa parte posterior de Rosberg, que golpeou a parede, rebotou e golpeouna de novo antes quedar parado. Jarier continuou, pero só brevemente, co alerón dianteiro danado era imposible manexalo, e retirouse a boxes.
Laffite estaba agora á cabeza, con Patrese segundo. Na volta 28, os McLaren eran terceiro e cuarto, pasaran a Marc Surer, Sullivan e Johnny Cecotto. Cando Watson conseguiu pasar a Lauda ao final de Shoreline Drive, estaba 20 segundos por detrás dos dous líderes. Watson pechaba a brecha na parte dianteira e os pneumáticos de Laffite apagábanse rapidamente, Patrese desafiaba a Laffite polo liderado. Derrapou, e tanto Watson como Lauda pasárono antes de que se reincorporara á pista. Pouco despois, os McLaren pasaron a Laffite, así, e, partindo dos postos 22º e 23º da grella, eran agora primeiro e segundo.
Laffite seguía loitando cos seus pneumáticos, Patrese foi capaz de atrapalo de novo e púxose terceiro na volta 52. Arnoux remontaba a través da pista logo dunha segunda parada para cambiar pneumáticos, e estaba librando batalla con Cheever polo quinto lugar, cando se atoparon con Laffite na volta 67, de novo ao final de Shoreline Drive. Na forquita, o Williams e Ferrari intercambian lugares. Na seguinte volta, Cheever perdeu o quinto lugar cando rompéuselle a caixa de cambios. A só tres voltas para o final, Patrese retirouse da terceira posición co distribuidor roto.
Lauda, que sufría unha cambra na perna dereita, non puido desafiar a Watson nas voltas posteriores, e o norteirlandés chegou a meta con case medio minuto de vantaxe na súa quinta vitoria. Arnoux chegou terceiro, e Laffite no cuarto lugar, por diante de Surer e Cecotto, que logrou un punto na súa segunda carreira na F1. Era a primeira vez que puntuaba un piloto de Venezuela, e o último, ata que Pastor Maldonado terminou décimo no Gran Premio de Bélxica de 2011.
Persistiron rumores toda a fin de semana de que o organizador da carreira Chris Pook, a figura principal no intento de crear un "Monte Carlo dos Estados Unidos" en Long Beach, decidira que a Fórmula Un era demasiado custosa e arriscada, e, de feito, logo da carreira, anunciou que planeaba disputar unha carreira de Champ Car en Long Beach en 1984 en lugar da F1. A pesar do enorme éxito desde o inicio da carreira en 1976, e o impacto observable da exposición global que trouxo á cidade, os organizadores consideraron que o campionato CART menos custoso e máis popular (nos Estados Unidos polo menos), dominado por pilotos estadounidenses, sería un investimento máis prometedor.
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 27 | Patrick Tambay | Ferrari | 1:28.598 | 1:26.117 | — |
| 2 | 28 | René Arnoux | Ferrari | 1:26.935 | 1:27.628 | +0.818 |
| 3 | 1 |  Keke Rosberg | Williams-Ford | 1:29.577 | 1:27.145 | +1.028 |
| 4 | 2 | Jacques Laffite | Williams-Ford | 1:30.529 | 1:27.818 | +1.701 |
| 5 | 11 |  Elio de Angelis | Lotus-Renault | 1:31.624 | 1:27.982 | +1.865 |
| 6 | 35 | Derek Warwick | Toleman-Hart | — | 1:28.130 | +2.013 |
| 7 | 3 | Michele Alboreto | Tyrrell-Ford | 1:29.066 | 1:28.425 | +2.308 |
| 8 | 15 | Alain Prost | Renault | 1:28.558 | 1:29.765 | +2.441 |
| 9 | 4 |  Danny Sullivan | Tyrrell-Ford | 1:31.271 | 1:28.833 | +2.716 |
| 10 | 25 | Jean-Pierre Jarier | Ligier-Ford | 1:29.600 | 1:28.913 | +2.796 |
| 11 | 6 | Riccardo Patrese | Brabham-BMW | 1:28.958 | 1:29.467 | +2.841 |
| 12 | 30 |  Alan Jones | Arrows-Ford | 1:30.451 | 1:29.112 | +2.995 |
| 13 | 12 | Nigel Mansell | Lotus-Ford | 1:31.728 | 1:29.167 | +3.050 |
| 14 | 36 | Bruno Giacomelli | Toleman-Hart | — | 1:29.266 | +3.149 |
| 15 | 16 | Eddie Cheever | Renault | 1:30.597 | 1:29.422 | +3.305 |
| 16 | 29 |  Marc Surer | Arrows-Ford | 1:30.067 | 1:29.521 | +3.404 |
| 17 | 34 |  Johnny Cecotto | Theodore-Ford | 1:29.559 | 1:30.258 | +3.442 |
| 18 | 33 |  Roberto Guerrero | Theodore-Ford | 1:29.585 | 1:28.528† | +3.468 |
| 19 | 22 | Andrea de Cesaris | Alfa Romeo | 1:33.336 | 1:29.603 | +3.486 |
| 20 | 5 |  Nelson Piquet | Brabham-BMW | 1:30.173 | 1:30.034 | +3.917 |
| 21 | 23 | Mauro Baldi | Alfa Romeo | 1:31.924 | 1:30.070 | +3.953 |
| 22 | 7 | John Watson | McLaren-Ford | 1:32.439 | 1:30.100 | +3.983 |
| 23 | 8 | Niki Lauda | McLaren-Ford | 1:30.262 | 1:30.188 | +4.071 |
| 24 | 9 |  Manfred Winkelhock | ATS-BMW | 1:31.599 | 1:30.220 | +4.103 |
| 25 | 17 |  Eliseo Salazar | RAM-Ford | 1:32.597 | 1:31.126 | +5.009 |
| 26 | 26 | Raul Boesel | Ligier-Ford | 1:31.759 | 1:31.765 | +6.642 |
| 27 | 31 | Corrado Fabi | Osella-Ford | 1:33.896 | 1:31.901 | +6.784 |
| 28 | 32 | Piercarlo Ghinzani | Osella-Ford | — | 1:32.182 | +7.065 |
Fonte:[1] | ||||||
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Voltas | Tempo/Retirada | Grella | Puntos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 7 | John Watson | McLaren-Ford | 75 | 1:53:34.889 | 22 | 9 |
| 2 | 8 | Niki Lauda | McLaren-Ford | 75 | + 27.993 | 23 | 6 |
| 3 | 28 | René Arnoux | Ferrari | 75 | + 1:13.638 | 2 | 4 |
| 4 | 2 | Jacques Laffite | Williams-Ford | 74 | + 1 volta | 4 | 3 |
| 5 | 29 | Marc Surer | Arrows-Ford | 74 | + 1 volta | 16 | 2 |
| 6 | 34 | Johnny Cecotto | Theodore-Ford | 74 | + 1 volta | 17 | 1 |
| 7 | 26 | Raul Boesel | Ligier-Ford | 73 | + 2 voltas | 26 | |
| 8 | 4 | Danny Sullivan | Tyrrell-Ford | 73 | + 2 voltas | 9 | |
| 9 | 3 | Michele Alboreto | Tyrrell-Ford | 73 | + 2 voltas | 7 | |
| 10 | 6 | Riccardo Patrese | Brabham-BMW | 72 | Distribuidor | 11 | |
| 11 | 15 | Alain Prost | Renault | 72 | + 3 voltas | 8 | |
| 12 | 12 | Nigel Mansell | Lotus-Ford | 72 | + 3 voltas | 13 | |
| 13 | 16 | Eddie Cheever | Renault | 67 | Caixa de cambios | 15 | |
| Ret | 30 | Alan Jones | Arrows-Ford | 58 | Piloto indisposto | 12 | |
| Ret | 5 | Nelson Piquet | Brabham-BMW | 51 | Acelerador | 20 | |
| Ret | 22 | Andrea de Cesaris | Alfa Romeo | 48 | Caixa de cambios | 19 | |
| Ret | 11 | Elio de Angelis | Lotus-Renault | 29 | Dirección | 5 | |
| Ret | 33 | Roberto Guerrero | Theodore-Ford | 27 | Caixa de cambios | 18 | |
| Ret | 25 | Jean-Pierre Jarier | Ligier-Ford | 26 | Colisión | 10 | |
| Ret | 36 | Bruno Giacomelli | Toleman-Hart | 26 | Batería | 14 | |
| Ret | 23 | Mauro Baldi | Alfa Romeo | 26 | Trompo | 21 | |
| Ret | 27 | Patrick Tambay | Ferrari | 25 | Colisión | 1 | |
| Ret | 1 | Keke Rosberg | Williams-Ford | 25 | Colisión | 3 | |
| Ret | 17 | Eliseo Salazar | RAM-Ford | 25 | Caixa de cambios | 25 | |
| Ret | 35 | Derek Warwick | Toleman-Hart | 11 | Trompo | 6 | |
| Ret | 9 | Manfred Winkelhock | ATS-BMW | 3 | Trompo | 24 | |
| NSC | 31 | Corrado Fabi | Osella-Ford | ||||
| NSC | 32 | Piercarlo Ghinzani | Osella-Ford |
| Pos | Construtor | Putos |
|---|---|---|
| 1 | McLaren-Ford | 19 |
| 2 | Brabham-BMW | 9 |
| 3 | Ferrari | 6 |
| 4 | Williams-Ford | 6 |
| 5 | Arrows-Ford | 3 |
| Carreira anterior: Gran Premio do Brasil de 1983 | Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1983 | Carreira seguinte: Gran Premio de Francia de 1983 |
| Carreira anterior: Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1982 | Gran Premio do oeste dos Estados Unidos | Carreira seguinte: Non houbo |