Geert Wilders

Hollenskur stjórnmálamaður

Geert Wilders (f. 6. september 1963) er hollenskur stjórnmálamaður og formaður hollenska Frelsisflokksins. Wilders er þekktur fyrir gagnrýni sína á íslamstrú, Evrópusambandið og ólöglegan innflutning fólks til Hollands.

Geert Wilders
Geert Wilders árið 2019.
Fæddur6. september 1963 (1963-09-06) (60 ára)
Venlo, Hollandi
ÞjóðerniHollenskur
MenntunOpen Universiteit Nederland
FlokkurFrelsisflokkurinn
MakiKrisztina Márfai (g. 1992)

Æviágrip

Geert Wilders fæddist árið 1963 í bænum Venlo. Áður en hann stofnaði Frelsisflokkinn hafði hann starfað sem ritari í Frelsis- og lýðræðisflokknum.[1]

Wilders stofnaði Frelsisflokkinn upp úr rústum Lista Pim Fortuyn, sem áður hafði verið helsti flokkur hægri-popúlista í Hollandi. Flokkurinn hefur ætíð verið einkaeign Wilders sjálfs, sem er eini skráði meðlimur hans. Frelsisflokkurinn hlaut sex prósent atkvæða í þingkosningum Hollands árið 2006 og komst inn á þing. Wilders féllst síðar á að styðja minnihlutastjórn Marks Rutte í skiptum fyrir að tiltekin stefnumál Frelsisflokksins hlytu framgang.[2]

Wilders var frumkvöðull að popúlískri stefnu þar sem vinstrisinnuðum stefnum í félags- og efnahagsmálum var blandað saman við hægrisinnaðar og íhaldssamar menningarhugmyndir og við andúð á íslamstrú og múslimskum innflytjendum.[2] Wilders hefur haldið því fram að koma innflytjenda til Evrópu sé helsta ógnin við evrópska menningu og hefur sakað innlenda félagslega elítu um að grafa undan Hollandi með árásum á þjóðríkið.[3]

Árið 2016 var réttað yfir Wilders vegna ásakana í hans garð um hatursorðræðu í tengslum við ummæli hans um innflytjendur frá Marokkó tveimur árum fyrr. Wilders var sýknaður af ákærunni um hatursorðræðu en var talinn sekur um mismunun með ummælum sínum.[4]

Flokkur Wilders vann afgerandi sigur í þingkosningum Hollands árið 2023.[5] Flokkurinn hlaut 37 þingsæti en hafði haft 16 fyrir kosningarnar.[6] Wilders hét því í kjölfarið að stefna að myndun nýrrar stjórnar og verða forsætisráðherra.[7] Í mars 2024 sagðist Wilders hins vegar ekki lengur vonast eftir forsætisráðherrastólnum vegna erfiðleika í stjórnarmyndunarviðræðum við aðra flokka.[8]

Tilvísanir