Длабоконебесно тело

Класификацијата на неѕвездени небесни тела почнала набргу по измислувањето на телескопот.^[3] Еден од првите опфатни списоци е Месјеовиот каталог од 1774 г., каде се опфатени 103 „маглини“ и други сјабосјајни и матни тела кои му правеле пречки бидејќи Месје трагал по комети.^[3] Со унапредувањето на телескопите, овие бледи маглини почнале да се разложуваат на поопписни научни класи како меѓуѕвездени облаци, ѕвездени јата и галаксии.

Длабоконебесно тело како астрономска класификација за овие тела води потекло од современата љубителска астрономија. Не е познато кој го вовел, но поимот е популаризиран во колумната „Чуда од длабокото небо“ (Deep-Sky Wonders) во американскиот месечник Sky & Telescope, чие прво издание излегло во 1941 г.^[4] Списанието го отпочнал Леланд Коупленд, а автор на текстовите долги години бил Волтер Скот Хјустон. Неговите колумни, како и подоцнежните книги во кои се собрани истите, го популаризирале поимот.^[5] Секој месец читателот бил воден низ мал дел од небото, истакнувајќи познати и помалку познати тела за набљудување со двоглед или мал телескоп.

Постојат многу љубителски техники и активности поврзани со длабоконебесните тела. Некои од телата се доволно сјајни за да се најдат со двоглед или мал телескоп. Меѓутоа за најслабосјајните тела потребна е светлозбирна моќ на телескопи со голем објектив,^[6] и не можат да се најдат и видат со голо око. Ова довело до популарноста на телескопите GoTo кои автоматски ги наоѓаат длабоконебесни тела, како и големи рефлекторски телескопи (како оние во Добсонов стил) со широки видни полиња погодни за такви набљудувања.^[7] За набљудување на слабосјајни тела е потребно темно небо, па затоа ваквите преносливи телескопи се згодни за љубителите кои ги носат во природа, подалеку од светлински загадените урбани места.^[8] За да го сузбијат загадувањето и да го засилат контрастот, набљудувачите користат маглински филтри предвидени да примаат извесни бранови должини, а да попречуваат непожелни.

Постојат организирани активности поврзани со длабоконебесните тела како Месјеовиот маратон, кој се одржува на извесен ден секоја година и го поттикнува набљудувачите да ги најдат сите 110 Месјеови објекти за една вечер. Бидејќи Месјеовиот каталог е откриен со релативно мали телескопи од XVIII век, тој е популарен меѓу набљудувачите бидејќи телата во него се на дофат на нивните љубителски инструменти. Постои многу потежок испит наречен „Хершел 400“ предвиден да ги испроба можностите на поголеми телескопи и искусни љубители.

Постојат многу видови на тела кои одговараат на писот длабоконебесни. Критериумот е дека телата треба да не бидат од Сончевиот Систем и не се ѕвезди, па така списокот го опфаќа следново:^[9]

• Ѕвездени јата
  • Расеани јата
  • Збиени јата
• Маглини
  • Сјајни маглини
    • Оддавни маглини
    • Отсјајни маглини
  • Темни маглини
  • Планетарни маглини
• Галаксии

• Ѕвезден каталог
• Љубителска астрономија
• Набљудувачка астрономија

• Neil Bone, Wil Tirion, Deep Sky Observer's Guide. Firefly Books, 2005. ISBN 1-55407-024-4.
• Jess K. Gilmour, The practical astronomer's deep-sky companion. Springer, 2003. ISBN 1-85233-474-6.
• Jack Newton, Philip Teece. The Guide to Amateur Astronomy. Cambridge University Press, 1995. ISBN 0-521-44492-6.
• W. H. Finlay, Concise Catalog of Deep-sky Objects: Astrophysical Information for 500 Galaxies, Clusters and Nebulae. London: Springer, 2003. ISBN 1-85233-691-9. Includes the Messier objects, Herschel 400 & more.
• Roger Nelson Clark, Visual astronomy of the deep sky. CUP Archive, 1990. ISBN 0-521-36155-9.

• „Прирачник за набљудувачите на длабокото небо“ — база со описи на длабоконебесните тела и планер за набљудување (англиски)
• Длабоконебесно тело на Curlie (англиски)
• Збирки и каталози на длабоконебесни тела сличи на Месјеовиот Архивирано на 9 мај 2021 г. — clell.de (англиски)
• Набљудување на длабоконебесните тела — „Два стрелца“ (руски)