Прибор за јадење

Стерлингот е традиционален материјал од кој се прави добар прибор за јадење. Историски гледано, среброто има предност пред другите метали, бидејќи е помалку хемиски реактивен. Хемиските реакции помеѓу одредена храна и металот за прибор може да доведат до непријатни вкусови. Златото е уште помалку реактивно од сребро, но употребата на златен прибор за јадење е ограничена на исклучително богатите, како што се монарсите^[3].

Челикот отсекогаш се користел за повеќе утилитарни ножеви, а калајот се користел за некои поевтини предмети, особено за лажици.

Во 1913 година, британскиот металург Хари Брејли го открил не’рѓосувачкиот челик, после ова откритие овој метал станал доминантен во производството на приборот за јадење^[4].

Пластичниот прибор за јадење е направен за еднократна употреба и често се користи за кампување или екскурзија.

До средината на 19 век, слабиот челик повторно се користел, поради новите методи на производство на челикот, ножевите биле направени со заварување на лента од челик до парче железо кое требало да се формира во нож, или да испрати челична лента помеѓу две парчиња железо. Ова било направено затоа што челик тогаш бил многу поскап од колку железото.

По изработка, ножот морал да се заостри, во сечило за мелење.

Традиционалните центри за производство на прибор за јадење се:

• Калдас дас Тајпас во Португалија
• Албасете во Шпанија
• Онајда во Соединети Американски Држави
• Премана во Италија
• Шефилд во Обединетото Кралство
• Золинген во Германија
• Толедо во Шпанија