उपल्लो मुस्ताङ

भाषा र संस्कृतिले तिब्बतसँग नजिक भएतापनि मुस्ताङ कुनै समय स्वतन्त्र राज्य थियो। १५औँ देखि १७औँ शताब्दीसम्म यसको रणनीतिक अवस्थितिले मुस्ताङलाई हिमालय र भारतबीचको व्यापारमा नियन्त्रण प्रदान गरेको थियो। अठारौँ शताब्दीको अन्त्यतिर यो राज्य नेपालद्वारा गाभिएको थियो र सन् १७९५ मा नेपाल अधिराज्यको अंश बनेको थियो।^[३]

लोमान्थाङ राज्यले नेपाल-चीन युद्धको समयमा तिब्बत र चिङ साम्राज्यलाई समर्थन गरेको थियो।

अझै पनि धेरै मुस्ताङवासीहरूले मान्यता दिए तापनि नेपाल सरकारको आदेशद्वारा २०६५ असोज २१ मा राजतन्त्रको अस्तित्व समाप्त भएको थियो।^[४] अन्तिम आधिकारिक र पछि अनौपचारिक राजा (राजा वा ग्याल्पो) जिग्मे दोर्जे पलवर विष्ट (सन् १९३०-२०१६) थिए,^[५] जसले सन् १३८० मा यस बौद्ध राज्यको स्थापना गर्ने योद्धा अमे पालमा आफ्नो वंशपत्ता लगाएका थिए।^[६] अमे पालले लो र मुस्ताङको राजधानी लोमान्थाङको अधिकांश भागको स्थापना र निर्माण कार्यको निरीक्षण गरेका थिए जुन त्यस समयावधिपछि उपस्थितिमा थोरै परिवर्तन भएको छ।^[७]

सन् २००७ मा मुस्ताङका एक गोठालोले बुद्धको जीवनी झल्काउने ५५ वटा गुफाचित्रको सङ्ग्रह पत्ता लगाएका थिए।^[८]

उपल्लो मुस्ताङमा २५०–४०० मिलिमिटर (९.८–१५.७ इन्च) को दायरामा वर्षाको साथ शीतल र अर्ध-शुष्क हावापानी छ। यो अन्नपूर्ण र धौलागिरि हिमशृङ्खलाको वर्षाछायाँमा अवस्थित छ।

उपल्लो मुस्ताङमा महिना अनुसार दिन र रातको तापक्रम तल देखाइएको छ:

वि.सं २०५८ मा सम्पूर्ण मुस्ताङ जिल्लाको जनसङ्ख्या १४,९८१ थियो, जुन तीन सहर र लगभग तीस साना बस्तीहरूको बीचमा फैलिएको थियो। यहाँका बासिन्दाहरू थकाली, गुरुङ वा परम्परागत मुस्ताङमा मुख्यतया तिब्बतीहरू हुन्।

मुस्ताङको अधिकांश जनसङ्ख्या समुद्री सतहदेखि २,८०० देखि ३,९०० मिटर (९,२०० देखि १२,८०० फिट) उचाइमा कालीगण्डकी नदीको किनारमा बसोबास गर्दछ। कठिन परिस्थितिका कारण नेपालको तल्लो क्षेत्रमा हिउँदमा ठूलो सङ्ख्यामा बसाइँसराइ हुने गरेको छ। मुस्ताङ जिल्लाको प्रशासनिक केन्द्र जोमसोम (कागबेनीबाट आठ किलोमिटर (५.० माइल) दक्षिणमा अवस्थित छ जहाँ सन् १९६२ देखि विमानस्थल रहेको छ र सन् १९९२ मा मुस्ताङ पश्चिमी पर्यटनका लागि खुला गरिएदेखि नै मुख्य पर्यटक प्रवेशद्वार बनेको छ।

• 
  माथिबाट खिचिएको ताङबे गाउँ
• 
  खोँचको दृश्य सहितको ग्याकर गाउँ
• 
  नेपालको उपल्लो मुस्ताङमा कालीगण्डकी नदीको किनार। निलगिरीको भिरालो उत्तरी मुख भएको कालिगण्डकी नदी र चुसाङ गाउँको खेतसम्म कालिगण्डकी नदीको दृश्यावलोकन।

मुस्ताङको मुख्य नदी गण्डकी नदी हो। यो नदी दक्षिणतर्फ नेपालको तराई तर्फ बग्दछ र मुस्ताङलाई दुई भागमा विभाजन गर्दछ। यस नदीको समानान्तरले कुनै समय तिब्बत र भारतबीच विशेष गरी नुनको लागि एक प्रमुख व्यापारिक मार्गको रूपमा काम गर्दथ्यो। दक्षिणी मुस्ताङ जिल्लाको नदी उपत्यकाको केही भागले कालीगण्डकी खोंच बनाउँछ जुन केही हदसम्म विश्वको सबैभन्दा गहिरो खाडल हो।

परम्परागत मुस्ताङ (लो राज्य) ५३ किलोमिटर (३३ माइल) उत्तर-दक्षिणमा लम्बाइ, ६० किलोमिटर (३७ माइल) पूर्व-पश्चिममा चौडाइसम्म फैलिएको छ र कागबेनीको उत्तर पर्ने कालीगण्डकी नदीमा समुद्री सतहबाट २,७५० मिटर (९,०२० फिट) को तल्लो बिन्दुदेखि दक्षिणपूर्वी मुस्ताङको एक शिखर खाम्जुङ हिमालमा ६,७०० मिटर (२२,००० फिट) सम्म फैलिएको छ।

उपल्लो मुस्ताङ नेपाल र तिब्बतबीचको एक प्राचीन व्यापारिक मार्गमा अवस्थित छ जसले सिक्किमको पश्चिममा हिमालय भएर सबैभन्दा कम ४,६६० मिटर (१५,३०० फिट) कोरा ला भञ्ज्याङ पार गर्दछ। कोराला हाल चीन र नेपालबीचको एक सक्रिय सीमा नाकाको रूपमा रहेको छ।^[९]

सन् १९६० को दशकमा सञ्चालनमा आएको उपत्यकाको दक्षिणी थाक र उत्तरी लो खण्डबीचको अनुमानित सीमामा जोमसोममा विमानस्थल खोलेपछि नेपालभित्र यान्त्रिक पहुँचको सुरुवात भएको थियो।

फलस्वरूप चीनले व्यापारलाई पुनर्जीवित गर्ने निर्णय गरेको थियो र सन् २००१ मा अन्तर्राष्ट्रिय सीमादेखि लोमान्थाङसम्म २० किलोमिटर (१२ माइल) सडक पूरा गरेको थियो।^[१०] तिब्बत स्वायत्त क्षेत्र सीमा पारी सिगात्से प्रदेशकोको झोङ्बा जिल्ला पर्दछ। चीनको राष्ट्रिय राजमार्ग २१९ ले यार्लुङ साङ्पो नदीको उपत्यकालाई सीमाबाट लगभग ५० किलोमिटर (३१ माइल) उत्तरमा पछ्याउँदछ।

यसबीच, दक्षिणबाट सडक निर्माण गर्न दक्षिणमा कालीगण्डकी नदीमा कठिनाइहरूले रोकेको थियो, तर क्रमिक रूपमा अगाडि बढेको थियो। सन् २०१० मा, नौ किलोमिटर (६ माइल) भाग बाँकी थियो तर यो सडक सन् २०१५ भन्दा पहिले नै पूरा भएको थियो र यो उच्च बहन क्षमता भएको र चार पाङ्ग्रे सवारीसाधनहरूको लागि उपयुक्त छ।

हाल काठमाडौँदेखि ल्हासासम्मको सबैभन्दा सजिलो र व्यापक रूपमा प्रयोग हुने सडक अर्थात् नेपालको अरनिको राजमार्ग र तिब्बतको चिनियाँ राष्ट्रिय राजमार्ग ३१८ ले ५,१२५ मिटर (१६,८१० फिट) भञ्ज्याङ पार गर्दछ। यो कोराला भन्दा ४६५ मिटर (१,५३० फिट) अग्लो छ।

सन् १९९२ देखि यस क्षेत्रमा विदेशी पर्यटकलाई प्रवेश अनुमति दिइए पनि उपल्लो मुस्ताङको पर्यटन भने नियमित छ। विदेशीहरूले प्रवेश गर्न विशेष अनुमति प्राप्त गर्नु पर्दछ, दस दिनको लागि $५०० खर्च हुन्छ, त्यसपछि प्रति दिन $५० लाग्न सक्छ।^[११] अधिकांश पर्यटकहरू यस क्षेत्रको पैदल यात्राको लागि भ्रमण गर्दछन्, जसले मुख्यतया १५औँ शताब्दीमा प्रयोग गरिएको समान व्यापार मार्गको अनुसरण गर्दछ।^[१२] यद्यपि सडक निर्माणले यस क्षेत्रको पदयात्रा मार्गहरूलाई असर गर्न थालेको छ। सन् २०१८ को जुलाईदेखि सन् २०१९ को जुलाईको मध्यसम्ममा सात हजारभन्दा बढी पश्चिमी पदयात्रीले भ्रमण गर्ने गरेका छन्। अगस्ट र अक्टोबर महिना सबैभन्दा बढी पर्यटकहरू आउने महिना हो। २०१० अगस्ट २७ का दिन मुस्ताङका स्थानीय युवा नेताहरूले नेपाल सरकारले स्थानीय अर्थतन्त्रलाई दैनिक ५० अमेरिकी डलर शुल्क उपलब्ध गराउन नमानेको भन्दै अक्टोबर १, २०१० देखि पर्यटकलाई प्रतिबन्ध लगाउने धम्की दिएका थिए। तथापि, त्यो मितिभन्दा पछि पनि पर्यटनमा यसले नोक्सानी गरेको छैैैन।^[१३] सन् २०२३ मा, साढे तीन हजार पर्यटकले उपल्लो मुस्ताङ घुमेका थिए।^[१४]

जनवादी गणतन्त्र चीनको स्वशासित क्षेत्र तिब्बतको क्षेत्रजस्तै मुस्ताङ पनि बौद्ध संस्कृतिमा धनी छ। यो चिनियाँ सरकारले प्रदान गरेको भ्रमणहरूमा तिब्बती संस्कृति र परिदृश्यको अनुभव गर्ने वैकल्पिक तरिका हो। लोमान्थाङको तिजी पर्व यस क्षेत्रका स्थानीय संस्कृतिको अनुभव लिन चाहने पर्यटकका लागि अर्को लोकप्रिय गन्तव्य हो।

सन् १९५२ मा स्विट्जरल्यान्डका अन्वेषक तथा भूगर्भविद् टोनी हेगनले मुस्ताङको भ्रमण गरेका थिए। सन् १९६४ मा मुस्ताङको पहिलो आधिकारिक अन्वेषणका क्रममा लोमान्थाङमा बस्ने फ्रान्सेली मिचेल पिस्सेललाई पहिलो पश्चिमा मानिन्छ।^[१५]

• जोमसोम विमानस्थल
• मुस्ताङ गुफा

• विकिमिडिया कमन्समा मुस्ताङ राज्यसँग सम्बन्धित मिडिया छन्

८३°५५′पू॰ / २९.०८३°N ८३.९१७°E / 29.083; 83.917