Śriwidżaja
Śriwidżaja (Sriwijaya, Śriwidźaja) – buddyjskie tallasokratyczne[1] królestwo[2], powstałe w VII wieku n.e. na Sumatrze. W 1377 przejęte przez królestwo Majapahit. Stolica w Palembang[3][2].
Do XI w.[2] najsilniejsze państwo regionu[4], swymi wpływami obejmowało Jawę[2], północne Borneo i Półwysep Malajski. Ludność stanowili Malajowie[3]. Była ośrodkiem buddyzmu (Mahajana)[2], za panowania dynastii Śailendrów (IX-XII w.) wybudowano świątynię Borobudur na Jawie[4] oraz klasztory w Nagapattinam (południowo-wschodnie Indie)[2].
Źródłem potęgi królestwa była kontrola nad międzynarodowym handlem morskim. Nawiązywało stosunki handlowe nie tylko z państwami Archipelagu Malajskiego, ale także z Chinami i Indiami. Królestwo było ważnym ośrodkiem kultury buddyjskiej w Azji Południowo-Wschodniej[2]. Długi okres potęgi państwa przypadał na wieki od VIII[potrzebny przypis] do XI[2]. Później nastąpił stopniowy upadek królestwa, które ostatecznie w 1377 roku zostało przejęte przez króla Majapahit Hajama Wuruka[3][2][4].
Z czasem pamięć o samym państwie zatarła się, wraz z islamizacją regionu i zanikiem buddyjskich wpływów na terenach Indonezji i Malezji. Ponowny wzrost zainteresowania historią Sriwidżaji nastąpił w XX wieku, wraz z kolejnymi odkryciami archeologicznymi europejskich uczonych[potrzebny przypis].