 Panorama miasta | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Rejon | |||||
| Data założenia | |||||
| Prawa miejskie | |||||
| Zarządzający | Włodzimierz Jaszczuk | ||||
| Powierzchnia | 10.87 km² | ||||
| Wysokość | 212 m n.p.m. | ||||
| Populacja (2019) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy | +380 4345 | ||||
| Kod pocztowy | 22700-22707 | ||||
| Tablice rejestracyjne | АВ | ||||
Położenie na mapie obwodu winnickiego   Ilińce | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  Ilińce | |||||
 49°06′20″N 29°12′32″E/49,105556 29,208889 | |||||
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Ilińce lub Lińce (ukr. Іллінці, trb. Illinci; łac. Elins) – miasto na Ukrainie w obwodzie winnickim, w nowym rejonie winnickim (do 2020 r. siedziba władz rejonu ilinieckiego), centrum administracyjne hromady miejskiej, siedziba władz hromady wiejskiej.
Ośrodek przemysłu spożywczego położony nad rzeką Sob i wpadającymi do niej dopływami: Wiazowicą(inne języki) i Sobkiem(inne języki). Na zachód od miast znajduje się krater uderzeniowy Iljinec.
Terytorium obecnych Ilińców było zamieszkane przez osiadłą ludność około dwóch tysięcy lat temu. W pobliżu miasta zachowały się dobrze widoczne pozostałości kurhanów scytyjskich (IV-III w. p.n.e.). Zbadano pozostałości jednej z najstarszych osad słowiańskich z V w. n.e.[2], gdzie odnaleziono pozostałości pieców do wytapiania żelaza.
Pierwsza pisemna wzmianka o miejscowości pochodzi z 1391 r., gdy tereny te należały do Wielkiego Księstwa Litewskiego. Król polski Kazimierz Jagiellończyk w 1448 r. podarował ją możnemu rycerzowi Mienkowi (Mence) za jego czyny wojenne[3]. W tamtym czasie osada nazywała się Lińce.
W XVI w. miejscowość leżąca w powiecie winnickim województwa bracławskiego[4] była własnością Obodeńskich[5]. W tym i w następnym stuleciu Ilińce były wielokrotnie pustoszone przez Tatarów. Kolejnymi właścicielami 620-dymowych dóbr ilinieckich stali się Koreccy w 1630 r.[6]. W 1647 r. książę Samuel Karol Korecki przekazał miasto ówczesnemu cześnikowi chełmskiemu Stefanowi Czarneckiemu[6] za sumę zastawu w wysokości 40 tys. złotych.
W okresie powstania Chmielnickiego miasto było siedzibą sotni pułku kalnickiego(inne języki). W 1672 r. zostało przejściowo włączone do Turcji (1672–1699).
Przywilejem z 22 października 1757 roku król August III oficjalnie nadał Ilińcom prawo magdeburskie oraz herb z wizerunkiem złotego łabędzia z sześcioma łabędziami na srebrnym tle. Herb charakteryzował miasto jako „gniazdo rodowe” ówczesnej właścicielki Ilińców, księżnej Barbary Sanguszkowej z domu Dunin, której przodkowie mieli w herbie wizerunek łabędzia. Prywatne miasto szlacheckie położone w województwie bracławskim było w 1789 roku własnością Hieronima Janusza Sanguszki[7].
W 1793 r. miasto znalazło się na terenach objętych II rozbiorem. W zaborze rosyjskim było siedzibą gminy Ilińce(inne języki) w powiecie lipowieckim guberni kijowskiej.
W 1801 roku w Ilincach urodzili się słynni poeci, przedstawiciele tzw. szkoły ukraińskiej w literaturze polskiej Seweryn Goszczyński i Tomasz Padura.
Od 1818 r. stacjonował tu sztab rosyjskiego Wiackiego Pułku Piechoty(inne języki), którym w latach 1821–1825 dowodził Paweł Pestel, szef Towarzystwa Południowego dekabrystów.
Od połowy XIX wieku populacja Ilińców zaczęła szybko rosnąć, a w 2 poł. XIX wieku mieszkało tu prawie siedem tysięcy osób. Po zniesieniu poddaństwa (1861) w mieście zaczęły działać szkoły parafialne. W 1881 roku założono tu dwuklasową szkołę cerkiewno-parafialną(inne języki), której pierwszym zarządcą była właścicielka majątku, księżna Demidowa-San Donato(inne języki).
W grudniu 1917 r. w mieście rozpoczęła się okupacja sowiecka, w marcu 1918 r. miasto zajęły wojska cesarskich Niemiec, w maju 1919 r. wojska gen. Denikina, a w 1920 r. ponownie Sowieci.
Według nowego podziału administracyjnego, w 1923 r. Illince stały się centrum rejonowym w obwodzie berdyczowskim, od 1925 r. – w obwodzie winnickim, a od 1932 r. centrum rejonowym obwodu winnickiego.
W czasie wielkiego głodu w latach 1932-1933 zginęło co najmniej 204 mieszkańców miasta.
Podczas okupacji hitlerowskiej, w sierpniu 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 2500 osób. 15 grudnia 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowali w getcie i w okolicach miasta. Sprawcami zbrodni było Gestapo z Winnicy, niemiecka żandarmeria oraz ukraińska policja[8].
W 2013 liczyło 11 366 mieszkańców[9].
.jpg)
_%D0%86%D0%BB%D0%BB%D1%96%D0%BD%D1%86%D1%96_%D0%B2%D1%83%D0%BB.%D0%A0%D0%B0%D1%82%D1%83%D1%88%D0%BD%D0%B0,26.JPG)
