Jan Affa

Jego rodzicami byli Szczepan i Zofia z domu Wilczek. W 1904 założył w Raciborzu przedsiębiorstwo budowlane. Był znany szczególnie z architektury kościelnej. Od 1927 zasiadał w radzie nadzorczej Banku Ludowego w Raciborzu. Udzielał się w Towarzystwie Polsko-Górnośląskim, spółce budowlanej Strzecha, „Rolniku”, „Sokole”.

W latach 1922–1932 był jedynym polskim członkiem rady miasta Raciborza. Po plebiscycie, gdy napotkał opór w prowadzeniu swojej działalności gospodarczej zwrócił się do władz polskich o pozwolenie na zamieszkanie w Polsce. Po zezwoleniu w 1932 osiadł z rodziną w Katowicach. Związał się z Kurią Biskupią, a do 1939 był jednym z szefów budowy katedry katowickiej.

Po wojnie był członkiem Komitetu Opolskiego, a w czerwcu 1945 znalazł się ponownie w Raciborzu. Był członkiem komisji weryfikacyjnej dla miejscowej ludności oraz kierownikiem Wydziału Wojskowego i Obywatelstwa Urzędu Miejskiego. W 1945 był jednym z założycieli Spółdzielni Spożywców „Społem”.

Wybudował na Górnym Śląsku kilkanaście kościołów, a także dom misyjny z kaplicą oo. Werbistów w Rybniku (1931–1932), klasztor z kaplicą ss. Boromeuszek w Rybniku (1936–1937), klasztor z kaplicą ss. Elżbietanek w Katowicach (1937–1938), dom misyjny oo. Werbistów w Górnej Grupie k. Świecia w Bydgoskiem (1938–1939) oraz klasztor z kaplicą ss. Najświętszej Maryi Panny w Katowicach (1951–1952).

Zmarł 12 grudnia 1964 w Raciborzu.

• Śląski Krzyż Powstańczy
• Srebrny Krzyż Zasługi (24 kwietnia 1946)^[1]
• Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice (Stolica Apostolska, 9 grudnia 1964)

• Raciborzanie Tysiąclecia, KatarzynaK. Gruchot (red.), GrzegorzG. Wawoczny (red.), RyszardR. Kincel, Racibórz: wyd. Nowiny Raciborskie, 2002, ISBN 83-912666-2-1, OCLC 69501871 .brak strony (książka)