Konstytucja Meiji

Konstytucja zapewniała cesarzowi zwierzchnią rolę nad innymi organami:

• zatwierdzanie ustaw uchwalanych przez parlament złożony z Izby Arystokracji (Kizoku-in, tłum. także jako Izba Parów) i Izby Reprezentantów (Shūgi-in)^[1];
• mianowanie i odwoływanie wyższych urzędników cywilnych i wojskowych, naczelnego dowództwa sił zbrojnych;
• wypowiadanie wojny i zawieranie pokoju;
• nadawanie odznaczeń i tytułów;
• stosowanie prawa łaski.

Na równi z konstytucją traktowana była ustawa Kōshitsu Tenpan („Ustawa o Dworze Cesarskim”) regulująca m.in. następstwo tronu, członkostwo w rodzinie cesarskiej i inne sprawy związane z Dworem Cesarskim. W rozdziale I art. 3. stwierdzała, iż: „Cesarz jest święty i nienaruszalny”^[2].

Po klęsce Japonii w II wojnie światowej konstytucja Meiji została zastąpiona przez konstytucję przyjętą w 1946 roku (日本国憲法 Nihon-koku Kenpō lub Nippon-koku Kenpō, Konstytucja Państwa Japonii), zwaną także konstytucją Shōwa.

• 
  Pierwszy budynek parlamentu 1890-1891 (spłonął po 2 miesiącach od wybudowania)
• 
  Hirobumi Itō, Komentarze do konstytucji cesarstwa (1906)
• 
  Drugi budynek parlamentu 1891-1925

• 
  Chikanobu Toyohara (1838-1912), Proklamacja konstytucji, 1889
• 
  Tokurō Katada (1889-1934,）Para cesarska udaje się na paradę wojskową z okazji ogłoszenia konstytucji, 11 lutego 1889 r.
• 
  Chikanobu Toyohara, Przejazd orszaku cesarskiego przez miasto po ceremonii proklamowania konstytucji

• Restauracja Meiji
• Historia Japonii
• Meiji (okres)

• Konstytucja Japonii z 1889 (ang.)