Marta Rzewuska-Frankowska

Ukończyła Wyższe Kursy Pedagogiczne dla Kobiet Jana Miłkowskiego w Warszawie i podjęła pracę jako nauczycielka w Szkole Kolejowej w Żbikowie k. Warszawy, prowadziła jednocześnie koła robotnicze i była kurierką przewożącą z Krakowa do Warszawy transporty bibuły socjalistycznej. Za działalność polityczną została usunięta ze szkolnictwa i w 1913 wyjechała do Zurychu, gdzie rozpoczęła studia antropologiczne, lecz przerwała je ze względu na kłopoty finansowe. W okresie I wojny światowej pracowała w zarządzie Polskiego Komitetu Samopomocy w Szwajcarii. Po wojnie ukończyła studia antropologiczne na Uniwersytecie we Lwowie, a w 1924 uzyskała tytuł doktora filozofii za pracę Czaszki z lwowskiej katedry łacińskiej XVII i XVIII-wiecznej. Przyczyniła się do założenia Polskiego Towarzystwa Antropologicznego. Przez cały okres dwudziestolecia międzywojennego, a także po II wojnie, pracowała jako nauczycielka w różnych szkołach podstawowych i średnich w Warszawie (m.in. w X LO im. Królowej Jadwigi, gdzie w latach 1933–1939 była dyrektorką państwowego gimnazjum, a po wojnie w latach 1947–1948 dyrektorką liceum^[1]) i Poznaniu, gdzie także od 1928 prowadziła ćwiczenia z pedagogiki w czasopismach naukowych: „Przeglądzie Antropologicznym” i „Czasopiśmie Przyrodniczym”. Zajmowała się popularyzacją wiedzy przyrodniczej m.in. we Wszechnicy Radiowej.

Zmarła 24 maja 1954 i została pochowana na warszawskich Powązkach (kwatera 116-2-11)^[2][3].

• Złoty Krzyż Zasługi (10 marca 1939)^[4]

• Siedlce 1448–1995 pod red. Edwarda Kospath-Pawłowskiego i Teresy Włodarczyk, Siedlce 1996.