Megafauna

Megafauna ((gr.) megas "olbrzymi" + (łac.) fauna "zwierzę") – termin stosowany w archeologii i paleontologii dla określenia zwierząt o dużych rozmiarach^[1]. Za miernik uznawana jest masa ciała i stosuje się dwie wartości graniczne: zwierzęta o masie powyżej 45 kg (100 funtów) lub powyżej 100 kg (220 funtów). Termin megafauna może zawierać podkategorie uwzględniające pozycję troficzną zwierząt, w której wyróżnia się megaroślinożerców (np. jeleń szlachetny), megamięsożerców (np. lew) i rzadziej megawszystkożerców (np. niedźwiedź grizzly).

Megafauna jest w obszarze zainteresowania paleobiologów zajmujących się plejstocenem ze względu na masowe wymieranie w tym okresie zwierząt o dużych rozmiarach (40 - 100 tys. lat temu). Wiele gatunków, które wyginęły w tym okresie, miało olbrzymią masę^[2][3]. Przedstawicielami megafauny plejstoceńskiej były osiągające kilka ton masy ssaki np: nosorożec włochaty, mamuty czy inne trąbowce oraz lwy workowate, ptaki moa, lemury olbrzymie, a także drapieżniki jak megalania bądź tygrys szablozębny. Za wyginięcie megafauny plejstoceńskiej często wini się człowieka, jednakże zmiany klimatyczne także musiały mieć w tym swój udział^[4]. Siła dowodów nie jest jednak zadowalająca^[5].

Termin stosowany jest również w opisach populacji współczesnych zwierząt o dużych rozmiarach występujących na danym terenie^[6]. Za współczesnych przedstawicieli megafauny uznaje się słonie, żyrafy, hipopotamy, nosorożce, niedźwiedzie, żubry (bizony), łosie i inne z jeleniowatych itp.