NHL (2012/2013)

NHL Entry Draft 2012

Osobny artykuł: NHL Entry Draft 2012.

W dniach 22–23 czerwca 2012 roku w stanie Pensylwania w mieście Pittsburgh w hali Consol Energy Center^[1] odbędzie się pięćdziesiąty w historii draft, w którym drużyny NHL mogą wybrać zawodników, którzy urodzili się pomiędzy 1 stycznia 1992 a 14 września 1994 roku^[2]. Z numerem pierwszym wybranym został Rosjanin Nail Jakupow, pochodzący z klubu Sarnia Sting, prawoskrzydłowy ten został wybrany przez drużynę Edmonton Oilers. Łącznie zostało wybranych 211 graczy z 11 państw: 98 z Kanady, 56 ze Stanów Zjednoczonych, Szwecji, Rosji, Finlandii, Czech, Szwajcarii, Łotwy, Danii, Białorusi i Francji.

Był to drugi w historii draft w tym mieście. Poprzednio w 1997 w Mellon Arena jako pierwszy wybrany został Joe Thornton.

Porozumienie z KHL

W lipcu 2012 roku zostało podpisane tzw. Memorandum Zrozumienia (ang. Memorandum of Understanding) pomiędzy władzami KHL i NHL^[3]. Treść umowy potwierdza potrzebę respektowania zawodowych kontraktów hokeistów w obu ligach i zobowiązuje obie strony do śledzenia zestawu procedur mających na celu uniknięcie sytuacji konfliktowych powstałych podczas transferowania zawodników z jednej ligi do drugiej. Pierwsza umowa tego typu została podpisana przed poprzednim sezonem w dniu 30 czerwca 2011 roku. Nowy protokół parafowali prezydent KHL, Aleksandr Miedwiediew i zastępca komisarza NHL, Bill Daly. Zapisy umowy są ważne do 30 czerwca 2013 roku.

Porozumienie zawiera osiem punktów, które określają, że ligi będą wymieniać dane na temat wszelkich graczy, którzy mają obowiązujące kontrakty z klubami KHL i NHL:

• Obie ligi mają obowiązek aktualizować bazę danych kontraktów zawodników co tydzień po najnowszych zmianach.
• Obie ligi powinny wymieniać swoje listy wolnych agentów.
• KHL i NHL będą szanować nawzajem swoje kontrakty oraz uznawać i wspierać główną zasadę, iż zawodnik w ramach umowy z klubem z jednej ligi nie może wypełniać żadnych zobowiązań wobec klubu z innej ligi w okresie obowiązującej go umów.
• W razie jakiegokolwiek konfliktu lub nieporozumienia obie strony wyznaczają oficjalnych przedstawicieli do prowadzenia negocjacji.
• Celem negocjacji strony zobowiązują się dostarczyć wszystkie dokumenty dotyczące danego gracza.
• Miejscem prowadzenia negocjacji są Toronto lub Nowy Jork.
• NHL i KHL są zobowiązane zrobić wszystko co w ich mocy, aby osiągnąć porozumienie dotyczące każdego gracza kwestionującego status umowy, w tym przypadku konfliktów pracowniczych, sporów umownych itp.
• W razie gdyby nie udało się osiągnąć konsensusu, każda ze stron zastrzega prawo do działania w taki sposób, który uzna za stosowny w takich okolicznościach.

Lokaut

Rozpoczęcie sezonu było uzależnione od podpisania nowej umowy tzw. CBA, która obowiązywała od 2005 do 15 września 2012 roku. 16 września 2012 roku komisarz ligi, Gary Bettman ogłosił lokaut. Po wygaśnięciu Zbiorowego Układu Pracy, nie powiodły się pertraktacje właścicieli 30 klubów ze Związkiem Zawodowym Graczy (NHLPA) w sprawie podziału zysków, przez co nie została podpisana nowa umowa^[4]. Na początku października 2012 roku oficjalnie odwołano 82 mecze sezonu, które miały być rozegrane w dniach 11–24 października^[5]. Pod koniec października, w wyniku braku porozumienia, odwołano mecze do 30 listopada^[6]. W listopadzie przedłożono odwołanie do 14 grudnia^[7]. Ostatecznie zakończył się 6 stycznia 2013 roku. Ostatecznie odwołano 625 spotkań, które miały się odbyć do 14 stycznia, stanowi to 50,8 procent gier planowanych na sezon zasadniczy^[8], w tym NHL Winter Classic^[9]. Mecz gwiazd planowany w Columbus odbędzie się w tym mieście w 2014 lub 2015 roku.

Zakończenie lokautu nastąpiło na początku stycznia 2013 roku. 9 stycznia właściciele klubów podpisali nową umowę zbiorową, a 11 stycznia w powszechnym głosowaniu na zapisy umowy zgodzili się zawodnicy ligowi^[10]. Umowa obowiązuje na okres dziesięciu lat^[11].

Devils

Islanders

Rangers

Flyers

Penguins

Bruins

Sabres

Canadiens

Senators

Maple Leafs

Jets

Hurricanes

Panthers

Lightning

Capitals

Blackhawks

Blue Jackets

Red Wings

Predators

Blues

Flames

Avalanche

Oilers

Wild

Canucks

Ducks

Stars

Kings

Coyotes

Sharks

Początkowo inaugurujące spotkania planowano na 11 października 2012 roku. W tym dniu odbyć się miały cztery spotkania^[12]. Jednak z powodu lockoutu pierwsze spotkania odbyły się 19 stycznia 2013 roku^[13].

Po raz pierwszy od sześciu lat nie odbyło się rozpoczęcie sezonu meczami w Europie. Na dzień 27 stycznia 2013 roku w Columbus w hali Nationwide Arena planowano rozegrać NHL All-Star Game^[14] jednak z powodu lokautu anulowano^[15]. Sezon zasadniczy zakończy się 27 kwietnia 2013 roku.

Wskutek długotrwałego lokautu zmianom uległ terminarz meczów. Zdecydowano, iż każda drużyna rozegra w sezonie zasadniczym 48 spotkań, w tym 18 z rywalami w dywizji oraz 30 z zespołami z własnej konferencji. Tym samym nie będzie rywalizacji pomiędzy zespołami z różnych konferencji. Początek sezonu wyznaczono na 19 stycznia 2013 roku, wówczas odbyło się trzynaście meczów inauguracyjnych.

Ceremonia rozpoczęcia sezonu odbyła się w hali obrońcy tytułu Los Angeles Kings – Staples Center. W meczu tym padła pierwsza bramka sezonu, którą dla drużyny gości (Chicago Blackhawks) zdobył Patrick Kane^[16].

Najlepszy start w sezonie zasadniczym odniosła drużyna San Jose Sharks, która zwyciężyła w pierwszych siedmiu spotkaniach sezonu, ustanawiając rekord organizacji^[17]. Zawodnik tej drużyny – Patrick Marleau w pierwszych czterech meczach sezonu zdobył najmniej dwie bramki w spotkaniu. Passa ta jest wyrównaniem najdłuższej takiej passy w historii NHL^[18]. Ostatni raz wyczyn ten miał miejsce w sezonie 1917/1918, kiedy to również Cy Denneny w czterech pierwszych meczach zdobył przynajmniej dwie bramki^[19]. Marleau jako pierwszy zawodnik w historii drużyny z San Jose uzyskując w pierwszych pięciu meczach przynajmniej jedną bramkę^[20].

22 lutego 2013 roku zespół Chicago Blackhawks ustanowił rekord ligi w ilości nieprzegranych meczów w regulaminowym czasie gry od początku sezonu zasadniczego. W kolejnych 17 spotkaniach drużyna czternastokrotnie zwyciężyła oraz trzykrotnie przegrała po serii rzutów karnych. Dotychczasowy rekord należał do drużyny Anaheim Ducks, został ustanowiony w sezonie 2006/2007. Drużyna z Kalifornii nie przegrała wtedy 16 kolejnych spotkań^[21]. Ostatecznie seria zakończyła się 8 marca meczem z Colorado Avalanche, uzyskując serię 24 meczów bez porażki w regulaminowym czasie gry^[22].

6 kwietnia zespół Chicago Blackhawks jako pierwszy z grona drużyn uczestniczących w rywalizacji o awans do fazy rozgrywek posezonowych, zapewniła sobie w nich występ. Stało się to po zwycięstwie nad drużyną z Nashville^[23].

Pierwotny termin zakończenia rozgrywek zasadniczych uległ zmianie. Początkowo planowano zakończyć sezon 27 kwietnia, jednak z powodu zamachu podczas maratonu w Bostonie terminy trzech meczów przeniesiono m.in. mecz pomiędzy Bostonem a Ottawą dzień po planowanym zakończeniu sezonu zasadniczego^[24].

Zwycięzcą sezonu zasadniczego została drużyna Chicago Blackhawks, kończąc go z dorobkiem 77 punktów. Jest to lepszy wynik w porównaniu do również skróconego przez lokaut sezonu 1994/1995. Najskuteczniejszym zawodnikiem został Martin St. Louis, który w wieku 37 lat stał się najstarszym zdobywcą Art Ross Memorial Trophy^[25]. Zawodnik ten również najczęściej asystował w zdobywaniu bramek (43 razy). Królem strzelców oraz zdobywcą po raz trzeci Maurice Richard Trophy został Aleksandr Owieczkin.

Tytuły indywidualne

Lista zawodników wyróżnionych przez ligę NHL:

Miesiąc	Pierwsza Gwiazda	Druga Gwiazda	Trzecia Gwiazda	Pierwszoroczniak
Styczeń[26][27]	Craig Anderson (Ottawa Senators)	Patrick Marleau (San Jose Sharks)	Thomas Vanek (Buffalo Sabres)	Władimir Tarasienko (St. Louis Blues)
Luty[28][29]	Steven Stamkos (Tampa Bay Lightning)	Sidney Crosby (Pittsburgh Penguins)	Ray Emery (Chicago Blackhawks)	Jonathan Huberdeau (Florida Panthers)
Marzec[30][31]	Sidney Crosby (Pittsburgh Penguins)	P.K. Subban (Montreal Canadiens)	Siergiej Bobrowski (Columbus Blue Jackets)	Jake Muzzin (Los Angeles Kings)
Kwiecień[32][33]	Aleksandr Owieczkin (Washington Capitals)	Brian Elliott (St. Louis Blues)	Derek Stepan (New York Rangers)	Nail Jakupow (Edmonton Oilers)

Tabela

Tabela końcowa^[34]

Konferencja Wschodnia Dywizja Atlantycka Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt 1 Pittsburgh Penguins 48 36 12 0 165-119 +46 72 2 New York Rangers 48 26 18 4 130-112 +18 56 3 New York Islanders 48 24 17 7 139-139 0 55 4 Philadelphia Flyers 48 23 22 3 133-141 -8 49 5 New Jersey Devils 48 19 19 10 112-129 -17 48 Dywizja Północno-wschodnia Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt 1 Montreal Canadiens 48 29 14 5 149-126 +23 63 2 Boston Bruins 48 28 14 6 131-109 +22 62 3 Toronto Maple Leafs 48 26 17 5 145-133 +12 57 4 Ottawa Senators 48 25 17 6 116-104 +12 56 5 Buffalo Sabres 48 21 21 6 125-143 -18 48 Dywizja Południowo-zachodnia Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt 1 Washington Capitals 48 27 18 3 149-130 +19 57 2 Winnipeg Jets 48 24 21 3 128-144 -16 51 3 Carolina Hurricanes 48 19 25 4 128-160 -32 42 4 Tampa Bay Lightning 48 18 26 4 148-150 -2 40 5 Florida Panthers 48 15 27 6 112-171 -59 36

Konferencja Zachodnia Dywizja Centralna Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt 1 Chicago Blackhawks 48 36 7 5 155-102 +53 77 2 St. Louis Blues 48 29 17 2 129-115 +14 60 3 Detroit Red Wings 48 24 16 8 124-115 +9 56 4 Columbus Blue Jackets 48 24 17 7 120-119 +1 55 5 Nashville Predators 48 16 23 9 111-139 -28 41 Dywizja Północno-zachodnia Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt 1 Vancouver Canucks 48 26 15 7 127-121 +6 59 2 Minnesota Wild 48 26 19 3 122-127 -5 55 3 Edmonton Oilers 48 19 22 7 125-134 -9 45 4 Calgary Flames 48 19 25 4 128-160 -32 42 5 Colorado Avalanche 48 16 25 7 116-152 -36 39 Dywizja Pacyficzna Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt 1 Anaheim Ducks 48 30 12 6 140-118 +22 66 2 Los Angeles Kings 48 27 16 5 133-118 +15 59 3 San Jose Sharks 48 25 16 7 124-116 +8 57 4 Phoenix Coyotes 48 21 18 9 125-131 -6 51 5 Dallas Stars 48 22 22 4 130-142 -12 48

Legenda: Lp. – miejsce, M – mecze, Z – zwycięstwa, P – porażki, DK – porażki po dogrywce lub rzutach karnych, Br – bramki, Bl – bilans bramkowy, Pkt – punkty     = mistrz dywizji,     = awans do playoff

Statystyki

Statystyki zaktualizowane po wszystkich 720 meczach^[35]:

Zawodnicy z pola:

Gole		Asysty		Punkty		+/−
Aleksandr Owieczkin	32	Martin St. Louis	43	Martin St. Louis	60	Pascal Dupuis	+31
Steven Stamkos	29	Sidney Crosby	41	Steven Stamkos	57	Chris Kunitz	+30
John Tavares	28	Nicklas Bäckström	40	Aleksandr Owieczkin	56	Jonathan Toews	+28
Jeff Carter	26	Henrik Zetterberg	37	Sidney Crosby	56	Sidney Crosby	+26
Patrick Kane	23	Mike Ribeiro	36	Patrick Kane	55	Derek Stepan	+25

Bramkarze^[36][37]:

Obrony (w %)		GAA[38]		Shutouty		Zwycięstwa
Craig Anderson	.941	Craig Anderson	1.69	Jimmy Howard	5	Henrik Lundqvist	24
Siergiej Bobrowski	.932	Corey Crawford	1.94	Tuukka Rask	5	Antti Niemi	24
Tuukka Rask	.930	Tuukka Rask	1.97	Cory Schneider	5	Niklas Bäckström	24
Cory Schneider	.927	Siergiej Bobrowski	2.00	Pekka Rinne	5	Marc-André Fleury	23
Henrik Lundqvist	.926	Henrik Lundqvist	2.05	Mike Smith	5	Jewgienij Nabokow	23

Rozstawienie

Po zakończeniu sezonu zasadniczego 16 zespołów zapewniło sobie start w fazie play-off. Drużyna Chicago Blackhawks zdobywca Presidents’ Trophy uzyskała najlepszy wynik w lidze zdobywając w 48 spotkaniach 77 punktów. Jest to najwyżej rozstawiona drużyna. Kolejne miejsce rozstawione uzupełniają mistrzowie dywizji: Pittsburgh Penguins, Anaheim Ducks, Montreal Canadiens, Vancouver Canucks oraz Washington Capitals.

Konferencja Wschodnia

1. Pittsburgh Penguins – mistrz dywizji atlantyckiej i konferencji wschodniej w sezonie zasadniczym oraz 72 punkty.
2. Montreal Canadiens – mistrz dywizji północno-wschodniej, 63 punkty
3. Washington Capitals – mistrz dywizji południowo-zachodniej, 57 punktów
4. Boston Bruins – 62 punkty (28 zwycięstw)
5. Toronto Maple Leafs – 57 punktów (26 zwycięstw)
6. New York Rangers – 56 punktów (26 zwycięstw)
7. Ottawa Senators – 56 punktów (25 zwycięstw)
8. New York Islanders – 55 punktów (24 zwycięstwa)

Konferencja Zachodnia

1. Chicago Blackhawks – mistrz dywizji centralnej i konferencji zachodniej w sezonie zasadniczym, zdobywca Presidents’ Trophy oraz 77 punktów.
2. Anaheim Ducks – mistrz dywizji pacyficznej, 66 punktów
3. Vancouver Canucks – mistrz dywizji północno-zachodniej, 59 punktów
4. St. Louis Blues – 60 punktów (29 zwycięstw)
5. Los Angeles Kings – 59 punktów (27 zwycięstw)
6. San Jose Sharks – 57 punktów (25 zwycięstw)
7. Detroit Red Wings – 56 punktów (24 zwycięstwa)
8. Minnesota Wild – 55 punktów (26 zwycięstw)

Drzewko playoff

Po zakończeniu sezonu zasadniczego rozpocznie się walka o mistrzostwo ligi w fazie playoff, która rozgrywana będzie w czterech rundach. Drużyna, która zajęła wyższe miejsce w sezonie zasadniczym w nagrodę zostaje gospodarzem ewentualnego siódmego meczu. Z tym, że zdobywca Presidents’ Trophy (w tym wypadku Chicago Blackhawks) zawsze jest gospodarzem siódmego meczu. Wszystkie cztery rundy rozgrywane są w formuje do czterech zwycięstw według schematu: 2-2-1-1-1, czyli wyżej rozstawiony rozgrywa mecze: 1 i 2 oraz ewentualnie 5 i 7 we własnej hali. Niżej rozstawiona drużyna rozgrywa mecze w swojej hali: trzeci, czwarty oraz ewentualnie szósty.

Finał Pucharu Stanleya

• Oficjalna strona NHL