 | |||
| Dane podstawowe | |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Producent | AO Kronsztadt | ||
| Typ | |||
| Konstrukcja | |||
| Załoga | 0 | ||
| Historia | |||
| Data oblotu | 10 października 2016 | ||
| Liczba egz. | 30 | ||
| Liczba wypadków • w tym katastrof |
| ||
| Dane techniczne | |||
| Napęd | silnik spalinowy Turbax | ||
| Moc | 114 KM | ||
| Wymiary | |||
| Rozpiętość | 16,2 m | ||
| Długość | 8 m | ||
| Wysokość | 3,12 m | ||
| Masa | |||
| Użyteczna | 350 kg | ||
| Startowa | 1100 kg | ||
| Uzbrojenia | 200–450 kg (w zależności od wersji) | ||
| Osiągi | |||
| Prędkość maks. | 250 km/h | ||
| Prędkość przelotowa | 120 km/h | ||
| Pułap | 8000 m | ||
| Zasięg | 250 km | ||
| Długotrwałość lotu | 24 h | ||
| Dane operacyjne | |||
| Użytkownicy | |||
 Rosja | |||
| |||
Orion (ros. Орион) – rodzina rosyjskich dronów uderzeniowych znajdujących się na wyposażeniu Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej.
Ministerstwo Obrony Rosji zleciło w 2011 r. firmie Kronsztadt (ros. Кронштадт) w Petersburgu rozpoczęcie prac konstrukcyjnych nad nowym dronem klasy MALE (Medium Altitide – Long Endurance), będącego odpowiednikiem amerykańskiego drona MQ-1 Predator. Prace prowadzono w ramach projektu Inochodiec (ros. Иноходец)[a], wstępnie otrzymał on oznaczenie Izdielije 90. W 2016 r. rozpoczęto testy prototypów poprzez kołowanie na płycie lotniska a następnie badania w locie[1]. Początkowo opracowano wersję rozpoznawczą, zdolną do prowadzenia obserwacji bez względu na porę dnia, a także do wskazywania wykrytych celów naziemnych na potrzeby artylerii lub lotnictwa. Rutynowe elementy misji, tj. kołowanie, start, dolot do rejonu wykonywania misji oraz powrót i lądowanie zostały zautomatyzowane i nie wymagają ingerencji człowieka. Dla zapewnienia bezpieczeństwa w trudnych warunkach atmosferycznych opracowano unikalny system odladzania[2]. Konstrukcja miała być dostosowana do eksploatacji z pasa startowego o długości 900 metrów przy starcie z ładunkiem użytecznym o masie 60 kg. Dron miał być zdolny do wykonywania lotów dochodzących do 24 godzin na wysokości do 7500 m. Jako wyposażenie przewidywano radar Fazotron-NIIR MF-2 służący do mapowania terenu i wykrywania celów. W egzemplarzach prototypowych zastosowano silniki Rotax 912/914 o mocy 116 KM dostosowane do pracy na dużych wysokościach. W egzemplarzach seryjnych przewidziano zastosowanie rosyjskich silników Agat/TsIAM APD-110/120 napędzających śmigło Aerosila AV115 o średnicy 1,9 m[3].
W 2017 r. na forum wojskowo-technicznym „Armia-2017”, zaprezentowano uzbrojenie modułowe o masie 25–50 kg dedykowane prawdopodobnie Orion. Rok później, na tym samym forum, eksponowano system kierowania ogniem Oriona dostosowany do obsługi pocisków kierowanych o masie do 50 kg. Również w 2018 r. przeprowadzono testy uzbrojenia przenoszonego przez Oriona. W 2019 r. producent zadeklarował gotowość stworzenia wersji bojowej zdolnej do przenoszenia uzbrojenia o masie 25–50 kg[4].
Podczas Międzynarodowego Salonu Lotniczo-Kosmicznego MAKS 2019 został zaprezentowany egzemplarz Oriona uzbrojony w kierowaną bombę lotniczą o masie 50 kg. W tym samym roku rosyjskie Ministerstwo Obrony oficjalnie zaakceptowało do użytku dron wyposażony w austriacki silnik Turbax o mocy 114 KM[5]. W listopadzie 2019 r. doszło do katastrofy jednego z prototypów we wsi Listwianka w obwodzie riazańskim, ale nie przerwało to postępów prac[6]. W 2019 r. firma Kronsztadt złożyła do Federalnej Agencji Transportu Lotniczego (Rosaviatsia) wniosek o wydanie certyfikatu typu dla bezzałogowego systemu latającego Orion[7].
Akceptacja systemu złożonego z stanowiska kierowania i trzech dronów przez Ministerstwo Obrony FR nastąpiła w 2020 r., kiedy to też oficjalnie przystąpiono do testowania systemu w warunkach poligonowych[8]. W sierpniu 2020 r. została podjęta decyzja o wdrożeniu Oriona do produkcji seryjnej, dla którego zbudowano linię produkcyjną w Dubnej[9]. Koszt budowy zakładu produkcyjnego miał wynieść 4 miliardy rubli, dzięki temu miały powstać miejsca pracy dla ok. 1500 osób[10].
W grudniu 2020 r. została publicznie zaprezentowana wersja uderzeniowa drona. W tym samym miesiącu po raz pierwszy przeprowadzono próby z użyciem pocisków kierowanych[11]. Na wystawie Dubai Airshow 2021 zaprezentowano Oriona wyposażonego w pociski przeciwpancerne Wichr-M[12].
W 2021 r. rosyjskie Ministerstwo Obrony na forum „Armia-2021” podpisało z firmą Kronsztadt kontakt na dostawę dronów na potrzeby wojsk Federacji Rosyjskiej[13]. We wrześniu 2021 r. Orion wziął udział w ćwiczeniach Zapad 2021 na poligonach Rosji i Białorusi[14]. Pod koniec 2021 r. na poligonie na Krymie przeprowadzono próby strzelania zmodyfikowanymi pociskami przeciwpancernymi 9M133 Kornet do celu powietrznego, które zakończyły się sukcesem[15].
Dron może przenosić[23]:
Dron został użyty bojowo w 2019 r. podczas udziału armii rosyjskiej w działaniach w Syrii. Przy jego użyciu zaatakowane zostały cele w syryjskiej prowincji Hama[25].
Kolejne użycie bojowe miało miejsce w trakcie inwazji Rosji na Ukrainę w 2022 r. Wtedy też odnotowano pierwszą stratę drona podczas działań bojowych[26][27].
Podczas IX Międzynarodowego Forum „Arktyka: Teraźniejszość i Przyszłość” w Petersburgu firma Kronsztadt zaproponowała użycie dronów Orion do monitoringu strefy arktycznej Federacji Rosyjskiej[28]. Na pokazach MAKS-2019 firma Kronsztadt rekomendowała użycie dronów do monitorowania zagrożeń pożarowych w rosyjskich lasach i gaszenia niewielkich ognisk pożarów[29].
| Samoloty |
| ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Śmigłowce |
| ||||||||||
| Quadcoptery |
|
.svg)
